Satılık ev

5

BEĞENDİM

ABONE OL

News

1

Bu hayatta herkes, bir şeyler biriktirir durur öylece. Kimi bir çocuk gibi hayalini kurduğu bisikleti almak için para biriktirir kumbarasında. Kimi evlendireceği çocuğuna çeyiz biriktirir. Kimi canını yakanlardan intikam almak için öfke ve nefret biriktirir içinde. Kimi bir bulut misali çatlak toprağa can vermek için rahmet damlaları biriktirir koynunda. İşte ben de bu kısacık hayatımda onu biriktirmiştim yüreğimde İsmet Abi.

Bu takım elbise de memuriyetim de tamamen onun için. Düzgün bir hayatımız olsun istedim sadece. Memur adama, daha kolay kız verirler diye düşündüm. Konuşmamı bile onun için değiştirdim, gülüşüm de onun içindi. Sigarayı onun için bıraktım İsmet Abi. Onun nefesi daralır sigara kokusundan bilirim, daralmasın istedim.

“Ankara’da deniz yok” der, iç çekerdi. İstanbul’a benzemeyişini dert ederdi. Gizlice, tayinimi oraya çıkartmaya ve oradan bir de ev almaya niyetlendim. Günlerce düşündüm durdum. Geçen ay gittim, araştırdım, deniz görebilecek bütün semtleri. Nerede uygun bir ev varsa tek tek yazıp görüştüm sahipleriyle İsmet Abi. Birisi tam ona göreydi. Hem deniz görüyordu, hem bahçesinde sarmaşık gülleri vardı. Borç harçla eşek yükü para verip, denize bakan büyük balkonlu o evi aldım. Değerdi elbet, tam da köşesinden deniz görünüyor. “O mutlu olsun da paranın ne kıymeti var!” dedim İsmet Abi. Arabayı sattım diye çıkıştı, haberi yoktu evden tabi. Hem para da kalmadı birikmiş, bu yüzden sevdiği yerde kahveye götüremedim. Kızdı, küstü, gitti…

Eee bunun için ayrılacak değildik ya İsmet Abi, öyle değil mi? Telefonları açmadı bahar gözlüm. Bak, hala bahar gözlüm diyorum ya dilimi mi koparsam, gönlümü mü söküp atsam bilemedim…

Ben gönlümü bile ona göre düzenlemiştim işte. En güzel yere onu oturtmuştum bir de.

İki hafta sonra, “Konuşacaklarım var!” dedi, Kurtuluş Parkına çağırdı. Oturduk.

Sustu… Sustu… Sustu…

Birden bire ayağa kalkıp “Ben evleniyorum.” dedi. Herhalde evlenelim demek istedi diye düşündüm ilk başta. Başka bir şeye ihtimal veremezdim ki Abi. Meğer doğru duymuşum. Evleniyormuş, İstanbul’danmış, memur değilmiş ama evinin balkonunun köşesinden boğaz görünüyormuş. Aşk nereye kadarmış ki mantık evliliği yapacakmış, nikâhta da keramet varmış hem. Daha bir sürü şey söyledi de gerisini anlayacak hal kalmadı bende.

Dilim dönmedi be Abi! Oturduğum yere, et ve kemik yığını kalan cenazemi bıraktım sanki. Hayatım, gülüşüm, kalbim hepsi orada kaldı işte. “Hoşça kal, kusura bakma!” dedi ve gitti. “Kusur olur mu hiç? Varsa da bendedir” dedim içimden. O gün eve gittim, masanın üzerinde onun için aldığım kasetçalar vardı. Canı sıkılıyormuş da dinler, neşelenir demiştim. Taktım kulağıma, onun için kayda çektirdiğim, o çok sevdiği şarkıları dinledim, oturdum bir güzel ağladım. Şarkılar bile onu söyledi kulağıma.

Onun ardından kalbimde büyük boşluk, yüzümde kime vereceğimi  bilemediğim donuk bir gülüş kaldı. Bir de balkonundan İstanbul denizi görülen satılık bir ev kaldı elimde, İsmet Abi.

Betül USTA