Baklava karteli (II)

Asansörden indi ve Leyla Limonkesen’in ziline bastı. İçerden bazı sesler duyar gibi oldu ama önemsemedi. Kapı çok geçmeden açıldı. Gergin olduğu yüzündeki kırmızılaşmış göz altlarından, hızlı nefes alıp vermesinden anlaşılıyordu. Leyla Limonkesen kriz öncesindeydi. Gözlerini kısarak,

– Ne istiyorsun delikanlı? diye sordu.

–Teslimatınız var hanım efendi derken metroda okuduğu kitapta siluetini gördüğünü sandığı kızıl saçlının tam karşısında durduğunu fark etti.

O sırada kadın bir şeyler düşündüğünü anlamış gibi,

–Ne teslimatı delikanlı? dedi.

–Kadayıf efendim, dedi kısık sesle.

Krizin eşiğindeki Leyla Limonkesen, o sırada birden hamle yaparak teslimatçı genç adamı yakasından tuttuğu gibi kapıdan içeri çekti ve hızla kapıyı kapattı.

Kısık ama sert bir sesle çıkışarak,

Çıldırdın mı sen, ya bir duyan olsa… Neden bu kadar dikkatsizsin. Yoksa sen yeni mi başladın. Çeko nerede, o neden gelmedi. Senin adın ne bakayım? Diye, bir çırpıda sıraladı soruları.

“Çeko kimdi neden daha dikkatli olmalıydı? Yeterince dikkatli değil miydi yani” düşünceleriyle kendini sorgularken ağzından –Adım Can efendim sözleri döküldü.

Kadın, -Ay çok tatlı Can’ım benim deyince bu kötü espri nedeniyle bu kızıl saçlı hakkında endişeye kapıldı.

Cebinden harika fıstıkla bezenmiş, çıtır çıtır kızarmış, damaklar da inanılmaz lezzet bırakan kadayıfı çıkardığında, kadın bir goril ya da ayıdan çıktığı izlenimi veren, hezeyanla karışık coşkulu bir ses çıkardı.

Teslimatçı genç bir an irkildi, geri bir adım attı. –Korkma delikanlı seni değil kadayıfı yiyeceğim diye ikinci kötü esprisini yaptığında oradan acilen gitmesi hatta kaçması gerektiğini düşündü.

Leyla Limonkesen, dudaklarına, diline değdirmeden tadını almış gibi kokluyordu kadayıfı.

Genç adam, bir kez daha bağımlılık ne demek görebiliyordu. Kadın kendinden öylesine geçmişti ki; teslimançıya bakmıyordu bile. Hemen kapının yanında önceden hazırladığı anlaşılan özel porselen pasta tabağı ve bıçak çatal setine yöneldi. Aceleyle mukavva kutusundan kadayıfı çıkardığında teslimatçı da o harika kokuyu duydu. Çok güzel kokuyordu. Demek insanlar böyle bağımlı hale geliyordu.

Kapıdan çıkarken kızıl kadayıf canavarının sesini duydu

–Teşekkür ederim Can’ım dikkatli ol.

Hemen asansöre yöneldi, giriş kata bastı. Hızlıca koşar adım metroya doğru ilerlemeye başladı. İkinci teslimatı da sorunsuz başarmış, kadayıfın o enfes kokusu ve tadıyla ilgili kurduğu hayalden başka, aklında bir iz kalmamıştı.

Evet, kadayıfı teslim alırken ve teslim ederken onda iz bırakmış olması yine o saçma cümlenin beyninde yankılanmasına neden oldu

–Giren çıkamaz!

Metro merdivenlerinden koşar adım indi. Kadıköy yönü yine çok kalabalık bir o kadar sıkıcıydı. İnsanların bu koşturmalarını çoğu zaman anlayamıyordu. Neyi başarmaya çalışıyorlardı. Bu kadar çalışmayla Nobel falan alacaklarını mı sanıyorlardı? Ama deli gibi çalışıyorlardı ancak, yaşarken öldürdüklerinin farkında değillerdi.

