Yaşanmışlıklara baktığımda oldukça kısa. Yüreğime bakınca o kadar uzun bir sevda masalıydı seninle geçen zaman…
Anlara sığdırdım mutlulukları, uzun uzun ağladım…
Ne karşılık bekledim, ne yarın umdum. Bir canım deyişine bağladım yüreğimi. Bir canım deyişine harcadım gülüşlerimi…
Ne kırgınlıklarımı saydım, ne yokluğunun hesabını tuttum…
Sevmenin bir insana bahşedilmiş en büyük nimet olduğunu öğrendiğimden beri, kimseden beni sevmesini istemedim. Kimsenin bana kendisini adamayacağını keşfettiğimden beri de, kimsenin benim için kendisini, benim içime gömmesini de dilemedim. Seni de kendi içimde kendim biriktirdim…
Ne gelmeni bekledim, ne sana gel dedim. Biliyordum ki sevmek için dokunmak çok da gerekli değildi. Gelmezsen de sevebilirdim, gelirsen sevdama hediye bilirdim…
Ben daha çocukken öğrendim karşılık beklemezsem mutlu olabileceğimi…
Mutsuzluğu hiç sevemedim, birde umutsuzluğu ve birde çatık kaşları, bu yüzden hep gülümsedim…
Kah acılarımı gömmek için gülümsedim, kah acılarımın kimse farkına varmasın diye, ama en çok kendim için gülümsedim. Fark ettim ki, gülümsemek mutlu hissetmenin en kolay, en etkin ve en hızlı haliymiş…
Senden hesap sormayacağım bana vermediklerinden dolayı ve hak aramayacağım gözlerimden akıttığın yaşlardan sebep…
Belki gecenin her hangi bir saatinde yıldızları izlerken. Anlatırken hiçliğimi bir yıldıza, yıldız olup kayacağım sonsuza. Belki gün doğarken, eşlik ederken kuşların cıvıltılarına. Güneşin gülen yüzüne bakarken, bir çocuğun hayattan habersiz kahkahalarını dinlerken, gömüleceğim anneannemin koynuna. Belki düşen son yaprağı izlerken sonbaharda, yağmur taneleri inerken güneşin kavurduğu toprağa. Umudu hatırlatırken ilkbahar, artık benim üzerimde açacak fulyalar…
Ben sonsuza göçende sen!
Vicdan azabı gibi asacaksın beni boynuna. Unutmak isteyeceksin, bir kuş konacak camına kulağına fısıldayacak, ”can içim” diye, canın yanacak. Bir bulut geçecek üzerinden bırakacak dökemediğim yaşlarımı, dokunacak gözlerine, fısıldayacak ”ağla” diye ağlayacaksın. Bir şarkı çalacak bindiğin bir takside ”dönülmez akşamın ufkundayız vakit geç artık” diye, aldığın nefese kahredeceksin…
Unutmak isteyeceksin ve dahi hatırlamamak, unutturmayacak sana beni yarına ertelediğin zaman…
Sevdiğim!
Allah’tan senin için benden sonra yaşayacağın uzun bir ömür diliyorum, hesabın mahşere kalmasın diye… ★
İnsanı hayvanatı, taşı toprağı, gökyüzünü denizi, ağacı çiçeği severek, istediği şekilde yarattı…
Bu yazıyı okuyan!
Seni severek yarattı mesela, seni de ve seni de…
Demek ki neymiş?
Önce sevmek vardı!
…
Öyle sanıldığı gibi dünya kocaman, hayat karmaşık değildir aslında…
Bilmediğin büyük ve karmaşık gelir…
Bilmek için, görmek duymak, sormak sorgulamak gerekir…
İlk soru şu olmalıdır…
Ben kimim?
Hiç bir canlı dünyaya, öylesine nefes almak, ömür tüketmek, zaman doldurmak için, gelmemiştir…
Her canlının yaratılmış olmasında bir gaye, bir sebep vardır…
Her canlı dünyanın kurulu düzenine hizmet etmek için varlık gösterir. Bunu dişli bir çark gibi düşünün, dişlerden biri kırıldı mı, çark dönmeyi keser, düzen bozulur…
Ya sen Ademoğlu?
