ABD’de yaşayan Karaçay Türkleri ‘Yeniden Diriliş Günü’nü kutladı

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

ABD’nin New Jersey eyaletinde yerleşik Karaçay Türklerinin anavatana dönüş ve özgürlük günü olarak andıkları “3 Mayıs Karaçay Türklerinin Yeniden Diriliş Günü” Paterson şehrinde resmi olarak kabul edildi. Bu özel günü anmak için Paterson Belediye binası önünde dün bayrak çekme töreni yapan Karaçay Türkleri daha sonra bayram ilan ettikleri günü AKBA Hall’de şarkılar ve yöresel danslarla kutladı

Bayram Kaygusuz/The Anatolia Post- ABD’nin New Jersey eyaleti Paterson şehrinde yaşayan Karaçay Türkleri Paterson Akba Hall’de Yeniden Diriliş Günü’nü kutladı. Etkinlik öncesi Paterson Belediye Binası önünde bayrak çekme töreni düzenlendi.

Paterson tarihinde ilk

Törene, bölgede yaşayan Karaçay Türklerinin ileri gelenleri ile Paterson Belediye Başkanı Andre Sayegh katıldı. Sayegh, Paterson tarihinde Karaçaylıların resmi olarak ilk kez bayrak töreni düzenlediğini ve Paterson’da ilk kez Karaçay Bayrağının göndere çekildiğini belirtti. Bayrak göndere çekilirken Karaçay Türklerinden Hamza Bolur ‘Horayda’ adı verilen Karaçaylıların marşını okudu.

Danslar edildi, yöresel şarkılar söylendi

Karaçay Türkleri ardından kutlama için AKBA Hall’e geçti. Karaçay Türklerinin ilgi gösterdiği etkinlikte yöresel yemekler yenildi, Kafkasya’ya özgü Türküler söylendi danslar edildi.

NJ’nin 150 bin nüfuslu üçüncü büyük kenti Paterson’da resmi olarak doğrulanmasa da 30 bin Türk yaşıyor. Bunlardan yaklaşık 5 bininin Karaçay Türkü olduğu söyleniyor.

Toturgul: Artık Paterson’da da her 3 Mayıs’ı aynı heyecanla kutlayacağız

The Anatolia Post’a açıklama yapan American Karacay Benevolent Association Başkanı Ali Toturgul, “Yaptığımız görüşmeler neticesinde Karaçay Türklerinin Paterson’daki varlığı resmi olarak kabul edilmiş oldu ve Paterson City Hall önünde Karaçay bayrağımızı göndere çektik, marşımızı seslendirdik. Bundan böyle her 3 Mayıs’ta Karaçaylılar olarak Paterson’da da Yeniden Diriliş Günümüzü aynı heyecanla kutlayacağız. Sürgün yolunca vefat atalarımız için Kasım ayında ABD’deki camilerimizde dua ve mevlüt okutacağız. Ayrıca önümüzdeki hafta Mayıs’ın 20’sinde New York’ta düzenlenecek ‘Türk Günü Yürüyüşü’ne de American Karacay Benevolent Association olarak kalabalık bir grupla katılacağımızı buradan duyurmak isteriz” dedi.

ABD’ye ilk yerleşen Karaçay Türklerinden Çağar: Atalarımız sürgüne zorlandı

Ailesiyle birlikte ABD’ye ilk yerleşen Karaçay Türklerinden olan Cengiz Çagar ise, “Halkımız 1943 Kasım’ında dönemin Sovyet Başbakanı Joseph Stalin’in emriyle anavatanlarından tehcir edildi. Kuzey Kafkasya’da yaşayan tüm Karaçay nüfusu bu tehcirden etkilendi. 70 bine yakın Karaçay Türk’ü yaşıyordu. Atalarımız o dönem anavatanlarından zorla hayvan vagonlarına bindirilerek Sovyet yönetimindeki Kazakistan ve Kırgızistan’a gönderildi. O vagonlarda günlerce aç, susuz, havasız bırakıldı. Havasızlıktan, açlıktan ve soğuktan ölenler oldu. Bu etnik kıyım bölgede Karaçay Türkü kalmayana kadar günlerce sürdü ve sonuçta 70 bin Karaçay Türkü anavatanlarından uzaklaştırıldı” dedi.

