Babam ve ecel

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Tuvaletin önünde boyluca uzanmıştı yere, ağzından burnundan kanlar akıyordu kesilmeksizin. Kendinden geçmişti babam…

Annem yetiş diye haykırıyordu…

Bir çarşafa sardılar, sırtında dördüncü kattan aşağıya indirdi dayım…

Babamı götürmüşlerdi ve ben henüz on bir yaşındaydım…

Hayalimde mütemadiyen ölüyordu babam…

Babasız kalmak neydi on bir yaşındaki bir çocuk için?

Baba neydi?

Ekmek miydi baba, ağaç mıydı gölgesine yaslandığı yahut evin direği miydi?

Kraldı baba on bir yaşındaki bir kız çocuğu için…

Kendisini prenses sandığı tek koyundu baba…

Balkonda ufacık kalmış cansız gibi duran bedenini arabaya koyup götürüşlerini izlemiştim…

Hayalimde mütemadiyen ölüyordu babam…

Ölüm neydi on bir yaşındaki bir çocuk için?

Kayıp mıydı, bitiş miydi, son muydu?

Kralını kaybedişti on bir yaşındaki bir kız çocuğu için…

Prensesliğinin sonuydu…

On gün sonra döndü babam eve, ama ben yıllarca korktum babamı kaybetmekten…

İnsanı ölümden koruyanın ve insanın ölümüne sebep olanın eceli olduğunu öğrendiğim günden beri korkmuyorum ölümden…

Anneniz babanız yaşıyorsa kıymetini bilin, sarılın, hizmetlerini görün…

Hakka ulaşmışların rahmet dileyin artlarından…

Unutmayın vaktinde yapılmayan her şey, artık geçmiş demektir… ★

Yıldız Seçen