O da farkında değildi niçin böyle bir düşünce içine girdiğinin. Boş verdi ve gelen Kadıköy metrosuna bindi. Biraz nem biraz da karbon monoksitle karışmış küfü hatırlatan kokulu tünelde aslında bilinmezlikler içinde yolculuk ediyordu. Belki de bilinmez oluşu sürekli olmasını, devam etmesini sağlıyordu. Bilmiyordu, bilmek istemiyordu.

Martin Eden’a dönmek istedi. Ruth sevecek miydi onu. Ruth aptaldı. Kesinlikle yakışıklı yazabilen bir adama direniyordu. Üstelik, kavga edebilen, yumruğu güçlü bir adama. Bir filmde izlemişti, kadınlar güçlü erkekleri çok severlermiş. Neden Ruth, Martin’i sevemiyordu?

Biraz burnu havada olduğu içindi. Evet, para aralarında bir uçurum oluşturuyordu ama aşılamaz değildi.

–Okumalıyım bu kitabı. Diğerlerini, hepsini okumalıyım, dedi kendi kendine. Çünkü kitaplardaki karakterler itiraz edemiyor, işine karışmıyor, nasihat etmiyorlardı ve onu çok farklı dünyalara götürüyorlardı.

Tüm bunları düşünürken kapının hemen yanında duran adamın, kalın siyah çerçeveli gözlüklerinin arkasından onu izlediğini fark etti. Ajan Yerfıstığı takip edilebileceği konusunda onu uyarmıştı. Adam çok dikkatli ama hissettirmeden bakmaya çalışıyordu. Bunu anlamanın bir yolu vardı, kapıya doğru yöneldi durakta inecekmiş gibi bir pozisyon aldı. Aynı zamanda adama da yaklaşmış oldu. Üzerinde siyah trençkot, siyah bağcıklı ayakkabılar, elinde sıkmaktan buruşmuş rulo hale getirilmiş günlük gazete…

Yanına geldiğinde derin bir nefes aldığını fark etti.

Evet, onu kokluyordu.

–Kahretsin bu bir gizli servis elemanı olabilir dedi içinden.

Başının belaya gireceği korkusuna kapıldı. O sırada metro durağa gelmiş, kapılar açılmak üzereydi. Düşündü…

–Kapı açılır açılmaz koşmaya başlar, bir anda merdivenlerden yukarı çıkar ve gözden kaybolmayı başarırım diye aklından geçirdi.

Karar vermek için çok az zamanı vardı ne yapmalıydı?

Muammer Gece / [email protected]

Her Hakkı Saklıdır ©

Bu sitede yer alan tüm yazılar telif hakkıyla korunmaktadır.

Yazarın yukarıdaki yazısı dahil www.theanatoliapost.com web sitesinde çıkan tüm yazıları, hikaye ve öyküleri, Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na tabidir ve içeriğine ilişkin her türlü ses, görüntü, yazı içeren bilgi-belge,marka ve her türlü fikri ve sınai haklar ile tüm telif hakları ve diğer fikri ve sınai mülkiyet hakları yazara aittir.

Yazarın www.theanatoliapost.com web sitesinde ve yine sitenin diğer tüm sosyal mecralarında (Facebook, Twitter, İnstagram vb.) yer alan yazılarının çoğaltılması, başka bir lisana çevrilmesi, saklanması veya işleme tutulması da dahil, yazarın önceden yazılı iznine tabidir. Bu sebeple işbu sitede yazara ait olan tüm hikayeler, öyküler ve her konudaki makaleler, yazarın yazılı izni olmadan hiçbir şekilde, çoğaltılamaz, yayınlanamaz, kopyalanamaz, sunulamaz ve aktarılamaz. Sitenin bütünü veya bir kısmı diğer bir Web sitesinde izinsiz olarak kullanılamaz.