Çocukluk; gökyüzünün beyaz mavisiydi, ağaçların nazlı yeşili, kuşların kanatlarında söylenen özgürlük türküsü ve rengârenk çiçeklerin hayat kokan cümbüşü demekti benim için.
Oradan oraya koşuşturup duran ufak tefek bir kız çocuğuydum o zaman. Babam, “Oyuncak bebeğim!” diyerek severdi beni. Hele bir de ailenin tek kızı olmanın güzelliği yok mu, tarifi imkânsız bir şeydi.
Bazen bazı şeyleri tek başıma yapmak zorunda kalırdım. Küçük bedenimin güç yetiremediği şeyler olurdu. “Ne kadar da küçüğüm!” diyerek iç çekip üzülsem de minik bedenimle başardığım küçük zaferlerimden nasıl da tat alırdım.
İlk kez tek başıma çorap giydiğimde bütün aile ve akrabalar sevinçle sarılmışlardı bana. Öyle ki bayramlara bile konu olmuştu o çorap giyinme zaferim. Zor bir şeyi tek başıma başarmıştım ya işte ondandı zafer sevinci. Zorluklarla tek başıma mücadele etme huyum o gün yerleşti belki de zihnime. Zorluklardan korkmayarak ilerlemeye başlamıştım ufaktan. Yardım edilirdi; ama tek yapabileceğim şeylerde sadece sözlü destek olunurdu bana.
Bir gün gene babamla gezmeye çıkmış, damdan dama zıplayan yerinde duramayan kediler misali oradan oraya zıplamaya, sağa sola öylece koşuşturmaya başlamıştım. Babam her zamanki gibi keyifle izliyordu oyuncak bebeğini. Bazen çiçekleri anlatıyordu bana bazen kuşları gösteriyordu.
Gökyüzü her daim benim için özgürlük demekti. Bir ara kuşları izlemeye koyulmuş onları takip etmeye başlamıştım. Onlar gibi uçabilmek istiyordum. Tam o anlarda ne olduğunu anlayamadan birden bire kendimi yerde buldum. İlk saniyeler bir şey anlamadım ama yukarıya bakarken önümdeki taşı görememiş takılıp düşmüştüm.
Babam, sakince “İyi misin kızım? Hadi kalk bakalım” dedi.
Kalktım, bir babamın yüzüne bir de dizimdeki sızlayan yere baktım. Babam, sessizce eğildi ve “Öp bakalım dizini!” dedi. Oysa ondan bekliyordum dizimin öpülmesini. Babam öpmeli diye beklerken bana mı diyordu öp diye anlamamıştım. Şaşırdığımı anlayınca:
“Bak kızım! Kimseyi beklemeden ilk önce sen öpeceksin acıyan yerini sonra ben sarılacağım o acıyan yere tamam mı?” dedi. Eğildim, öptüm; babam sarıldı sonra. Derken acısı geçti yaramın ve gezmemize devam ettik. Zaten çocukluk, acıları hızlı unutma çağı değil miydi? Unutuvermiştim işte o öpücükle her şeyi.
O günden sonra yıllar yılı her düşüşümde kendi yarama bakıp ilk öpen ben oldum. İlk ben sarıldım kendime. Birkaç dakikalık kısacık bir olay koca ömrümü şekillendirmeye yetti. Kendimi sevip iyileştirici gücümü görmemi sağladıkları için her defasında aileme ve babama teşekkür ettim. Kendimi de kocaman bir aferinle ödüllendirdim zira kanayan yaralarıma ilk öpücüğü konduran bendim.
Betül USTA
İmsak Vakti 02:00
News
Köşe Yazıları
Köşe Yazıları
TÜRKİYE
