Her zamankinden farklı olarak haftanın ilk günü yorucu geçmişti. Akşam okuldan yorgun argın eve döndüm. Akşam yemeğinin ağırlığını çay içerek atmak biraz dinlenmek üzere koltuğa geçtim. Günün haberlerine bakmak üzere TV’yi açtım.
Hemen hemen tüm kanallar TL aşağı dolar yukarı muhabbeti yapıyor, vatandaşa korku ve panik pompalama yarışında birbirlerinden geri kalmamaya çalışıyorlardı.
Evet ülkemizde ekonomik kriz olduğu doğruydu. Yatırım yapılmadan, fabrikalar, sanayiler üretim yapmadan dış ülkelere katma değeri olan ürünler ihraç etmeden elbette gelişim olamazdı.
Üretim olmadığı gibi bir de lüks ve konfor düşkünlüğü nedeniyle yapılan tüketimlerin sonucu ekonomik kriz gelip kapıya dayanmış, bir günde döviz yüzde 12 yükselmişti. Bunun bizim adımıza anlamı, biz de bir günde bir o kadar fakirleşmiştik.
Tv’lerde ekonomi uzmanları dövizin yükselmesinin durdurulamayacağı, bunun doğal sonucu olarak da TL’nin erimeye devam edeceği hususunda konuşup duruyorlardı. Çok unvanlı bir ekonomist doların yukarı, daha yukarı, çok daha yukarı çıkacağını söylüyordu.
Zor günler için kenarda köşede bir miktar Türk lirası param vardı. Akşam TV’lerden aldığım yol gösterme ile kendimi ve ailemi koruma amaçlı tedbir almak istedim. Piyasalardaki bu ani yükseliş karşısında döviz almak üzere evden çıktım.
Ev ile banka arası yürüme mesafesinde ve yaklaşık 500 mt civarında idi.
Yürürken yol boyunca düşündüm. Kendi ülkemin parasından kaçıp, başka ülkenin parasına sığınmak anlamına gelen bu davranış doğru muydu acaba? Doğruysa ne kadar doğruydu?
Kendi ülkemin parasını satmak sanki beni bugünlere getiren ülkemi satmak gibi geldi bana, zoruma gitti, yapamadım.
Parasını Dolara Euro’ya çevirenlere vatanını sattı gibi haddimi aşan bir anlam vermediğimi söylemek isterim. Böyle bir düşüncenin dahi doğru olmadığının altını çizerek bir kere daha ifade ediyorum. Benimki sadece kendi hislerim ve kendi tercihlerim. Katılırsınız katılmazsınız saygı duyarım. Dedim ya benimki vatan sevgisi duygusallığı olarak da yorumlanabilir.
Yüzde on iki fakirleştiğimiz gerçeğini bile bile, olup bitene razı bir şekilde evin yolunu tuttum. Ama nedense ekonomik panik, korku, kaygı gitmiş, rahatlamıştım.
TL’de kaldığım için hiç pişman değildim, aksine mutluydum. Kaybettiğimiz para, o paranın gücünün yeri dolar da, kaybettiğimiz manevi duyguların yeri dolmaz diye düşünüyor olmalıydım.
Bir diğer taraftan da fakirlik o kadar da zor bir şey değildi aslında.
Zor olan darlıkta daralmayacak, boşlukta sallanmayacak yüreğin zayıflığıydı. Bizleri zor zamanlarda ayakta tutacak iradenin vakti zamanında geliştirilmemiş olmasıydı.
Ruh asaletinin sesini duyabilenler için yoklukla imtihan, çoklukla imtihandan daha kolaydır.
Ben bugün anladım ki ülkesini sevmek, o sevgi uğruna bir şeylerini feda edebilmek inanılmaz derecede haz veren bir durumdu.
Ve o hazzın lezzeti dolarla alınabilecek bir şey değildi.
Sonuç olarak bugün elim varmadı cebime dolar dolduramadım.
Dolar alamadım ama yüreğime sımsıcak duygular dolarak erkenden eve döndüm.
H. İbrahim ÇORAKLI
www.ibrahimcorakli.com
İmsak Vakti 05:02
News
GIDA
Köşe Yazıları
Köşe Yazıları