Kendine hiç sordun mu ben neden yaratılmışım?
Herkes bir amaç doğrultusunda yaratılmıştır, bunu bil ve kendini bul…
Bak ondan sonra her şey daha net ve karmaşadan uzak olacaktır…
…
Farz edin ki, bir yere varmak için ilerlediğiniz bir yoldasınız. Önünüze bir köpek, bir kedi, bir taş, bir duvar çıktı. Yanından geçiyorsunuz, arkasından dolaşıyorsunuz ve sonra yolunuza devam ediyorsunuz…
İşte hayat tam da budur…
Yürüdüğün yol!
Başına gelen sıkıntılarda, yolda önüne çıkan o vesaireler gibidir…
Önünde bir süre eğleşip, kendinize pay çıkartıp ve hatta yanmak için biraz pişip, yolunuza devam etmeniz gerekir…
…
Her şeyi çözmeye çalışmayın, elinizden geleni yapıp, gayrısını Allah’a bırakın…
İnsan ve hayvanlarda hastalık yapma yeteneğinde olan virüs, bakteri vb. mikropların hastalık yapma özelliklerinden arındırılarak ya da bazı mikropların salgıladığı toksinlerin etkileri ortadan kaldırılarak geliştirilen biyolojik ürünlere aşı denir.
Aşı, insanları hastalıklardan ve hastalıkların neden olduğu sonuçlardan koruyabilmek için sağlam ve risk altındaki kişilere uygulanır. Vücut bu şekli ile kendisine zarar vermeyen mikrop ya da toksinleri tanır ve onlara karşı bir savunma geliştirir. Böylece gerçek mikropla karşılaşıldığında önceden geliştirilmiş savunma sistemi ile savaşır ve kişi hastalığa yakalanmaz. Bu kişi artık o hastalığa karşı bağışıktır. Oluşan bağışıklama genellikle ömür boyu vücutta kalır ve hastalık etkeni ile karşılaşınca onu etkisiz kılmak için savaşır.
Bağışıklama, aşıyla önlenebilir hastalıkların ve ölümlerin önlenmesi açısından en önemli toplum sağlığı müdahaleleri arasında yer almaktadır. Aşılanarak bağışık hale gelmiş bireylerin oluşturduğu toplumlarda hastalıklar, salgınlar görülmez.
Diyor lügat…
İki seneye yakın bir zamandır tüm dünya koronavirüs adlı bir salgınla savaş verir durumda. Salgın ilk başladığında bir sürü efsaneler uyduruldu, yok sayıldı. Herkes bir tarafından tutup çekiştirdi, lakin hastalığın yayılmasına, ölümlerin olmasına engel olmadı bu yok saymalar. Demek ki yok saydığınız hiç bir gerçek yok olmuyor.
Ben bilim insanı değilim, bilimsel açıklamasını bilmem, lakin bildiğim şu ki, salgınları önlemek ve yok etmek için aşıya ihtiyaç vardır…
Bireysel özgürlükleri adına aşı olmak istemeyenlere şu cümlelerle cevap vermek isterim…
Leo Buscaglia’nın Sevgi adlı romanındaki bir cümle, yıllardır dimağımda yer etmiştir.
Der ki;
Bireysel özgürlükleriniz, başkalarının özgürlük alanına girdiği yerde biter…
Allah insanlara, fikrin yanı sıra feraset de vermiştir. Ferasetle hareket etmek daha akıllıcadır…
Yazımızı bir espri ile bitirelim.
Ben hastalığı geçirmiş birisi olarak, iki doz aşımı da oldum.
Biz aşı olanlar, aşı karşıtlarının demesine göre, üç yıl içerisinde zombi olacaksak şayet, siz aşı olmayanlar, olmayın ki bizlere taze et lazım olacak… 🙂
İmsak Vakti 05:05
News
