Baklava Karteli (13)

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bölüm 13

Ajan gözlüklü adam karşı kaldırımdan ağır adımlarla yürüyor, etrafını izler gibi onu izliyordu. Nefesinin kesildiğini hissetti. Adam çok sakin bir tavırda yüzünde hiçbir belirti taşımıyor, neyin peşinde olduğuyla ilgili hiçbir belirti göstermiyordu. Onun peşinde olduğu çok açıktı, Mandıra Caddesi’ne kadar takip etmişti.

– “Nasıl fark etmedim? Edemezdim tabi, aklım bir karış havadaydı. Ece, ahşap atölyesi, tüm dikkatimi dağıttı tabi ki. Şimdi ne yapacağım diye düşünürken başını iyice öne eğip, yavaş adımlarla yürüdüğünü arkasındaki adamın, “Delikanlı, bir şey mi kaybettin? Yolu neden kapatıyorsun? Çekil yolumuzdan da evimize gidelim” demesiyle fark etti.

Başını kaldırmadı. Dikkat çekmek, ajan gözlüklü adamı fark ettiğini ajanın anlamasını istemiyordu. Bir plan yapabilmeyi istiyor, aklını zorluyor, bir çok alternatif düşünüyor ama bu işten nasıl sıyrılacağını bilemiyordu. Karar vermek zorundaydı; kaçmalı, saklanmalı, ortadan kaybolmalı ya da ne olacaksa onun olmasını hızlandırmalıydı. Kaçabilecek bir yeri var mıydı? Yoktu. Tek çaresi vardı; olması gerekeni hızlandırmak sonucundan ölmek kadar çok korkuyordu. Kazanacakları karşısında bunlara katlanmak zorundaydı. Ellerini cebine soktu, başını kaldırdı. Artık yere değil ileri bakıyordu. Martin Eden’ı düşündü, mücadelesini. Gözlerinin önünden bir film şeridi gibi akmasına izin verdi. Onun hikayesiyle kendi hikayesini kıyasladığında hoşuna gitmedi hissettikleri. Martin, yazar olmak için her şeyi göze almış, sevdiğinden bile vazgeçebilmişti. Cesur ve asil bir davranıştı. Kendi yaptıklarına baktı, bir teslimatçı olarak kanunsuz bir düzen içinde bağımlılara tatlı-ballı, fıstıklı-kaymaklı, tereyağlı-şerbetli çıtır çıtır kızarmış harika tatlıları baklavaları şöbiyetleri teslim ediyordu adreslere. Bağımlılıklar, kanunsuz düzen aslında bunlar da bağımlılık sayılırdı. Oysa yüksek rakımlı bir ormanda ağaçlar arasında yapılmış bir ağaç evde, kitaplar yazıyor olabilmek bir bağımlılık değil, kendin olmak, bütün kalıplara, bağımlılıklara meydan okumaktı. Şartların teslimatçılığa zorluyor olması bir kez daha üzdü ama ileri bakarak Martin’e benzemeye çalışarak, omuzlarını geriye atarak yürümeye devam etti. Hızlandırdı adımlarını. Vitrinlerdeki yansımadan ajan gözlüklü adamı kontrol etmeye çalışıyor, üç vitrinden birinde yansımasını görüp,

– “Tamam, peşimdesin ama bu işi çözeceğiz dostum” diyordu.

Eskiciler sokağından kendi evlerine ilerlemeye, adımlarını hızlandırmaya devam etti. Yolda Hatice Teyze’yle karşılaşması birçok şeyi değiştirecek bir tesadüf olduğunu anladığında, zaten hayatı yeni bir akış içine girmiş oluyordu.

– “Merhaba Can oğlum, nasılsın?” diye kolundan tutan Hatice Teyze’nin sesiyle irkildi. Hatice Teyze, başörtüsünü dikkatle omuzlarından pardösüsünün üzerine bırakmış, her zaman hanımefendi olmasıyla takdir gören, iki erkek annesi, mahallenin sevilen bir ismiydi. Can birden uzay boşluğundan dünyaya ışınlanan bir yaratık gibi kendine geldi ve “İyiyim Hatice teyzeciğim, sen nasılsın? Nereye böyle yardım etmemi ister misin” dedi.

Hatice Teyze de

– “Ne kadar anlayışlı bir delikanlı oldun sen oğlum evet şu çantamı al eve kadar götürürsen memnun olurum” dedi.

– “Tabi ki” diyerek çantayı elinden aldı ve Hatice Teyze’nin evine doğru yürümeye başladılar.

– “Ah evladım duydun mu Süheyla teyzenin başına gelenleri. Ben çok üzüldüm” dedi. Baklava Karteli’ne girip polis tarafından yakalanan ve cezaevine gönderilen Süheyla Teyze’nin oğlundan söz ediyordu.

“Evet, biliyorum” cevabıyla bu konuyu geçiştirmek istiyordu. Hatice Teyze çok kibar, anlayışlı bir hanımefendiydi ve hemen konuyu okul getirdi.

– “Eee nasıl gidiyor okul, bir hedef belirledin mi kendine?” diye sordu.

Mahallerinde geçmişten gelen bir yakınlık, samimiyet vardı bütün aileler arasında. Özellikle kapı komşu dedikleri yandaki ev, aileden biri kabul edilir; yapılan yemekten verilir, hal hatır her gün aksatılmadan sorulur, düğün, ölüm ne varsa birlikte ağlanır, birlikte gülünürdü. Kitaplarda bu davranış biçiminin inanç gereği olduğunu öğrendiğinde yüzünde bir tebessüm olmuş, “bizi sevmek için ne kadar çok bahane üretiyor” diye düşünmüştü. Hatice Teyze, karşı komşularıydı. Bu konulara en çok dikkat eden kişilerden biriydi, birkaç kez evde Hatice Teyze’nin sözü geçtiğinde annesi;

-“Hatice Hanım medrese eğitimi almış, görmüş, geçirmiş bir insandır” demişti. Annesinin böyle bir ifade kullanması, ona gösterdiği saygıyı, sevgiyi ifade ediyordu. Böyle olması nedeniyle severdi Hatice Teyze’yi, bir dediğini iki etmezdi. Hatice Teyze de onlara karşı çok samimi ve içten davranırdı. Hatice Teyze’nin kapısının önüne geldiklerinde hava kararmaya başlamıştı.

Hatice Teyze,

– “Sağol evladım! Allah Razı olsun, Allah seni korusun” diye dua etmişti. Hoşuna gitmişti duası. “Korusun” demişti, koruyacaktı. Kendini çok güvende hissetti. Hatice Teyze dua etmişti. Allah onu artık koruyacaktı, buna yürekten inanıyordu. Çok iyi hissetti kendini. Hatice Teyze içeri girerken,

Can,

– “Hayırlı akşamlar Hatice Teyze” diyerek arkasını dönüp eve doğru ilerleyecekti ki;

– “Hey delikanlı! Bir dakika seninle konuşmalıyız” cümlesini duyduğunda taş kesti bir anda.

Telif hakkı yazara aittir [email protected]