Termal Kaplıcaları işletmecisi Tevfik Baş, eski güreşçilerdendir. Köyde onu askere gidinceye kadar kimse yenememiştir. Askerde güreş yaparken omzu kırılınca güreşi bırakmıştır.
Tevfik Baş, Termal Kaplıcaları’nı işletirken, Termal’de çalışan işçileri güreştirirmiş. Bu güreş yapılan yer, Gökçedere ile kaplıca arasındaki patika yolun üzerinde imiş. Bu yolun üzerinde hep güreşler yapıldığı için, bu yola köylüler ‘Pehlivan Yolu’ dermiş. Güreş yapanlar arasında Park Lokantası aşçısı, yerli rumlardan Dimitri Usta ile Çınar Otel aşçısı Haydar Usta arasındaki güreş, hep berabere bitermiş.
Güreşleri saatlerce sürer, birbirlerini bir türlü yenemezlermiş. Her ikisi de 120 kiloymuş. Bu iki aşçı arasındaki güreşi, başlangıçta köylüler ve işçiler merakla izler ancak daha sonra sayıları azalırmış “bunlar ne de olsa birbirlerini yenemeyecek” diye. Bu iki aşçının güreşini devamlı izleyen iki kişi ise; Dimitri Usta’nın kızı Maria ile Haydar Usta’nın oğlu Kır İsmail’miş. İsmail’in saçlarının ön tarafı beyaz olduğu için köylüler ona Kır İsmail dermiş. Maria 18 yaşlarında, Kır İsmail de 17 yaşındaymış. İkisi de birbirini çok seviyor, sürekli Pehlivan Yolu’nda buluşuyorlarmış. Babalarının güreşini izlerken, Maria içinden İsmail’in sevinmesi için babasının yenilmesini, İsmail de Maria’nın sevinmesi için kendi babasının yenilmesini istermiş. Maril ile İsmail’in aşkları, zaman geçtikçe daha da artmış. Aşklarını, Üvezpınar, Gökçedere ve kaplıcalarda duymayan kalmamış.
Fakat hiç umulmadık siyasi bir olayın yaşanması ile 1923’te çıkan bir kanunda, Anadolu’da yaşayan Rumların, mübadele anlaşması gereği Yunanistan’a gitmeleri kararı alınır. Bu karara en çok Maria ve Kır İsmail üzülür. Yapacakları hiçbir şey yoktur. Onların ayrılması kaçınılmazdır.
Dimitri Usta, karısı ve kızını alıp kaplıcalardan ayrılmak için hazırlıklara başlar. Kaplıcalardaki son gecesinde Maria’nın parmakları akordeonun tuşlarında gezerken, bir yandan da gözlerinden süzülen yaşlar akordeonun tuşlarını ıslatır. Çaldığı şarkının nameleri inceden inceye kaplıcalardaki iki vadi arasında süzülür. Maria’nın çaldığı şarkı şöyledir:
Bir başka ülkeye gitsem de ne olur?
Aklım, fikrim burada./ Bu gece son gecem Termal’de/ Yüreğim paramparça/ Neler kalıyor ardımda of, of/ Dayanır mı can buna?/ Ağlama sevgilim!/ Ayırsa da kader bizi/ Gölümde kalacaksın/ Açmayan bir gül gibi/ Hadi git gidebilirsen/ Hadi kal kalabilirsen/ Bu ayrılık ölümden beter/ Tanrım bana güç ver/ Hoşça kal gülüm/ Bu acı ikimize de yeter.
Bir de Tevfik Baş’ın çok sevdiği Kaptanzade Ali Rıza Bey’in şarkısını çalar.
Kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgarına/ Ey ufuklar diyorum yolculuk var yarına/ Ayrılık görülmüşken yar tutmuyor elimden/ Misafirim bu gece ben gurbet akşamlarında.
Maria’nın dalga dalga kaplıcaları saran hüzünlü sesi çok sürmez; annesinin “Yarın yola çıkacağız. Yatmalısın kızım” söyleriyle son bulur.
Akordenon sesi Çınaraltı Gazinosu’da kadar gelmiştir. Gazinoda oturanlar arasında Almanya’da Heidelberg şehrinde ünlü Rosen Garten Otel ve gazinolarının sahibi madam Vera ve oğlu Müller de vardı. Anne ve oğlu, Maria’nın söylediği şarkıyı dikkatle dinlerler. Müller, Maria’nın sesini çok beğenir. Annesine, bu sesin sahibi ile mutlaka tanışmak istediğini söyler ve Müller, kaplıcalar işletmecisi Tevfik Baş’a gidip, Maria hakkında bilgi alır. Tevfik Baş, Maria’nın babası Dimitri Usta’yı çağırır ve Müller ile tanıştırır. Müller, Dimitri Usta ile kızına Almanya’da çalışmaları için iş teklifinde bulunur. Dimitri Usta, teklifi hemen kabul eder. Müller’in dedesi Goltz, eski bir Osmanlı paşasıdır hatta 1893 yılında Goltz Paşa, Termal Kaplıcaları’nın gelişmesi için ne gibi yatırımlar yapılması gerektiği hususunda Sultan 2. Abdülhamit’e raporlar sunmuştur.
Kaplıcalardan gitmelerine bir gün kala, Dimitri Usta, çok sevdiği köpeği Kenzo’yu Üvezpınar Köyü’nde marangoz Mecit Usta’ya bırakır. Kenzo, köyde ilk gün hiç yemek yemez. Bir ara bağlı olduğu ipi koparıp Dimitri Usta’nın kaplıcalardaki lojmanına gider ve kimsenin olmadığı o lojmanda Kenzo saatlerce havlar. Daha sonra Mecit Usta, onu tekrar köye götürür.
Ve sonunda Marila ile Kır İsmail’in ayrılık saati gelir. Her ikisi de Pehlivan Yolu’nda son defa buluşup, vedalaşırken; Maria gözyaşları içinde Kır İsmail’e sarılır. Tarih 15 Haziran 1923, günlerden cumartesidir. Maria, Kır İsmail’e bir mor salkım çiçeği verir ve şöyle der; “Bu çiçeği buluştuğumuz Pehlivan Yolu’na ekelim. Eğer tutarsa, bir yine buluşacağız. Eğer tutmazsa, kavuşamayacağız.” Kır İsmail, elindeki beyaz mendille Maria’nın ve kendi gözyaşlarını siler. O anda mendilin üzerindeki gözyaşları kristalleşir, sonra Kır İsmail mendilini Maria’ya verir. Ve Maria, Kır İsmail’e son defa sarılıp, gözyaşları içinde oradan ayrılır.
Kır İsmail’in dünyası kararır; günlerce kendine gelemez, aklı fikri hep Maria’dadır. Kır İsmail, mor salkım çiçeğini Pehlivan Yolu’nun tam başına eker. Çiçeğe her gün su verir ve çocuklar kırmasın diye ektiği çiçeğin yanından gece-gündüz ayrılmaz. Hep o çiçeği bekler, onunla konuşur, onunla avunur… Arada sırada türküler tutturur Mor Salkım’ın başında. Bu böyle günlerce sürer…
Devam edecek…
Aydın Akan
İmsak Vakti 05:08
News
Köşe Yazıları
Köşe Yazıları
TÜRKİYE
