Bir taşla iki kuş

ABD, New Jersey de imamlık yaptığım yıllar çok gençtim. Enerji çok, tecrübe yoktu. Gençlik enerjisi ile görev yapmanın müthiş güzel bir şey olduğunu yaş aldıkça daha iyi anlıyor insan.

Bulunduğum şehir küçük bir kasaba niteliğinde, Türklerin yoğun olarak yaşadığı bir yerdi. Herkes işinde gücündeydi. Cuma dışında camiye gelen giden yoktu. Dernek başkanı Alaattin abiyle haftada bir iki gün esnaf ziyaretleri yapıyor, hem camiye maddi yardım alıyor hem de gittiğimiz vatandaşlarımıza manevi destek veriyorduk.

Bir gün Fenerbahçeliliği ile bilinen Mehmet Bey’in restoranına gittik. Güzel bir konumda bulunan restoran, son derece lüks dizaynı, tertip ve düzeni ile dikkat çekiyordu. Restoranın duvarlarına ustaca yerleştirilmiş sarı-lacivert renkler Amerikalıların pek dikkatini çekmiyordu. Ancak spor ile ilgisi olan olmayan hemen her Türkün anladığı üzere sahibi kesin Fenerbahçelidir dedirtecek kadar da belli oluyordu.

–          Ooo, hocam hoş geldiniz.

–          Hoş bulduk Mehmet Bey, nasılsınız, iyi misiniz, işler güçler iyi mi?

–          Hocam bizim işler iyi de…

–          İyi de… Derken?

–          Bizim işler iyi çok şükür de… Bizim takım hocam, ne olacak bu fenerin hali?

Hasta Fenerbahçeli Mehmet Bey’in tek derdi vardı. Fenerbahçe’nin şampiyon olmasıydı. Mehmet Bey’e sağlığını soruyorum, bana, “Hocam ben iyiyim de takımda çok sakat futbolcu var, acaba bizim futbolcular maça yetişecek mi?” diye cevap veriyor her konuyu spora, Fener’e bağlıyordu.

Benim isteğim Mehmet Bey’in kafasında birikmiş dini sorular varsa cevaplamaktı. Ve mümkün olduğunca ona dini bilgiler vermek, camiye, cumaya davet etmekti.

Alaattin Abi’nin kafasında ise caminin borçları için yardım talep etmek, hayli zengin olan Mehmet Bey’den hatırı sayılı bir yardım almaktı. Lakin herkesin derdi kendince ve düşünce dünyasına göreydi.

–          Mehmet biliyorsun camiyi yeni aldık. Bankaya on bin dolar borcumuz kaldı.

–          Ya öyle mi Alaattin, bizim takım da bu sene çok futbolcu aldı, çok borcu var takımın, Allah yardım etsin.

Sohbet ediyorduk ama sohbet konuları arasında hiçbir bağlantı yoktu. Bu arada balıklarımız geldi, nefis kızarmıştı. Afiyetle akşam yemeğimizi yedik. Tam ayrılacağımız sırada Mehmet Bey’den bana ilginç bir soru, soru da denemez teklif geldi.

–          Hocam benim için, Fenerbahçe şampiyon olsun diye her Cuma camide dua eder misin?

–          Fener için mi, senin için mi dua edeyim anlamadım?

–          Fener için hocam, çok şükür durumum iyidir benim.

Alaattin abi hem muzip hem de tüccar akıllı adamdı.

–          Yok öyle bedava dua istemek Mehmet, camiye yardım et ki duaların kabul olsun.

–          Alaattin, Fenerbahçe bu sene şampiyon olsun, caminin tüm borcunu ödeyeceğim.

Mehmet Bey çok ciddi olarak benden Fenerbahçe’ye dua etmemi istiyordu. Cemaat içerisinde diğer takımların da taraftarı olabileceğini, bunun cami kültüründe yerinin olmadığını söylesem de Mehmet Bey,

–          Hocam içinden dua et o zaman, diye kolay ve kaçamak bir yol önerdi.

Caminin tüm borcu ödenecek, cami için bankaya ödediğimiz faizden kurtulacaktık. Bunu düşününce teklifi kabul ettim. Gerçekten bankaya faizli borcu olan camide namaz kılmak incitici, cami kürsüsünden faizin haram olduğunu söylemek bir çelişkiydi.

–          Tamam Mehmet Bey, Fenere dua edeceğim, inşallah caminin borcunu kapatırız.

–          Hocam bir şartım daha var?

–          Nedir?

–          Caminin önünde iki tane bayrak direği var ya, eğer şampiyon olursak onlardan birine Fenerbahçe bayrağı asmanızı da istiyorum.

Alaattin Abinin takımla sporla pek ilgisi bilgisi yoktu. Biraz tepesi atsa da ne de olsa şakacı adamdı.

–          Ulan, hem hocaya kabul olmayacak dua ettiriyorsun, yetmiyor bir de tutmuş ‘bayrak as’ diyorsun, olmaz öyle şey.

–          Tamam, Fener şampiyon olursa ben asacağım, diyerek araya girip o şekilde yarı şaka yarı ciddi sözleşip ayrıldık.

O yıl gerçekten Fenerbahçe şampiyon oldu. Mehmet Bey caminin kalan son borcunu tek kalemde ödedi. Sıra sözümde durup camiye sarı-lacivert bayrak asmaya gelmişti.

Ne yapacağımı, ne edeceğimi düşünürken, Mehmet Beyi’n son isteği olan bayrağı nasıl asacaktım. Üzerinde Fenerbahçe yazısı olmayan sarı-lacivert bayrak ararken gözüm dil için gittiğim okulun bayrak direğine takıldı. Okulda hocamızdan o bayrağın ne olduğunu, onu nasıl alacağımı, nereden bulacağımı sordum.

–          Bu bayrak bulunduğumuz eyaletin bayrağı, istersen sana bir tane hediye edelim, demez mi?

Bayrak sarı-lacivert renkli, parlak kumaş üzerine işlenmiş, üzerinde bir iki figür daha vardı ama bana yetmişti.

Mehmet Bey uzun zaman sonra ilk defa cumaya geldi. Namaz çıkışında bayrak direğindeki Ay yıldızlı Türk bayrağını ve yanındaki sarı-lacivert eyalet bayrağını uzun uzun seyretti.

–          Hocam, Türk bayağına can kurban. Yanındakine gelince; bu eyalet bayrağı, tam Fenerbahçe bayrağı değil ama gurbette bu kadarına da razıyım. Renkler tutmuş, güzel olmuş. Bir taşla iki kuş vurmuşsun.

H.İbrahim ÇORAKLI