Bölüm 8:
Kafeden aceleyle çıkıp rıhtıma yöneldi. İçindeki korkuyu yenmeye çalışıyor ama peşindeki adamın istihbarattan olduğuyla ilgili kaygıdan kurtulamıyordu. Rıhtıma çıkmadan önceki son sokakta bir tamirciydi ikinci adres. İçeri girdiğinde motor yağı kokusu, demirin demirle olan aşındırıcı ilişkisini hatırlatıyordu. Aşınan sadece demir değildi. Sürekli hırpalanıp azarlanmaktan çocuk yüzleri ihtiyarlamış iki çırağın meraklı bakışları arasından geçerek, şiş suratının içinde fıldır fıldır oynayan mavi gözleriyle; “Sen de kimsin” ifadesiyle bakan ustanın yanına gidip,
-“Özel teslimat efendim” dediğinde,
Usta;
-“Ne kadar kibar bir teslimatçısın sen” dedi.
Gizli saklı illegal bir işi yapanların kibar olmalarına hayret etmesini normal karşıladı ama yüzleri yaşlı çocukların durumu, konuşma tarzı da kabalığını ortaya koyuyordu şiş suratlı ustanın. Dudaklarını yayarak tebessüm ederken, başını net bir sertlikle indirip kaldırarak teşekkür etmekle yetindi. Onunla konuşmak, zaman kaybetmek istemiyordu.
Usta;
-“Ver bakalım ateşimize odun atacak malımızı” derken, mavi gözlerinde bir alev, bir yanma yıldırım gibi çaktı adeta.
Çantasından altı üstü özellikle kızartılmış, kızartıldıktan sonra ballı şerbetle terbiye edilmiş, lezzet kıvamı yüksek, gerçekten ateşleyici kadayıf dilimini çıkardığında, motor yağı kokusundan sıyrılarak beyinlerine uyarı gönderiyordu bu harika kadayıf dilimi. Can, özellikle yüzü yaşlı çocuklar görmesin diye bedenini onların görüş alanlarına siper etmişti. Gözleri maviden ateş kırmızısına dönen şiş suratlı usta, kadayıf dilimini kaptığı gibi tamirhanenin asma kat merdivenlerine koşarken, parasını çoktan eline sıkıştırmış “güle güle kibar çocuk” diye bağırıyordu. Parayı cebine koyup hemen rıhtıma doğru dışarı koşar adım çıktı. Yüzleri yaşlı, küçük çıraklar ne olduğunu anlayamamış gözlerle arkasından bakakalmışlardı. Koşar adım rıhtıma ulaştı. Tamirhaneden çıkarken etrafı kontrol etmiş, arkasında da defalarca bakmıştı. İzleyen yok gibi görünüyordu. Biraz rahatladı ve duraklara yöneldi. Eve gitmekten başka tek yapacağı şey Ece’ye gitmekti. Mesaj gönderdi Ece’ye.
-“Merhaba! İki saat vaktim var. Kadıköyde’yim. Yarın mı buluşalım yoksa şimdi mi görüşmek istersin?” yazdı.
Durakta beklemeye başladı. Biraz uzun sürmüştü Ece’nin cevabı.
-“Yarın öğlen dersim bitiyor. Akşama kadar vaktim var. Seni bir yere götüreceğim biliyorsun” yazıyordu.
Böyle olması daha iyiydi, derslerine çalışabilecekti. Hemen otobüse bindi. Biraz yorgun hissediyordu kendini çünkü takip ediliyor olmak hissi onu yoruyordu. ‘’Polis Baklava Baronu’nun Peşinde’’, ‘’Giren Bir Daha Çıkamaz’’, Bize Bağımlılar Lazım’’ Bu düşünceler aklını çok karıştırıyor, hem de sürekli hata mı yapıyorum, galiba ben yanlış bir yoldayım diyordu. Otobüs rıhtımdan ayrılırken, Haydarpaşa Garı’nın üzerine güneş, bütün ışıklarını taşımış, sanki bu binayı kutsamak istiyor gibi etrafında dans eden hareler oluşturuyor, denizdeki yansımaları da buna eşlik ediyordu. Bunları düşünürken Haydarpaşa Garı’nın gizemli, ilham veren havasından kaynaklanan bu etkileşimi yıllar sonra Haydarpaşa’yla gerçekten tanıştığında anlayacaktı. Gözlerini taş duvarlarından ayırmadan bakmaya devam ederken, otobüs köşeyi döndü. Akşam güneşi ve Haydarpaşa arkada kaldı. Ece’yi düşündü. Haydarpaşa’da camın önündeki masada oturmuş kahve içerken hayal etti; neden olmasın, bir gün belki.
