Beyaz araba

19

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Çoluk çocukla bir yerden bir yere gidip gelmek iyice zorlaşmıştı. Üstelik yeni tayin olduğum kurs uzaktı, derse yürüyerek gidip gelmek epey sorun olmaya başlamıştı. Biraz para biriktirip araba almaya karar vermiştim. Tamı tamına “bin sekiz yüz” liram vardı. Artık İstanbul Cennet Oto Pazarı’na gidip parama göre bir otomobil alabilirdim.

Bu düşüncelerle yürürken cadde üzerinde bir kitapçı, kitapçının önünde beyaz bir otomobil gördüm. Yumurta kasa diye tabir edilen küçük, sevimli mi sevimli bir arabaydı. Arka camına büyük harflerle “Satılıktır” yazılmış, modeli ve fiyatı belirten bir de not eklenmişti.

Arabanın etrafında şöyle bir iki kere dolaşıp iyice baktım. Güzel, tam bana göre dedim. Fiyatında da biraz indirim ister, pazarlık eder alırım. Kitapçıdan içeri girdim.

• Arabanızı gördüm, en son kaça bırakırsınız?
• Araba benim değil, patronumun. Satmam için bana bıraktı. Fiyat konusunda yardımcı olamam.
• Patronunla ben görüşsem olmaz mı?
• Deneyin, ama o, kurallara sıkı sıkıya bağlıdır. Yani ne demişse odur. İndirim yapacağını hiç sanmıyorum. 

Kitapçıyla beraber patronun yanına yani fabrikaya gittik. Burası çeşitli alanlarda üretim yapan koca bir fabrikaydı. Adamın zenginliğini düşünürken, beni götüren kişi “Mesut Bey’in böyle üç tane daha fabrikası var. Kendisi genelde meşguldür, bakalım seni kabul edecek mi?”, diye endişesini dile getirdi.

Ofisin bekleme salonunda beş-on dakika kaldıktan sonra sekreteri, içeride sadece beş dakika kalacaksınız, diye bizi uyarıp üç fabrikası olan Mesut Bey’in odasının kapısını açıp içeri buyur etti.

• Buyurun mesele nedir?
• Arabanızı almak istiyorum da…
• Tamam verin parasını alın, bana neden geldiniz. Şemsettin satmaya yetkilidir.
• Fiyatını diyorum, iki bin yazmış. Ben bin sekiz yüz verip almak istiyorum.
• Yok, ister alın ister almayın. Pazarlıksız fiyatı o.
• Ben hocayım, bir indirim yapamaz mısınız ?
• Hoca ? Din hocası mı?
• Evet.
• Bak hoca, şimdi hiç olmaz.

Ne ummuş, ne bulmuştum. Belki de adam ateist idi, hocaları sevmiyordu. Ya da o kadar zenginlik içinde tutup da benimle pazarlık edecek değildi. Peki hocayım dedikten sonra “şimdi hiç olmaz” sözüne ne demeli? Bu söz onun dinsizliğine delalet ediyor olabilir miydi? Kafamda binbir çeşit sorularla odasından çıktım.

Fabrikanın bahçe çıkış kapısına geldiğimde peşimden koşarak gelen bir görevli Mesut Bey’in beni geri çağırdığını söyledi.

Gidip gitmemek arasında tereddüt geçirdim. Dinsiz imansız, bir de tok satıcı rolündeki adama kızmış, biraz gönül koymuş, biraz da incinmiştim sanki. Önce gitmek istemedim, fakat gidip kendini beğenmiş adama bir şeyler söylemek, bir ders vermek istedim. Ne de olsa ders veren bir hocaydım.

• Hocam arabayı bin sekiz yüze istiyordun değil mi?
• Evet.
• Sana bin sekiz yüze değil, bin altıyüze vereceğim. Ama bir şartım var.
• Neymiş şartınız?
• Bir daha alışveriş yaparken din adamı olduğunu, hoca olduğunu söylememeye söz verirsen.

O an İmamı Azam hazretlerinin hayatını anlattığım olay aklıma geldi. Kumaş satarken müşterisini etkilemek amacıyla sesli bir şekilde salavat çeken çalışanını işten çıkarmış, mal satarken içine din koyup haksız kazanç sağlayan işçisinin işine son vermişti.

Ve ben bu hikayeyi hoca olarak kaç defa kürsüden anlatmıştım. Demek ki kitaplarda yazan bilgileri, hayatın içine taşımak gerekiyordu. Kullanılamayan bilgi, sahibine en büyük yüktü.

Kendime dönüp baktım. Bu benim ilk araba alışımdı. Ve ben ders kitaplarının arasından çıkıp gerçek hayatla ilk ciddi sınavımda sınıfı geçememiştim.

Anladım ki normal hayat ile kitaplardaki hayatın birbiriyle bağlantısı olmadığında bir anlamı da olmuyordu. 

Mesut Bey çok haklıydı.

Mesut Bey hem haklı hem de gerçekten güzel adamdı. Saçlarının tamamı kırlaşmış bu büyük tecrübe ile uzun uzun sohbet ettik. Odasında ikindi namazını birlikte kıldık. Namaz sonrası bana kırk yıl unutamayacağım acı bir kahve ısmarladı. Beş dakika diye sınırladığı görüşme zamanını, “Ömür boyu görüşelim hocam”, diyerek yeniden güncelledi.

Fabrikatör Mesut Bey’den yerinde bir ders almış, o dersin hocasıyla çok kıymetli bir dostluk kazanmıştım. Her üç ayda bir ikili sohbetler yapmak üzere sözleşip ayrıldık. Nedense oradan ayrılırken içimde sevinç, huzur ve rahatlık hissi vardı.

Ben o yıl gerçekten çok güzel, süt gibi beyaz bir araba almıştım.

H. İbrahim ÇORAKLI