Karaçay halkının Yeniden Doğuş Günü

Cagar, acılarla başlayan ve 14 yıl süren sürgün hayatının ardından Stalin’in ölümüyle Karaçaylıların anavatanlarına dönmeye başladıklarını belirterek o dönem yaşananları anlattı:

“Stalinin ölümü ve Komünist Parti’nin başına Nikita Kruşçev’in geçmesiyle Karaçay Türkleri umutlu bir bekleyiş içine girdi. Çünkü Kruşçev sürgün edilen halkların geri dönüşünün başlatılması gerektiği konusunda karar verdi ve çekilen çileler 1956 yılında son buldu. Aynı yıl Moskova’da 10 Karaçay temsilcisi ile bir araya gelen Kruşçev, Karaçayların kendi topraklarına geri dönüşleri için gerekli işlemlerin yapılacağına ve onlara karşı işlenmiş olan haksızlıkların ortadan kaldırılacağına dair temsilcilere söz verdi. Karaçay bölgesine ilk geri dönüş treni 3 Mayıs 1957 yılında geldi. İşte bugün Karaçaylar arasında “Karaçay Halkının Yeniden Dirilişi Günü” olarak kutlanıyor.”

Kafkas coğrafyasından acılarla dolu bir göç hikayesi: Karaçay Türkleri sürgünü

Sovyetlerin ilk yıllarında Stalin’in “Yeni Ekonomi Planı” çerçevesinde gerçekleştirilen kolektivizasyon politikaları ve sonrasında 1937-1938 repressiya döneminde rejimin çeşitli sindirme, katliam uygulamalarına maruz kalan halklardan biriydi Karaçaylar.

Buna rağmen İkinci Dünya Savaşı’nın başlamasıyla birlikte Hitler Almanyası’na karşı “ortak vatan”ın savunması için ön cepheye koşanlar da Karaçaylardı.

Karaçay Sürgünü’yle ilgili çizilmiş bir eser. (Resim: Rüstem Eminov)

1939 sayımına göre 150 bin nüfuslu Karaçay Özerk Bölgesi’nde 70.301 Karaçay Türkü yaşıyordu. 1941’de İkinci Dünya Savaşı başladığında Karaçay bölgesinde de seferberlik başlatıldı ve ilk olarak 15.600 kişi ön cepheye, 3 bin kişi de arka cephede işçi orduları denilen gruba katıldı.

2 Kasım 1943’de başlanan sürgünde 68,614 Karaçay Türkü Kazakistan ve Kırgızistan’a sürüldü.

Sovyet arşiv verilerine göre savaşın ilk yıllarında Karaçay bölgesinden cepheye giden askerlerden 8 bini arkasında bir iz bırakmadan öldü veya kayboldu. Genç erkekler Almanlarla ön cephede savaşırken geride kalan Karaçay bölgesindeki insanlar da keçe, koyun derisi, kürk şapka, yün çoraplar ve askerlerin işine yarayacak muhtelif bireysel eşyalar toplayarak, toplamda 6 vagon malzemeyi savaş bölgelerine gönderdiler. Lakin Alman orduları karşısında tutunamayan Sovyet birlikleri geri çekilmeye başladı. 1942 yılının Ağustos ayında Alman orduları Kafkasya’ya kadar geldiler. Karaçay Özerk Bölgesini de işgal eden Alman orduları “Karaçay Ulusal Komitesi” adı altında bir komite kurdular. İşgal sırasında Almanların bölgeye yönelik ılımlı politikaları Stalin tarafından şiddetle karşılandı ve 5.5 aylık Alman işgali sonrası Karaçaylar yine Sovyet rejimi ile baş başa kaldılar. Stalin’e göre Karaçay Türkleri Almanlarla işbirliği yapmıştı ve bunun da cezası ödenmeliydi. Sadece işbirliği yapanlar değil, işbirlikçilerin küçük çocukları, anneleri, babaları ve tüm aile fertleri de cezalandırılmalıydı.

