Baklava Karteli (18)

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Annesi daha kapıyı Ece çalmadan açıp, her zamanki şen tebessümüyle karşıladı kızını.

Annesinin bu tebessümü olmasa bir çok şeyden şüphe edebilirdi, sorgulardı Ece ‘neden’ diye. Kapıyı çalmadan açmasını da anında sorguladı. ‘Nasıl açtı ben kapıyı çalmadan?’ diye sormaya hazırlanıyordu ki yüzünde tereddütten bayatlamış bir bakışla annesi ninni gibi sesiyle onu rahatlatan cevabı verdi;

– “Balkona çöp atmaya çıkmıştım, seni gördüm. -Alımlı canım kızım- geliyor diye hemen kapıyı açıp, gözlerindeki o şaşkoloz ifadeyi görmek istedim. Çocukken de sana aldığım oyuncaklar karşısında böyle şaşkoloz suratla bakardın bize. Galiba yaşlanıyorum çünkü kapıya giderken seni özlediğimi hissettim canım kızım” dedi.

Ece,

– “Canım annecim, çok seviyorum seni, hem de çok” diyerek boynuna sarıldı. Ana kız birbirlerini adeta içlerine çektiler. Salona geçip kanepeye oturduklarında Ece’yi bir heyecan aldı. Annesi sorgulayıcı gözlerle ona bakıyor, terletecek soruyu sormak için sanki uygun bir anı bekliyordu. Beklediği gibi de oldu.

Annesi, “Ne buluyorsun bu kürdan gibi çocukta?” diye sorduğunda, Ece ne cevap vereceğini bilemeden bir süre yere baktı. Annesi saçlarını okşayarak devam etti,

– “Kızım artık büyüyorsun, geleceğinle ilgili doğru kararları nasıl alacağını bilmen gerekecek. Bu konuda her zaman senin yanında olacağımı söylememe gerek olduğunu sanmıyorum ama doğru kararlar için birlikte hareket etmek zorundayız. Hayatımızla ilgili hata yapma şansımız yok. Arkadaş seçimi de hata oranı en yüksek gizli tehlikelerden biridir. Bana ne zaman anlatacaksın Can’ı?” dedi.

Halıdaki desenler, içi içe geçmiş motifler arasında sevdiği çocuğun hayatındaki yerini görmeye çalışarak bir cevap bulmaya çalışıyor, hiç düşünmeden onu çok sevdiğini söylemek istiyordu. Söyleyeceklerinin sonuçlarına aklı yetmeyecek kadar basit, ama seven bir kadının beslendiği duygular kadar güçlü bir biçimde başını kaldırdı.

– “Anne ömrümü Can’a verecek kadar seviyorum onu” dedi.

Annesi,

– “Sevgili kızım, ömrünü vermenin ne demek olduğunu bilmeyecek bir yaşta olman nedeniyle bu konuyu şimdilik bir kenara bırakacağım çünkü babanın hayata bakışını biliyor, ne kadar keskin kurallarla yaşadığını görüyorsun. Sevmek dünyanın en güzel insan halidir. Sevmene asla karşı çıkmam çıkamam. Hayatında hiç kimsenin de sevgine engel olmasına izin verme, vermeyeceğini de biliyorum ancak eğitim hayatını Londra’da geçirmeni istemem ve ne demek istediğimi anlaman için seninle önümüzdeki günlerde bir yere gideceğiz. Anlatmak istediklerimi kendi gözlerinle göreceksin yavrum” dedi.

Ece bundan sonrasının tartışmalar ve yasaklar haline geleceğini hissediyordu. Sadece “Peki” diyebildi.

Annesinin Ece’nin yanağına sıcacık bir öpücük kondurmasının içinde; babasının disiplinlerinden oluşacak tatsız bir hayattan korumak gayretinin yanında, kızıyla babası arasında oluşabilecek bir soğukluğu da engellemek saklıydı.

Annesini yanaklarından öperek;

-“Sen nasıl istersen annecim. Yemek için hemen hazırlanıp geliyorum” dedi ve odasına gitti.

Evlerindeki kurallarla yaşamanın ne demek olduğunu biliyordu. Aslında kuraldan öte kanunlar da denilebilirdi. Bilmediği; babasının hayatlarını kanunlarla yönetmesinin, gizli olduğu kadar şart olmasının da nedeniydi.

Annesi de bir yere kadar biliyordu. Az biliyor olmalarının yaşamlarını sürdürebilmeleri açısından hayati bir karar olduğunu öğrenebilmeleri için her şeyi sorgulamaları gerekecekti. Hayatları, kanunlar gözetiminde muhteşem bir refahla devam ettiği için hiç sorgulamıyorlardı. Evleri, arabaları, yazlıkları, her sene çıktıkları dünyanın farklı noktalarındaki tatilleri, dahası korumaları bile vardı. Bunları yaşamaktan, sorgulama fırsatları olmamıştı. Sorgulamak için nedenleri de yoktu, mutluydular. Sadece evin reisi her zaman ciddi, sert ve kuralcıydı ama onları hiçbir şeyden mahrum etmiyordu.

Ece’nin Can’a aşık olması sorgulamaları tetikleyecekti.

Can, Fikirtepe’nin iç içe geçmiş binalarının arasındaki sıkıcı hayatına kaldığı yerden devam edeceği ana doğru kendini bırakmıştı. Gecekondu çatıları arasında birdenbire yükselen binalar, eskici dükkanları, ısrarla ticari hayatlarına marketlere rağmen devam etmeye çalışan bakkallar ve dört tekerlekli arabalarıyla sokak aralarında “Eskiciiiii” diye bağırarak dolaşan eskicilerin de olduğu bu semt, başkaları için belki çok sıkıcı gelebilirdi ama Can, bir kez daha bu manzara karşısında mutlu olduğunu düşündü. Çünkü eskiydi burası! Eskinin bir hikayesi, üzerinde taşıdığı izleri olurdu. Babasının da eskici olması, kabullenip mutlu olacağı sebepler bulduruyordu. Aramasına gerek yoktu, eski olan bu semt daha insani bir ortam yaşatıyordu içinde.

Muammer GECE

[email protected]

Telif hakkı yazara aittir.