Darbe haberini duyduğumda söylediğim ilk cümle şu oldu…

Olmaz!

Ben askerim, ağabeyim polis, benim yavrum asker, kardeşim polis, olmaz, beni askerim ile kimse karşı karşıya getiremez…

Oldurmaya çalıştılar, buna müsaade edemezdik…

Bizleri esarete karanlıklara gömmek isteyenlere izin veremezdik. Tankların önlerine canlarımızı serdik. Gözümüzün önünde bir tank 20 aracın üzerinden geçti, tereddütsüz. Bir bacımın başını ezdiler tank ile, bir başka kardeşimi göğsünden vurdular haince ve daha niceleri…

Ben emir bilmem; Benim emir bildiğim ‘Vatanına sahip çık’ diyen Vatan aşkımdır…

Ben karşında anası, bacısı, babası, ağabeyi varken emir almış diye silah doğrultana Mehmetçik diyemem.

Vatan için canını vermiş Şehidime ayıp olur, beni topraksız Vatansız bırakmamak için hiç düşünmeden canını feda etmiş dedelerime ayıp olur…

Ben sana Mehmetçiğim diyemem, gece gündüz ben rahat edeyim diye nöbet tutan, göğsüne siper eden Mehmetçiğime ayıp olur…

…

80 darbesini çocuk aklımla ve dahi çocuk kalbim ile hatırlarım. Çocuk aklım bilmezdi ki darbe nedir, ben bana hissettirdiğini bilirdim sadece… Askerden korkardım, kimdi ki bu asker?

Ellerinde silahlar ile dolaşırlardı. Ben sokağa çıkma yasaklarını bilirdim, annem inmemize izin vermezdi, nedeni ”asker yasaklamış”. Aceleyle okullardan boşaltılırdık, korkardım çok…

Balkondan düşen bir şeyi almak için aşağıya yolladı bir gün annem. Eğilip alacağım esnada bir asker ağabey eli ile sırtıma dokundu, ”Eve çık” dedi. Gözleri sevgi ile bakıyordu. Çocuk kalbim dedi ki o an, sevmelisin askeri, öyle ya, insan sevdiğinden korkmazdı…

Ben Mehmetçiğimi çok sevdim, bu yüzden bana silah doğrultana Mehmetçiğim diyemem…

Ben emir bilmem; benim emir bildiğim Vatanına sahip çık diyen Vatan aşkımdır…

Bilirim ki, anasız babasız yaşanır, lakin Vatansız yaşanmaz…

Bu toprakların evladıyım diyenin koruması gereken namusu, Vatanı olmalıdır…

…

15 Temmuz gecesine kadar kimin ne hırkası giydiğini ayırt ediyor, lakin minareyi çalmadan önce kılıfını hazırladıkları için, üzerlerine geçirdikleri takiye hırkasına bürünerek dolaşmalarını engelleyememiştik…

Burada Hz. Süleyman’ın ibretlik kuş kıssasını sizlerle paylaşmak istiyorum…

“Hz. Süleyman zamanında bir kuş, kanadını bir sofînin kırdığından şikâyet ile Hz. Süleyman’a gelmiş. Hz. Süleyman da o kuşun şikâyetçi olduğu sofîyi huzuruna getirtip sormuş:

— Bak, bu kuş senden şikâyetçi. Niye bu kuşun kanadını kırdın?

Sofî cevap vermiş:

— Sultanım, Allah bu mahlûkatı bizim emrimize musahhar kılmıştır. Ben bu kuşu avlamak istedim, önce kaçmadı. Yanına kadar gittim, yine kaçmadı. Ben de bana teslim olacağını düşünerek üzerine atladım. Tam yakalayacakken kaçmaya çalıştı. O esnada da kanadını incittim. Ona kaçması için fırsat verdim, fakat o bekledi. Adeta “Gel beni tut, ne istiyorsan yap” dedi.

Bunun üzerine Hz. Süleyman kuşa hitaben demiş ki:

— Bak, bu adam da haklı. Sen niye kaçmadın? O sana sinsice yaklaşmamış. Neticede sen hakkını savunabilirdin. Şimdi kolum kanadım kırıldı diye şikâyet ediyorsun.

Kuş, Hz. Süleyman’a şöyle cevap vermiş:

— Efendim, ben onu sofî kıyafetinde gördüğüm için kaçmadım. Avcı olsaydı o zaman hemen kaçardım. Fakat bundan bana zarar gelmez diye öylece bekledim.

Hz. Süleyman bu savunmayı beğenmiş ve kuşu da haklı bulmuş. Kısasın yerine gelmesi için:

— Kuş haklı. Hemen bu sofînin kolunu kırın, diye emretmiş.

Kuş o anda:

— Efendim, böyle yapmayın! diye feryat etmeye başlamış.

— Ne yapayım?

diye sormuş Hz. Süleyman.

— Efendim, bunun kolunu kırarsanız, kolu iyileşince yine aynı şeyi yapmaya kalkar.

Bu söz üzerine Hz. Süleyman:

— Peki, ne yapalım? diye sormuş tekrar.

Kuş bu sefer şöyle cevap vermiş:

— Siz bunu sofî kıyafetinden, libasından sıyırın! Sıyırın ki benim gibi kuşlar aldanmasın!..

…

15 Temmuz gecesi üzerlerine geçirdikleri hırkayı çıkartıp kendilerini ortaya koydular.

Sözün kısası:

Kendi topuklarına sıktılar…

Babam hep der ki “gavur arada bir imanımızı yoklar, siz imanınıza, dininize sahip çıkın kızım”.

Kırk yıl süren planlarına göre Türkün imanı zayıflamış olmalıydı. Çünkü kırk yıl, din adına yanlış bir sürü bilgi ile doldurmuşlardı kafaları.

Ve o gece kendilerinde o gücü bulduklarını zannettiler…

Unuttukları;

Allah-u Teala

Tarık Suresi (15-16) ayetlerinde buyuruyor ki;

“Şüphesiz (Kur’an’ın nurunu söndürmek için) o müşrikler hep tuzak kuruyorlar. Ben de (onların yaptıklarına karşı) bir tuzak kuruyorum.”

15 Temmuz gecesi Türk!

Vatanını, Bayrağını namus bilip, can verme pahasına asla vermeyeceğini. Ve silahsız da zafer kazanacağını göstermiştir…

Şehitlerimizin ruhları şad…

Gazilerimizden Allah razı olsun…★

…

Ey küffar!

Taşıdığım kandaki cesaret, göğsüme nakışlanmış imanım var…

Tek başıma kalsam, kanımın son damlasını da akıtsam; Vatanım uğruna gözümü kırpmadan feda eder…

Ne bayrağımın indirilmesine müsaade ederim, ne vatanımın bir avuç toprağını veririm…

Ey küffar!

Tek derdin susturmak, diz çöktürmek ve dahi yok etmek bilirim…

Evladım anasız, anam evlatsız kalsa da, karşına dimdik çıkarım…

Ne bayrağımın indirilmesine müsaade ederim, ne vatanımın bir avuç toprağını veririm…

Ey küffar!

Ne orduların yetti, ne silahın, Çanakkale ‘yi geçemedin…

Göğsünde imanı olan Türk’ü silahsız geçemeyeceğini de öğrendin…

Senin bitmez kinin usandırmaz, bir kere vereceğim tek bir canım var.

Bayrağımın Vatanımın maviliklerinde sallanması için yoluna sererim…

Ne bayrağımın indirilmesine müsaade ederim, ne vatanımın bir avuç toprağını veririm…★

Yıldız SEÇEN