2 Kasım 1943’de başlanan sürgünde 68,614 Karaçay Türkü Kazakistan ve Kırgızistan’a sürüldü.

Cezalandırma SSCB İç İşleri Halk Komiserliği’nin (NKVD) raporuyla 12 Ekim 1943 tarihli SSCB Yüksek Sovyetler Birliği Başkanlığı kararı ile başlatıldı. Karara göre Karaçay Türkleri yaşadıkları bölgeden sürgün edilerek Kazakistan ve Kırgızistan Sovyet Cumhuriyetlerine yerleştirilecekti.

Kararın uygulanması 2 Kasım 1943’de başlandı ve 68 bin 614 kişinin sürgünü için ordu birlikleri seferber edildi. 2 Kasım gecesi saat 2 sıralarında bölgeye gelen NKVD birlikleri ve askerler önce tutuklama işlemlerine başladılar ve ilk gün 1000 civarında Karaçay Türkünü tutukladılar.

Sürgün için hazırlanan vagonlara doldurulan Karaçayların Kırgızistan ve Kazakistan’a meşakkatli yolculuğu başlandı. 1943 yılının Aralık ayında Güney Kazakistan’a, Cambul bölgesine ve Kırgızistan’ın Frunze bölgesine 12 bin 500 erkek, 19bin 444 kadın ve 36 bin 670 çocuk olmak üzere eski Karaçay Otonom Bölgesi’nden 68 bin 614 kişi yerleştirildi.

14 yıl süren sürgün hayatı, Stalin’in ölümünden sonra Komünist Parti’nin başına geçen Nikita Kruşçev’in sürgün edilen halkların geri dönüşünün başlatılması gerektiği konusundaki kararıyla 1956 yılında son buldu ve Karaçay bölgesine ilk geri dönüş treni 3 Mayıs 1957 yılında geldi.

Sürgün öncesinde Karaçay Özerk Bölgesi de idari yapı olarak lağv edildi ve geri dönen Karaçaylar kendilerini 12 Ocak 1957 yılında yeni idari yapı olan Karaçay Çerkes Özerk Bölgesi’nin sınırları içinde buldular.

1992 yılına kadar yaşayan Karaçay Çerkez Özerk Bölgesi, 1992 yılında Rusya Federasyonu’na bağlı Karaçay-Çerkez Cumhuriyeti statüsü aldı.

Sürgüne uğramış diğer Sovyet halkları gibi Karaçaylar’ın hakları da resmi olarak 14 Kasım 1989’da tanındı. SSCB Yüksek Sovyeti tarafından “zorla yurtlarından sürülmüş halklara karşı yasadışı eylemlerin tanınması ve onların haklarının iadesi” ile ilgili bir deklarasyon imzalandı.

Son nüfus sayımına göre Karaçay-Çerkes Cumhuriyeti’nin 194 bini Karaçaylardan, 150 bini Ruslardan ve 56 bini Çerkeslerden oluşmaktadır.

Karaçay-Çerkes Cumhuriyeti’nin Uçkeken bölgesinde sürgünün anısına yapılmış heykel.

Karaçaylar her sene sürgünün başlangıcı olan 2 Kasım’ı çeşitli tedbirlerle anıyor ve sürgün sırasında vefat eden soydaşları için dualar okuyorlar.

Çeşitli dönemlerde Kafkas halklarına karşı yürütülen sürgün, soykırım ve asimilasyon politikalarından nasibini alan Karaçay Türkleri 1943’deki sürgünün travmasını hâlâ kendi bünyelerinde yaşıyor ve hafızanın diri tutulması için 2 Kasım gününü çeşitli tedbirlerle anıyorlar.