Mahlası ‘Aşk’!..

Beşeri Aşk’ların dünyevi telaşlarına düşüp, uhrevi Aşk’lardan uzaklaşmanın adıdır 14 Şubat…

Öyle ki, sahip olmakla, sahip çıkmak arasındaki çekişme, dar alanda sabır voltası.

Yorar insanı, ince hastalık misali.

En iyi acıyı, en vakur duruşa giydirme sanatı.

Teselli fısıldanır usulca.

Yıkılmaz cesedim, solmaz tenim, en iyi umursuzluk tiyatrosu ‘benim’ eserim.

Beyhude…

Ne çok, hatta ‘en’ çok, kendini kanatır da insan, bilmez cana giden ‘öz’ ile

Aşk-ı ilahi’ye hasretini.

*

Ölesiye yaşamak, iki zıtlık arasında, ince bir sızıntı.

Nefs dünyalara sığmaz, döner durur kainatta bi çare zerre.

Kalp, Allah’a ram olmadan ‘Aşk’ mabudun bulmaz, ruh kalbe can vermese, kan bedende durmaz imiş.

*

Elde avuçta ne kalmış, her gün ayrı hesap kitap, bitmeyecekmiş gibi. Gitmeyecekmiş gibi ’hiç’…

Hiç’lik için de, cenabı ‘Aşk’a dair yüreği Ram, dimağın lezzeti sair.

Ah insan, değer biçmekte mahir. Kıymet bilmekte pek bi cahil.

Var olanı kendinden bilip, yok olanda isyankar.

 *

Tüm şehirler sana hasret.

Gez dur…

Sen ise bir tek kendine meftun.

Başlıyor işte tek yönlü yolculuk.

Kalkıyor; sevdalıların, anaların, evlatların yüreğinden gemiler…

Yol uzun, yolculuk çetin.

Hâl mahsun, can mahur makamı…

Gel de bi can eyle. Bi can ol.

Bitti mi can ile cesedin Aşk’ı.

*

Senden gayrısına bakmaz, Aşk-ı ilahi diye çarpan bu yürek. Hüü.

Evvelin hasreti ile ebedin yolcusu insan…

Var git, ol deyince oldurandan eyle ihsan.

Ahiret imtihan.

Hayat nimet. Ölüm diriliş.

İki cihan arası ihlas sanatı.

Sevilay Koç Dursun