Saat 21.30, yer İstanbul Çırağan Sarayı, takvimler 17 Nisan 1993’ü gösteriyordu. Sarayın içerisinde ankesörlü telefon vardı, hani şu kartlı, turuncu renkli olanlarından. Büyük ablam Feriha’yı aramış, eve geç döneceğimi haber vermek istemiştim. Ertesi gün doğum günüm olduğundan değil, hayatımda ilk defa bir siyasinin arkasından ağladığım için unutmam ben o tarihi. “Meğer ne kadar da çok sevmişim Özal’ı” diyerek silmiştim gözyaşlarımı. Üstelik vefat edeli saatler olmuştu ve ben yeni duymuştum. İşte o gün siyaseti mercek altına almaya karar vermiştim. Sevdiğiniz bir lider ölünce iki şey oluyormuş, ilki birilerinin fikir kabuğu içerisinde gizlediği düşmanlığı net olarak görmeye başlıyorsunuz, ikincisi mesele ne kadar fikirler gibi dursa da aslında vicdanı melekelerle hareket ediyormuşsunuz. Çünkü fikirler size gözlemleme yeteneği kazandırırken, vicdan, haklılık egonuza yenik düşüyormuş. Emin Çölaşan o zamanlar 40 bin (ben son gördüğümde o kadardı, daha da fazla olabilir) baskı gören “Turgut Nereden Koşuyor” kitabını yazmıştı. İlk nefret ettiğim yazar Emin Çölaşan olmuştu o zamanlar. Özal’ın özellikle ailesi tarafından yapılan yolsuzluklar hakkında bir sürü şey yazılıydı içi. Neyse, sonraları yaptığı işlerin faydaları görülmüştü Özal’ın ve biz gitmeden önce anlamıştık bunu.
***
Özal gitmişti, Mesut Yılmaz ANAP’ın başına geçince bitirdi, sanırım o dönem Yeni Demokrasi Hareketi partisinde görev almıştım, hani şu Cem Boyner’in Partisi. Derken sanırım 91 yılında Erbakan Hocam ile tanışmıştım. Konuşmasını dinlediğimde ağzım açık kalmıştı, bu nasıl bir zekâ ve tecrübe idi; Aydın Menderes, Şevket Kazan, Hasan Mezarcı, Recep Tayyip Erdoğan ile de tanışmıştım üstelik. Derken ilk oyumu kullanmıştım bu isimlere, üstelik sol tandanslı bir çevrede doğup büyümüş bir genç olarak. Çok şükür, 28 Şubat depreminde hepimiz göçük altında kalmıştık ama yaklaşık 27 senelik seçmen geçmişimde ahirette Allah’a hesabını belki de vermek zorunda kalmayacağım tek konudur seçmen vicdan pusulam. Allah şahidimdir mesele benim için hiçbir zaman sağcı solcu, Kemalizm, Sosyolizm, Ulusalcılık, Liberal duruş olmadı.
Öyle olsaydı Kemalist bir muhitin, çoğu sosyal demokrat olan sülalenin evladı olarak vicdanımı değil, onları dinlerdim. Ki o zamanlar Cumhuriyet Gazetesi de okuyan bir gençtim, neymiş efendim Cumhuriyet okuyan kişi üniversite okumuş insana denktir diyerekten gaza gelenlerdendim zahir.
***
En son rahmetli babam ile ani vefatından 3 gün önce konuşmuştuk Recep Tayyip Erdoğan’ı. Henüz Başbakan olmuştu şimdi ki reisimiz; “Evlat ne düşünüyorsun yeni hükümet hakkında?” “Başbakanlığın bahçesindeki ilk hareket bariyerleri kaldırmak oldu baba, adamlar ecdat gibi halk ile dirsek temasına girecekler” demiştim.
Ona fikrini sormuştum, ismi Fikri, fikirleri güzel babam; “Evlat bu adamlar köprüden önce son çıkış. Ya başaracaklar ya da başaracaklar. Ben umutluyum” demişti. Haklı çıktı çok şükür. Şimdi görse şu günleri ne memleketi tanıyabilir ne de hatları iyice keskinleşen çevremizdeki insanları. Çünkü o zamanki cahiller kurtulsa da cahillikten, cehiller daha da koyu cehiller. Ya yüzlerine tükürürdü bir daha yüzlerine bakmazdı, ya da yüzlerine bakmazdı tükürmemek için. Cunta, darbe, illa bir kesimin ülkeyi yönetme gayesi, koyun da olsalar, çoban da halkı ıskalayan kara bir zihniyet var bu ülkede. Çoban ya da koyun dedikleri halkı eğitimsiz bulan ama buna karşın eğitimsizliğinden nemalanan, karşısındaki insanları küçümseyen ama kendini büyük zannı ile yad eden azgın bir azınlık.
Onlara lütfen birisi iletsin; burası Demokratik Türkiye Cumhuriyeti. İran, Irak, Mısır, Suriye değil (Bunu en çok da onlar bize söylerlerdi).
4 bin yıl öncesinde icat edilmiş Yunan Demo-krasis’i bitti, eskidi… “Zenginsen elitsin, zenginsen sözün geçer, zenginsen asilsin kalanlar cahildir, hizmetçidir, aptaldır” dönemi bitti. Bu ülkede 28 Şubatlar bitti. Artık sizin menfaatleriniz doğrultusunda değil, vatanım ve çoğunluk vatandaşların yönettiği bir ülkede yaşıyoruz.
Mustafa Sefa GÜVENİR
#MsefaG / 28 Şubat’ı düşünürken bugün
İmsak Vakti 04:20
News
Köşe Yazıları
