Özledin mi sen de?

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Özlediğini bencilce öteler insan ve özlemeye devam eder, demem o ki en çok özlemeyi sever insan. Öyle ya, durumdan şikâyet edeceksin ama durumu değiştirmek için kılını bile kımıldatmayacaksın. Mesela “Nerede o eski bayramlar” demesine karşın, yenilenen bayramların eskisi gibi olması için hiçbir şeyinden taviz vermeyeceksin. Yediklerimizin içtiklerimizin tadının değiştiğinden dem vuracaksın, hatta eskiden insanların ne kadar saygın, komşuluklarda ve dostluklarda ne kadar içten olduklarını yad edeceksin hasretle ama bunlar içinde bir şey yapmayacak, harekete geçmeyeceksin… Oysa hepsinin özlemini çektiğin o dönemlere geri dönmesinin başladığı yer ya da şey sensin!

Çok severim “El elin aynasıdır” atasözünü, bizi birbirimize benzetiriz yine biz, peki biz kimlere nasıl dönüşürüz? Bunu da almak lazım mercek altına. Tespit ettiğimiz ve örneklendirdiğimiz bu hal üzere yaşamayı bırakıp, nasıl dönüşmeli, nasıl başlamalı insan (Sesli/Harfli düşünüyorum) …

Eski bayramları özlemek dedik ya hani, bir kuşak daha kaldı, eskiyi yeniye aktaracak, bundan dolayı henüz vakit varken, bir sonraki kuşaklar için buraya not düşüyorum, biz eskiden bayram arifelerinde uykuya geçemezdik heyecandan, yeni bir şeylerin sahibi olmak coşkusuna karışmış şampuan kokuları, saçlarımızda dolaşırdı. Anne, baba, abla, abi, teyze, hala, nine, dede, dayı, amca, yenge… Sakın ola ki aldanmayın, sülaleyi değil, aile bireylerini sıraladım az önce, öyle şimdilerin dedikleri gibi aileyi dahi ikiye bölerek; aile-çekirdek aile demeden, ayırmadan! Ailemizden başladı namussuzlar bizi bölmeye, derken yediden yetmiş yediye herkese verecek bir şeyleri olan internet medyası ile tercihlerimizden bölündük birer ikişer, sonra odalar ve en son sofralar. İletişimin imkanlarıyla iletişimin kendisi azaldı, bir başka telaffuzla, komünikasyon başına tele geldi ama ilişkiler arasındaki teller koptu. Şimdi değil bayramlar, bayramın dışında kalan günlerde bir araya gelmiyor insanlar…

İnsan, insana saygı duymaya kendinden başlar, kendisine saygısı olmayan insanlar ürettik eğitim adı başlığı altında, üstelik eğitimle öğretimi birbirine karıştıran bir müfredat karmaşası içerisinde. Sistem bir türlü anlamadı; insana öğretemezsiniz, insan öğrenir… Öğrenmeyi öğretmenlik zanneden, öğrenciliği şube, okul, sınav, karne zanneden öğrencilerle sistemin göbek deliğinden içeri bir hendek daha açıldı ki sormayın gitsin, şimdinin karnını kaşıyarak siyaset konuşanlarını en çok bu materyalist sistem üretti…

Komşulara da kokmuştur diyen, sonra evladı ile onlara da tabaklarla helva gönderen teyzeler neredeler? Biz toplamda 40 çocuklu bir aileydik, filan teyze annemiz, falan amca babamız gibi ağırlardı bizi sofralarında, “Macide Teyzede dolmayı, Hayrünnisa Teyzede böreği, Emine Teyzede Baklavayı yiyeceksin” diye konuşurduk biz arkadaşlarımla, “Niye lan, Feride Teyzenin hem dolması hem yayla çorbası çok güzeldir” demeyeli ne kadar çok zaman olmuş. Ama şimdi elimizde kalan sadece sesli harflerle düşünmek, sessizliğin mührünü bu sesle dile getirmek, biraz ironik, biraz organik, biraz da özlemle dolu soruyorum kendi kendime;

Ölenler insanlar mı yoksa davranışlar mı? Yoksa insanı insana benzeten davranışlar mı? Zira insanın insana miras bıraktığı sadece davranışları, biz onlara her ne kadar tatlı anılar da desek, insanı insanda güzel yapan ve kendini hatırlatan davranışları. Bundan dolayıdır ki özlediğimiz birbirimiz değil, birbirimize olan davranışlarımız.

Hadi davran, ayağa kalk ve yola kendinden başla, zira insan kendinden kendini kat eden bir yol, yolcudur.

İNSAN GİTTİĞİ YOLUN RENGİNE BOYANIR!

Mustafa Sefa GÜVENİR

[email protected]