Ailesinin maddi durumu iyi değildi. Veysel Efendi imam hatip lisesini yeni bitiren oğluna:
– Evladım seni ancak buraya kadar okutabildim. Bir an evvel görev alsan ailemizin geçimine katkıda bulunsan iyi olur, demişti.
Rahmi babasının sözüne boyun bükmüş, girdiği imamlık sınavını birincilikle kazanmış, ilçenin en büyük camisine tayin olmuştu.
Sesi çok ama çok güzeldi. Okul korosunda İbrahim Hoca’nın gözde talebelerindendi. İlahi ve kasideleri okuduğunda dinleyenleri adeta mest ederdi. Hele kaside okuduğunda ağlamayan kalmazdı. Cemaati en kalabalık Merkez Ulu Camii’ne atanmasının sebebi sesinin güzel oluşuydu.
İmamlıkta ilk günü akşam namazına denk gelmişti. Heyecandan neredeyse öldü ölecekti. İlk defa cemaatin önüne geçip namaza duracaktı. Akşam namazının imam tarafından sesli kıldırılıyor olması heyecanın daha da artmasına sebep oluyordu.
Vakit yaklaştıkça kalbi yerinden çıkacak gibi, eli ayağına dolaşıyordu. Cami de hiç olmadığı kadar doluydu. Yeni atanan imamı merak edenler en önde saf tutmuş, yeni hocayı bekliyorlardı.
Rahmi, imam odasında önce sarığını sonra cübbesini giydi. “Adet böyledir” diye söylendi. “En önemli yer olan başımıza sembolik anlamı büyük olan sarık konulmalı, sonra cübbe giyilmeli” diye İbrahim Hocası’ndan duymuştu. Çıkarırken de bu sefer önce cübbe çıkarılır en son sarık bedeni terk ederdi. Tıpkı gemiyi en son kaptanın terk etmesi gibi.
Sarık ve cübbeyi giydiğinde kapının arkasında asılı duran aynada kendini görünce heyecanı büsbütün artmıştı. Heyecan vücut ağırlığını daha bir artırmış, bacak kaslarına tonlarca baskı kurmuştu. Ayaklarının titrediğini, ileri gitmek için attığı her adımda dengesinin sarsıldığını hissetti.
Cemaatin arasından geçerken cemaat ayağa kalkıp iki yana ayrılınca, Rahmi kendini kaybetmiş, sanki deniz yarılmış da ortasından geçiyor gibi bir hal içerisindeydi.
Nihayet etrafı minare maketli lambalarla yeşil renkte aydınlanan mihraba varmıştı. Ama asıl iş şimdi başlıyordu. Mihraba vardığında müezzin kameti bitirmek üzereydi. Artık geri dönüşü de yoktu, ne yapsaydı acaba?
Yüzünü ilk önce kıbleye döndü. Sonra cemaate dönüp cemaate; “Ey cemaat saflarınızı düzgün tutun hatırlatması yapmak istedi. Zira tecrübeli hocalardan öyle görmüştü.
Cemaat yüzünü kıbleye, Rahmi de yüzünü cemaate dönmüştü. Çok kalabalık cemaati varmış diye düşündü. Heyecanı yenmek için gözlerimi kapatırsam heyecanlanmam diye düşünüp gözlerini sıkı sıkıya kapayıp konuşmaya başladı.
– Aziz cemaat, lütfen saflarınızı sık ve düzgün tutunuz, Allah’ın rahmeti üzerinize olsun.
Hatırlatma biter bitmez niyet edip namaza başladı.
-Allahü Ekber.
Sübhanekeyi okuyup euzü besmeleyi çekip Fatiha ya geçti. Fatiha Suresini yarılamıştı ki artık gözlerini açmaya karar verdi.
Rahmi hoca gözlerini açtığında tüm cemaati karşısında gördü. Yüz yüze gelmişlerdi.
“Allah Allah, cemaatin arkamda olması gerekmez miydi? Neden karşıma geçtiler ki acaba?” diye düşünürken birden hatırladı.
Evet, hatırlatma konuşmasından sonra gözleri kapalı olduğu için kıbleye dönmeyi unutmuştu.
H. İbrahim ÇORAKLI
Akşam Vakti 19:27
News
Köşe Yazıları
Köşe Yazıları
