Kaçarılmış sözler durağı

15

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

“Geç kalınmış sözler diyarı gönlüm Neriman. Hani sen derdin ya, bir gün sadece söylediklerimize değil söylemediklerimize de oturup ağlayacağız diye… Ağlıyorum artık Neriman. Hem söylüyorum hem ağlıyorum…”

Menekşe deyince gözlerim dolar, boğazıma bir yumru gelir oturur. Ee dile kolay yarım asırlık bir yol arkadaşlığı bizimki. Bitti zannetmeyin sakın o alem değiştirdi ama ben bilirim, her sabah benim elimle çayı o doldurur bardağıma. Onun için İzmir’den getirttiğim zeytinleri yine hafif gülümseyerek sofraya bir bir yerleştiriyor eminim. Ben seviyorum diye de bahçede ki çileklerden reçel yapıyor mis kokulu. Yapıyor diyorum yazmış deftere tek tek nasıl yapılacağını. Benim elimle o yapıyordur buna da eminim. Her sabah en sevdiği menekşesini koyup masaya öyle kahvaltıya başlarım.” Çok su verilmez menekşelere tıpkı gözlerden çok yaş akıtılmaması gibi ona da dikkat etmek lazım ikisi de kurur” derdi. Az bir yemekle menekşe  de  ben de tamamlarız yemeğimizi.

Deli miyim? Belki… Ama Nerimanlıyım ya o bana yeter.

“Çiçeklere iyi bak İsmet, en çok da menekşelere “ dedi giderken. ”Neriman öyle söyleme birlikte bakacağız “ dedim usulca. Dedim ama biliyordum gidiyordu Neriman. Gidiyordu ve beni yanına ilk kez almıyordu. Oysa her yere beraber giderdik biz onunla. Bir kez ayrı kalmıştık da göğsümün üzerine resmini yapıştırmıştım. Çıkarırken resmi bir hayli göğüs kılı hasarı olmuştu, aylarca didiklemişti menekşe gözlüm. Bu arada ilk kez menekşe gözlüm diyorum. Yarım asırdır söyleyemediklerimi şimdi karşımdaki menekşeye söylüyorum. Gözleri, gözleri menekşe rengi gibiydi bazı zamanlar. En çok da beni severken. Sitem ederdi sevdiğimi söylemediğim için. Zarif, hassas kadındı Neriman menekşeler gibi. Şiir gibi derler ya bazı insanlar için aynen öyleydi. Sevildiğini hem hissetmek hem duymak isterdi. Ben de gidip en sevdiği frambuazlı pastadan alırdım. Buruk bir bakışla gülümser, gelip öperdi yanağımdan. Güzel severdi Neriman, yarım asır dünyanın en harika erkeği olduğuma inandırdı beni. Öyle değildim elbet ama ne zaman Neriman’ın bakışını üzerim de hissetsem, böyle bir kadın beni seviyorsa kesin öyleyim derdim. Son gün gözlerini açamadı çiçeğim. Çiçeğim diyorum farkettiniz mi? Neriman bunu da hiç duymadı benden. Ayrılık insanın dilinin bağını çözüyormuş  bu yaşta bunu da öğretti en yutkunması zor biçim de hayat. Ne diyordum; son gün tuttum elini beni duyuyor mu bilemedim ama konuştum saatlerce. Tüm yılların üzerinden tek tek geçtim. O ilk gördüğüm anı, heyecanımı, onun güzelliğini beş kere anlattım. Bana nasıl muhteşem bir elli yıl yaşattığını söyleyip teşekkür ettim. Geç kalınmış  sözler kutusuydu sanki kalbim. Sonra baktım Nerimanıma, öptüm son sıcaklığı uçup gitmek üzere olan elini. Halsiz parmaklarını okşadım. Eğildim yüzüne nefesimin dahi incitmesinden korkarak “Seni seviyorum Neriman” dedim. Gözlerim akıyordu da hayret engel olamıyordum. Halbuki eskiden böylemiydim ben. Duygularımı neredeyse kendime bile belli etmezdim. Artık dursun diye kendimi tutacağım metanet kalmamıştı ya her neyse işte. İnce narin parmaklarıyla son bir gayretle elime  tüğ gibi dokundu, ama menekşe gözleri açılamadı. Son kez aralanmadan yanağını ıslatıp gözyaşı boynuna doğru indi. “Demek duyuyorsun” dedim heyecanla. O gün akşama kadar sevdiğimi söyledim tüm yılların acısını çıkarırcasına. Neden son ana bıraktın diye sormayın. Hiçbir neden haklı çıkaramaz esirgenmiş can suyu olacak kelimelerin gecikmişliğini.

Sahi neden saklanır ruha şifa veren sözcükler muhattabından ?

Ben Neriman’ın tarçınlı cevizli kekini neden yapamıyorum yazdığı tarife ince ince uyduğum halde?

Betül USTA