Çocukları ürkütülmüş bir dünya!

3

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

The Anatolia Post

“17. yüzyıl matematiğin çağıydı; 18. yüzyıl doğa bilimlerinin, 19. yüzyıl ise biyolojinin. Bizimkisi, yani 20. yüzyıl korkunun çağıdır” diyen Albert Camus, içinde bulunduğumuz bu çağı görseydi şayet tam olarak ne derdi bilemiyorum; ama ben yaşadığımız bu çağa bakınca 21. yüzyıla, “Merhametsizliğin ve Adaletsizliğin Çağı” diyorum. Zira bu kocamış dünyamızı bir uçtan bir uca bir sinema şeridi gibi gözlerimin önünden geçirdiğimde “Merhametin ve adaletin, güç ve iktidar uğruna hunharca öldürüldükten sonra içine gömüldüğü koskoca bir mezarlıktan başka bir şey değil burası” diyorum kendi kendime.

Nereye baksam apayrı bir karanlık görüyorum.

Nereye dönsem bambaşka bir acımasızlıkla karşılaşıyorum.

Acı ve karanlığın hüküm sürdüğü bu kokuşmuş çağda en büyük bedeli, ne yazık ki küçücük bedenleriyle savunmasız, masum çocuklar ödüyor hep.

Hırsları insanlıklarından büyük olan vicdansızların işlediği günahların bedelini ödemek zorunda bırakılan o masum bakışlı güzel çocukların acı dolu halini görünce tarifi olmayan bir ateşin içinde yanıp kül oluyor ciğerim ve paramparça oluyor yüreğim. Çoğu zaman o çocukların gözlerine bakmaya cesaret edemiyorum ve nedense sanki onların yaşadığı tüm bu acıların ve karanlıkların sebebi benmişim gibi hissediyorum. Sonrasında dayanılmaz bir utancın içinde buluyorum kendimi.

Açlıktan inleyen Afrikalı çocukları duyuyorum mesela;

“Bizler açlık ve yoksulluktan kırılırken sizler aşırı tokluktan aldığınız fazla kilolarınızdan kurtulmak için milyonlar harcayan gözü doymayan, bizi duymayan merhametsizlersiniz”  diyerek açlığın ve yoksulluğun tokadını vuruyorlar kirli yüzümüze.

Kaderi, keder olan, ölüm ve zulüm kusan coğrafyalarından kaçarak kurtulmaya çalışan ve umudun yolculuğuna çıkarken kurda kuşa yem olan, aşmaya çalıştıkları dağlarda kışın ayazında buz tutarak donup kalan Afgan çocuklarının ve denizin hırçın dalgaları arasında boğulan ve sonrasında küçük bedenleri kıyıya vuran Aylan bebeklerin sessiz çığlıkları çınlıyor kulaklarımda.

Bu kin ve kir dolu savaşların öldürdüğü kanlı gözyaşlarıyla mezarda büyümeyi bekleyen çocuklardan yükselen acı dolu haykırışlarla irkiliyorum!

“Her şeyi sığdırdınız da bir bizim küçük bedenlerimizi sığdıramadınız bu acımasız dünyanıza! Vallahi merhametsizliğinizi anlatacağız, zalimliğinizi şikâyet edeceğiz Allah’ımıza” diyerek tükürüyorlar kurumuş vicdanlarımıza! Onları yakan acının cehenneminde kızdırılan bir hançer saplanıyor yüreğime.

Bir de cinsiyetini bile ayırt edemeyecek yaştayken cinsel istismara uğrayan zavallı çocuklar çıkıyor karşıma. Mide bulandırıcı bir günahın kurbanı oldukları günden beridir taşıdıkları sonsuz utancın ağır yükü altında her gün biraz daha ezilen minik bedenleriyle bakıyorlar gözlerime.

“Hiç mi utanmadınız benim çocuk gözlerimden? Ne istediniz o savunmasız, minik bedenimden” diyerek tükürüyor o acımasız sapık ruhlarımıza!

Yüreği zarif bir adamın dediği gibi;

“Çocukları ürkütülmüş bir dünyanın denizleri, mavi olsa ne yazar olmasa ne”

Bugün çocukların gözünden akan her damla yaş, yarın toplumların başına yağan koca bir taş olacaktır.

Unutulmamalıdır ki bir toplumun karanlığı, çocukları ağladığı anda başlar.

Mutlu çocuklar, umut dolu toplumlar doğurur; ama merhametten yoksun her toplum, çocuklarının gözyaşlarında boğulur

O halde gelin, hep birlikte çocuklarımızın ürkmediği bir dünya inşa edelim.

O hayat kokan çocuk yüreklerini her dem güldürelim ve hiçbir zaman ağlatmayalım o güzel temiz yüzlerini.

Ağlatmayalım ki daima huzurla, mutlulukla yaşayalım ve umut taşıyalım, aşkla bakalım yarınlara…

Değil mi ki bu dünyanın kiri, ancak çocuklarının gülmeleriyle temizlenir.

Ne dersiniz temizliğe başlasak mı şimdiden zira anca kurtuluruz bizi boğan bu kirimizden.

İbrahim ALTUN