Altınlar

10

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Sıcak bir yaz günü sahil kentlerinin birinde biraz nefeslenmek, tüm aileye iyi gelecekti. Kiraladığımız yazlık daireye yerleşir yerleşmez şehrin merkezinde bulunan camiye gittim. Namaz çıkışı lise yıllarımdan arkadaşım Recai’yle hasret giderip, biraz sohbet etmek üzere sahil çay bahçesine geçtik. Havadan sudan konuşurken Recai’nin perişan hali dikkatimden kaçmadı.

–          Hayırdır Recai hoca? Kötü bir şey mi var?

–          Sorma, hiç sorma. Battım ben, ben bittim.

–          Ne oldu anlatır mısın?

–          Anlatayım, anlatayım da nasıl anlatayım. Ah ah bu aptal kafam ah!

*   *   *

O gün öğle namazından sonra yanıma bir adam geldi. Elinde yan tarafı çamurlu bir reşat altın vardı, bana uzattı. “Hocam sen anlarsın bu altın mı değil mi?” diye sordu. “Altına benziyor ama sahte de olabilir, en iyisi kuyumcuya soralım” dedim.

Traktörle tarla sürerken bir küp dolusu altın bulduğunu ama altın olup olmadığından emin olmadığı için içlerinden bir tanesini alıp getirdiğini söyledi. Akrabalarım duyarsa dededen kalma miras diyerek ortak olurlar, devlet duyarsa define gömü diyerek el koyabilir hatta ceza verebilir endişesi olduğunu, güvenebileceği kimsesinin olmadığını söyleyerek;

– “Hocam bunlardan tam iki yüz adet var, eğer gerçekten altınsa sana yarı fiyattan veririm. Sen de bozdurur kâr edersin” dedi.

Adamla birlikte kuyumcuya gittik. Kuyumcu, altını topraklarından temizleyip, evire çevire kontrol edip altın olduğunu ve satarlarsa güncel fiyattan alabileceğini söyledi.

Adam sevindi, zıpladı, boynuma sarıldı filan derken bana: “İki yüz altın 500 bin TL ediyor, sen 300 bin ver, al. Götür, bozdur, 200 bin de sen kazan.” Sen kendin neden bozdurmuyorsun dediğimde, “Dikkat çekmek istemiyorum, altınları bozdurmaya yardımcı oluyorsun sen de faydalan isterim, bal tutan parmağını yalar misali yani.”

Evet, kısa günde iki yüz bin kazanmak, inanılır gibi değildi. Resmen aklım uçtu.

300 bin liram yoktu. Arabamı acil olarak düşük fiyattan sattım. Yetmedi abimden bir haftalığına otuz bin borç aldım. O da yetmedi, samimi dostum Mevlüt hoca emekli olmuştu. İkramiyesini bir haftalığına ödünç aldım. Yine yetmedi. Kredi çektim, nasılsa bir hafta içinde kapatırım diye faiz oranına bile bakmadım. Hanımın bilezikleri filan ne varsa ortaya döküp 300 bin TL’yi zar zor hazırladım.

Tamam, para hazır, getir altınları al parayı dedim. “Tamam” dedi. Bir arkadaştan emanet aldığım araçla dikkat çekmemek için yatsıdan sonra onun evim dediği ilçe dışında bir yere geldik. “Şu karşıda duran ev benim.  Altınlar evimde, ailem duymadan alıp getireyim. Siz kapıda, araba içinde bekleyin beni” dedi.

Beni burada bekle, altınları alıp geleyim dediği evin tam önüne, yol kenarına park ettim. Evi karşımda duruyordu ve altınları alıp gelecekti. Kucağımda tuttuğum parayı verdim. Alıp, bahçe kapısından içeri girdi. Evin konumu ve görünümünden anlaşıldığı üzere adam zengin birisi olmalıydı.

Ev son derece güzel, etrafı ağaçlarla ve tel örgü ile çevrili çiftlik evine benziyordu. Bahçesinde traktörü görünce, bu altınları bulan traktör diyerek gülümsedim. Ne de olsa bana da epey para kazandıracaktı.

Arabanın içinde beklemeye başladım. Vakit bir türlü geçmiyor, adam bir türlü gelmiyordu. Altınları ve verdiğim parayı yeniden saymaya kalkmış olabilir diye düşünüp adama hak verdim. Ne demişler aldın say, buldun say, çaldın yine say. Sayıyor olmalıydı yoksa bir saat neden geciksindi ki?

Bir, iki, üç saat derken vakit yarı geceyi hayli geçmişti. Adamı verdiği cep telefonundan aradım. Hat çoktan servis dışı olmuştu. Dolandırılmış olamazdım, adamın evi karşımda duruyordu. Kapısını çaldım. Açan olmadı daha hızlı, daha hızlı vurdum kapıya. Yaşlı bir adam pijamalarıyla balkondan, “Buyurun ne istiyorsunuz?”, diye bana seslendi.

Durumu anlattım, öyle birisini tanımadıklarını, isterse eve bakabileceğimi ama öyle bir durum olmadığını söyledi. Şok oldum, dolandırıldım diye ağlamaya başladım. Yaşlı adam yanıma geldi. Bahçe kapısından giren dolandırıcı arka tarafa sakladığı otomobiline atlayıp gideli üç saatten fazla geçmişti. Ve ben kısa yoldan zengin olmanın hayallerini kurarken, kısa yoldan iyice fakirleşmiş hatta yoksullaşmıştım. Borçlarımı nasıl ödeyeceğimi düşünmeye çoktan başlamıştım bile. Paraya tamah ederek aklımın, izanımın fişini çekmenin cezası olarak intihar etmeyi düşündüm ama daha küçük çocuklarım var, yapamadım. İşte böyle hocam, tamah ettim belamı buldum. Hocam yandım ben, yandım.

  *   *   * 

Tamahkârlık, yani açgözlülük, manevi olarak tatminsizlik… Mutlaka tedavi edilmesi gerekir. Elindekine kanaat etmeyen, fazlasını daha fazlasını, daha daha fazlasını isteyen, gözü maldan, mülkten başka hiçbir şey görmeyen bu durum gerçekten çok ciddi psikolojik bir hastalıktır.

Kısa yoldan köşeyi dönmek isteyen, bir türlü gözü doymayan, paranın kölesi olmuş insanlar en acınası insanlardır.

Ne güzel özetlemiş peygamber efendimiz:

“Zenginlik mal çokluğuyla değildir. Bilakis zenginlik göz tokluğuyladır.”

H.İbrahim ÇORAKLI