Fikirtepe’ye gelmişti otobüs. Durakta indi. Hakkı Amca’nın dükkanına uğrayıp selam vermek istedi. Hakkı Amca’nın önlüğünün kapattığı dizlerinin üstünde sağlam bir tahta parçası, onun üstünde de örs dedikleri dört tarafında ayakkabı tabanına benzeyen küçük şekiller bulunan demirden bir alet vardı. Aletin üstünde eski bir erkek ayakkabısının tabanını çakıyordu Hakkı Amca. Ağzına aldığı küçük çivileri tek tek alıp, tabanın kenarına saplayıp estetik çekiciyle vuruyordu. Hayranlık verici bir ahenk içinde yaptığından onu izlemeye bayılırdı Can. Kapıdan girdiğini fark edince Hakkı Amca çok sıcak bir ifadeyle tebessüm ederek;
-“Can evladım, hoş geldin! Yanıma gel” dedi.
Evladım demesi, bu babacan hali, kalbine huzur veriyordu tebessüm ederek.
-“Teşekkür ederim” diyerek yanındaki çökertme dedikleri kısa sandalyeye ilişiverdi. Hakkı Amca konuşmaya başladı:
-“Can evladım, haberlerde izledim. Eski bir dostum, emekli emniyet görevlisi arkadaşım da anlattı; Baklava Karteli diye bir örgüt varmış. Gizli saklı baklava üretip, insanlara özel teslimatçılarla gönderiyorlarmış. Bazı genç, tecrübesiz gençler de kolay para kazanmak için bu işlere girip, zengin olacaklarını sanıyorlarmış ama ben sana anlatayım iş öyle değil! Önce her şey çok harika görünür. Mal alınır, teslim edilir, paralar verilir alınır. Kolay ve bol kazançlıdır ama onlar çok acımasızdır. En küçük yanlışlarında gencecik fidanları bir çırpıda harcarlar, gözlerinin yaşına bakmazlar evladım. Bunları neden anlatıyorum biliyor musun? Çünkü sen iyi bir ailenin evladısın. Senin babanın bir kere yalan söylediğini, yanlış yaptığını görmedim. Sen de dürüst bir delikanlısın. Çevrende böyle insanlar olursa, onları uyarmalısın çünkü bu işin sonu asla hayal edildiği gibi olmaz” dediğinde, Can, orada bayılacağını düşündü. Göğüs kafesi sıkışmış, nefes alamayacak hale gelmişti. Belli etmemesi gerekiyordu. Derin bir nefes alıp, “Haklısın Hakkı Amca! Ben de duydum. Tabi ki böyle bir durumla karşılaşırsam uyarırım. Emin olabilirsin” diyebildi. Ayağa kalkıp, “Çöp var mı? Dökeyim ya da ortalığı süpüreyim mi?” diye sordu.
Hakkı Amca;
-“Yok evladım! Senin derslerin vardır. Hadi şimdi git ama yine gel” dedi. Can, dışarı çıktığında ağlamamak için kendini zor tutuyor, derin derin nefes almaya çalışıyor, bazen başını gökyüzüne kaldırıp;
-“Aptalsın oğlum sen, aptalsın” diyordu.
Koşarak eve gitti. Arkasındaki gölgeyi bu defa fark etmemişti….
İkindi Vakti 16:41
News
Köşe Yazıları
GIDA
Köşe Yazıları
