Bu kez İsviçre'nin Zürih şehrinde yaşayan bir okurum sesleniyor bize: Mehtap Toygun Aktüre... Mehtap Hanım'ın "Yıkım çağında hangimiz masumuz? sorusu beni çok düşündürdü... Yazıyı bitirince zihnimde yankılanan bu soruyla beraber içimde yoğun bir sorgulama durumu başladı. Kendisi yazısına "Anlatamıyorum" diye başlık atmış ama yazının ana teması olan çatışma ve çekişmeyi öyle güzel anlatmış ki sizlerle paylaşmadan edemedim.
Bu kez İsviçre’nin Zürih şehrinde yaşayan bir okurum sesleniyor bize: Mehtap Toygun Aktüre… Mehtap Hanım’ın “Yıkım çağında hangimiz masumuz? sorusu beni çok düşündürdü… Yazıyı bitirince zihnimde yankılanan bu soruyla beraber içimde yoğun bir sorgulama durumu başladı. Kendisi yazısına “Anlatamıyorum” diye başlık atmış ama yazının ana teması olan çatışma ve çekişmeyi öyle güzel anlatmış ki sizlerle paylaşmadan edemedim.
İyi okumalar…
Anlatamıyorum!
Peyami Safa’nın “Fatih-Harbiye”sindeki iki farklı kültürün çatışması gibi, insanlar da kendi içlerinde çatışma/çelişki (savaş) yaşayabiliyor zaman zaman…
Mehtap ToygunAktüre
Kendisiyle ilgili iki farklı sesin çarpışması;
“Şu an olduğu kişi” ve “olmak istediği”, ya da “yöneldiğini hissettiği kişi.”
Popüler kültürün barındırdığı tehlikelere temayül etmeden yaşamı idame ettirmek mümkün müdür?
Ya da ne kadar mümkündür?
“Kâr duygusu”nun “ar duygusu”nu kovduğu seküler bir düzende, kendimizi ararken, “benmerkezci” teatral gösteriler yapar, dürüst olmaz isek kaybettiklerimizi de ayrıca aramak zorunda kalabiliriz…
Nedir peki bunlar..?
Tolstoy’un; “İnsan ne ile yaşar?” sorusunun cevabı “Sevgi”dir… Ama bir de; “İnsan ne için yaşar?” diye, sorulmaz mı..?
…….Onur, şeref, haysiyet, itibar, Orhan Kemal’in: -“Yenir miydi bunlar, içilir mi?” diyerek kapitalist düzene meydan okumasının yanı sıra, insan, bu manevi değerleri için yaşar…
Vicdani rahatsızlığın yükünü başka şeylerin üzerine atan cümlelerin telafisi yoktur lakin, insan kendisiyle ilgili müphem doğrularının vicdani muhasebesini yaparken daimi bir kaçış içerisindedir… (Yüzleşme korkusu) Ruhani rahatsızlığın itirafından beslenen kibirli insanların da içinde yaşadığı yıkım çağında hangimiz masumuz?
Tabii bir diğer taraftan da; ruhani rahatsızlık tevessül etmesiyle peyda olan nedamet duygusunun kefaretini bir topluma ya da kişi(ler)ye addetmek, acı bir yalnızlığa davetiye çıkarmakla birlikte, ne ahlâki, ne vicdâni, ne de samimi değildir…
Bizler mütevekkül, “adl” olmaya gayret gösterdiğimizde Allah’ın inayeti altında olacağızdır inşallah… Mutlak doğru da bu olsa gerek…
Bazen ayağımıza batıp acıtan bir diken bile, bir sonraki adımımız için ders verir bize…
Kadın olsun, erkek olsun ve yaşamın hangi döneminde bulunursa bulunsun, öncelikle iptidai düşüncelerden sıyrılıp, ilkelerimiz doğrultusunda toplumsal-kültürel normları da esnetmeden medeni çerçeveden bakabilmeliyiz…
Dilin sınırlılığı karşısında insan bazen kendini ifade etmekte yetersiz kalabiliyor.
İmsak Vakti 04:52
News
Köşe Yazıları
GIDA
Köşe Yazıları
