Hurdaya çıkarılan seslerimiz

Kısa bir ömrün hikayesiydi bizimkisi; ama her nedense hep nota bilmezlerin elinde tükenerek bitirdik ömür denilen sermayemizi.

Her dem gönül tellerimize dokunan ellerden bir gün güzel bir ses çıkacak ümidiyle bekledik durduk yıllarca ve en güzel şarkıları haykıracağımız o tatlı günlerin hayaliyle demledik düşlerimizi.

Sonu gelmeyen acı bekleyişlerimizin hırçın dalgalarının vurduğu kıyılarda durduk hep. Ne çok ıslandık, ne çok üşüdük; canımıza buz kesen bu soğuk kıyılarda. Ama yine de üşütmedik düşlerimizi ve daim sıcacık tuttuk en içten gülüşlerimizi.

Belki filizlenir umuduyla göz yaşlarımızla suladık, yarınlarımızın çorak toprağını. Değil mi ki her umut, buğulu bir çift gözün rahmet damlalarına aşık, kıraç bir toprağın koynunda saklıydı. Can suyunu canımızla vermeden yeşerip çıkmazdı oradan.

Çok iyi biliyorduk; notasını yakalayınca hayatın, dokununca bamteline ne de güzel sesler çıkacaktık oysa …

Sahi şu hayat kargaşasında bilmediğimiz ne çok şey vardı; ama bildiğimiz hem de çok iyi bildiğimiz bir şey de vardı elbet!

Ruhumuzda özenle büyüttüğümüz ve yürek değirmenimizin tekerleğinde gece gündüz demeden ciğerlerimizle öğüttüğümüz o güzel seslerimiz!

Evet,

Seslerimiz vardı;

Bamteline dokunacak maharetli bir el arayan ve o elin hasretiyle yanıp kavrulan seslerimiz…

Seslerimiz vardı;

Bağrındaki tellere tutunarak yaşayan, taşı bile dile getirecek notalarının ardına saklanan seslerimiz…

Seslerimiz vardı;

Soğuk ve bir o kadar hırçın dalgalara inat; umudun ve sevdanın kıyılarından ayrılmadan sıcak bir gönlün ince dokunuşlarını özlemle bekleyen seslerimiz…

Seslerimiz vardı;

Sessizliğin sesine bürünen, sessizliğe sessizce gömülen o güzel seslerimiz…

Ah, seslerimiz!

Ah, kendimize bile duyurmaya kıyamadığımız o içten seslerimiz!

Ah, o kimselere duyuramadığımız, ruhunu doyuramadığımız sahipsiz, kimsesiz seslerimiz!

Ah, o nota bilmez cellatların ellerinde can çekişen inim inim inleyen seslerimiz!

Nice anlamsız ses uğruna vurup durdular telimize. İlkin bir çirkin ses için bam telimizi kopardılar.

Derken…

Diğer tellerimiz de koptu bir bir…

Susturdular!

 “Aşk” diye haykıran tellerimizi…

Susturdular!

Gönlümüze kördüğümle bağlı olan dillerimizi…

Susturdular!

O tatlı düşlerimizi, o içten sıcacık gülüşlerimizi…

Susturdular! Bestesiz bıraktılar türkülerimizi…

Çok sonra…

Tozuna üfleyip ruhumuzun hurdaya çıkardılar, seslerimizi

Değil mi ki nota bilmezlerin eline düşen her sesin kaderi, hurdalıkta ölmekti.

Şimdi yine yeniden sessizce bekliyoruz, hurdalıklarımızda. Belki bir gün nota bilen sıcak bir gönlün eli uzanır ellerimize… Sonra onarır tellerimizi ve  ince ince dokunur, titretir bamtelimizi. Aşkla çağırır, umutla diriltir sesimizi diye bekliyoruz yine ümitle!

Kaderimiz de kederimiz de beklemek ne de olsa!

Hem alışığız artık; bize aşık olan, sonu olmayan beklemelere…

Dedim ya! Bekliyoruz sadece.

Öylece, sessizce…

Belki, beklenen gelir diye…

İbrahim ALTUN