Türküleri yanık yanık okurdu. Ezgi, gazel, uzun hava okurken hem ağlar, hem ağlatırdı. En az iki oktav ses aralığına sahip sesi, çok yanıktı.
Ses eğitimi, solfej, makam dersleri almamasına rağmen ezanı, selayı, Kuranı Kerim’i yeteneğiyle okuyordu. Onu dinleyenler tam imam olacak adammış yazık etmiş kendine derlerdi.
O, hayatını sesiyle, sözüyle değil kas gücüyle, alın teriyle kazanan bir emekçiydi. Çiftçilik yaparak kıt kanaat geçiniyordu. Bazı zamanlar kazancı yetmez, gurbete gider gündelik işlerde çalışırdı.
Dinde, dinin buyruklarında son derece samimi bir Müslümandı. Bunu diliyle ben şöyle samimiyim böyle dindarım demek yerine, davranışlarına yansıtırdı.
Haramla zengin olmaktansa fakir kalmayı onur sayan ender insanlardan biriydi.
İmam olmak onun en büyük hayaliydi. Köy yerinde, on üç yaşında yetim ve öksüz kalınca hayalini hayata geçirme şansını yitirmişti. Çobanlık, bekçilik amelelik ne olsa yaparak hayata öyle tutunmuştu.
“Ben okuyamadım bari çocuklarım okusun” düşüncesi elinde kalan tek tesellisi olmuş, içinde yanan ilim aşkı hiçbir zaman sönmemişti. Öyle ki eğer Allah bana bir erkek evlat verirse onu ne yapıp edip imam yapacağım diye daha evlenmeden önce kurduğu onun ilk hayaliydi.
Oğlum din adamı olacak, camide vaaz verecek, Kuranı güzel okuyacak diye kaç kişiye söylemiş, dua etmişti. Allah’a o kadar çok dua etmiş olmalı ki duaları eşref saatine denk gelip kabul olmuştu.
Oğlu imam hatip lisesini bitirince elinden tutup müftülüğe imamlık müracaatında bulunmak için yola koyuldular. Baba oğul müftülüğe dilekçe ile müracaat edeceklerdi.
Müftülük şehrin girişinde, müstakil, iki katlı, küçük bir bahçesi olan şirin bir binaydı. Birlikte bahçeyi geçip binanın giriş kapısına geldiklerinde:
– Oğlum abdestin var mı?
– Yok baba.
– Öyleyse Abdest al öyle içeri girelim.
– Baba burası cami değil, resmî daire. İçerde namaz kılmayacağız, dilekçe verip çıkacağız.
– Oğlum, abdest almadan bu kapıdan içeri girmemiz doğru olmaz. İçeride hafızlar var, hocalar var, müftü var. Onlar mübarek insanlar, hem müftü efendinin elini abdestsiz tutmak yakışık almaz.
Müftülük binasından içeri abdestsiz girmeyecek kadar dinde samimiydi. O dine, din adamına, din adamının şahsında ilme saygısı olan yüreği iman dolu gerçek bir Müslümandı.
Oğlu imamlık görevine başlamak için imza atmış, imam olarak atandığı camiye adım atmak üzereyken bir kez daha oğlunu durdu.
– Merak etme baba abdestim var.
– Abdestinden şüphem yok evladım, benim senden istediğim, KEKELEME ve LEKELEME bu iki kelimede saklıdır.
– Anlamadım babacığım.
– Oğlum, hakikati söylerken asla kekeleme. Anlattıklarını mutlaka yaşa, yaşarken de sakın lekeleme.
H. İbrahim ÇORAKLI
İmsak Vakti 05:12
News
Köşe Yazıları
Köşe Yazıları
