İhtişam ve zarafet abidesi olan ve görkemiyle benliğimi kuşatan ecdat yadigarı İshak Paşa Sarayı’nın kadim mescidindeydim.
Caminin manevi dokusuna ruhumu bıraktığım bir anda; turuncu tişörtlü, uzun boylu, sarışın, yakışıklı bir genç girdi içeri. Önce mahcup ve çekingen tavırları dikkatimi çekti. Sonra üzerindeki ayak parmaklarına kadar inen siyah renkli eteği. Öylece bakakaldım ve kendisini bir süre seyre daldım.
Çevresinde en iyi pozu nasıl veririm diye uğraşan ve gürültüyle oradan oraya koşuşturan insanlara inat gördüğü her ayrıntıyı dikkatle inceleyen, kadrajında olmadığı caminin her yanını videoya çeken bu genci takip edip durdum.
Bu meraklı ve ilginç gençle mutlak tanışmalıyım diye düşündüm.
Yanına yaklaşıp özür dileyerek, adını ve nereden geldiğini sordum.
Adının Victor Barcelona olduğunu, İspanya’dan geldiğini söyledi.
Neden etek giydiğini sorduğumda ise “Saygı duymalıyım” diye cevap verdi. O an yüreğim titredi, içim ürperdi.
O Hristiyan genç bu sözleri sarf ederken etrafıma baktım. İçeride cami adabına uygun giyinmemiş ve camide olduğunu unutarak fotoğraf çekme yarışına girmiş kadını erkeğiyle birçok Müslüman vardı.
Tüm benliğimi tarifsiz bir utanç ve dayanılmaz bir acı sardı.
O an gayr-ı ihtiyari Viktor’a büyük bir muhabbetle sarıldım, buğulu gözlerle defalarca “Çok teşekkür ederim” deyip durdum.
Yaşadığım duyguları emin olun anlatamam!
Daha bir kaç asır evvel Endülüs’te Müslümanları yakıp yıkanların torunlarından bugün saygı öğrenmeye muhtaç hale gelmişiz.
Ahlar ve eyvahlar icinde “Nereden nereye…” dedim kendi kendime.
Derken yarım yamalak İngilizcemizle başladık muhabbet etmeye.
İngilizce başlayan konuşmamız Türkçe “Merhaba”, Kürtçe “Zor spas”, Arapça “İnşaallah”a kadar gitti. Sonrasında telefon numaramı istedi.
Ayrılırken de, “Teşekkürler brother” demesi yok mu, sanki ruhuma işledi ve benliğimi titretti adeta. Bana kardeşim demesi o kadar içten ve güzeldi ki!
Mevlana Celaleddin-i Rumi hazretlerinin dediği gibi;
“Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir”
Evet, Viktor ile ne aynı dili konuşuyorduk ne de aynı coğrafyada yaşıyorduk ama çok iyi anlaşabiliyorduk.
Değil mi ki aynı gök kubbenin altında aynı duyguları paylaşan yüreklerdik.
İnsan birbirinden bu kadar uzakken, gerçekten nasıl bu kadar birbirine yakın olabiliyor.
O günden sonra bu İspanyol kardeşimle hiç kopmadık. Karşılıklı olarak birbirimizin özel günlerini hatırlar, mesajlar yollarız ve birbirimizin kalplerini böylece okşarız. O, benim Ramazanımı ve bayramlarımı daima hatırlar, ben de onun Noel’ini ve Paskalyasını asla unutmam. Hem hâlleşir hem de hediyeleşiriz ayrıca.
İnsanın, insanın kurdu olduğu bir cağda, birbirine yurt olabilen insanlar olmak ne güzel!
Müslüman bir Kürt’ü, Hristiyan bir İspanyol’la dil bilmeden kalben yakınlaştıran ve İbrahim ile Victor’u saygının ikliminde buluşturan rabbime şükürler olsun.
Thank you kardeşim!
Teşekkürler brother!
İbrahim ALTUN
İmsak Vakti 02:00
News
Köşe Yazıları
GIDA
Köşe Yazıları
