Ece sakinleşmiş, nefesleri yavaşlamıştı. Kucağında tuttuğu çok kıymetli, kırılacak nadide bir vazo gibi sarıp sarmalamıştı Ece’yi. Bu zamanın bitmesini istemiyor, neredeyse nefes bile almıyordu Can. Gözleri kaldırımda dolaşan güvercinleri izliyor ama görmüyor gibiydi. Erkek güvercin göğsünü şişirerek, başını geriye doğru yükselterek dişi güvercinin etrafında Flamenko yapar gibi esnek ama bir o kadar erkeksi hareketlerle dişiyi etkilemeye çalışıyordu. Bir an Ece’nin bu dişi güvercin gibi davrandığını düşündü Can. Etrafında deliler gibi dönen erkek güvercini görmüyormuş gibi bir adım atıyor, yerde bir şeyler arıyor da buluyormuş gibi kafasını eğip kaldırıyor.
– “Sen etrafımda dans etmeye devam et. Bu çok hoşuma gidiyor ama şu an sana karşılık vermeyi düşünmüyorum” diyordu tavırlarıyla. Kafasında bir sis tabakası dolaşıp yüreğine kara bir bulut gibi çöktü. Ece de böyle miydi, onu sevmiyor muydu? Bunu öğrenmenin tek yolu sormaktı ama nasıl? Onu kırmak incitmek düşünülmezdi bile.
Sıkıca sarıldığı nadide vazonun etrafındaki kollarını biraz serbest bıraktı. Ece hemen başını kaldırdı ve
-“Seni kaybetmeye asla dayanamam. Benim ölümüm olur biliyor musun?” dedi. “Gördüğüm rüya beni çok korkuttu. Seninle normal bir arkadaşlığımız olduğunu düşünüyordum ama anladım ki ben sana deli gibi aşık olmuşum. Seni çok ama çok seviyorum Can” dedi.
Gözleri, Can’ın gözlerinin içinden kalbine giden bir ışık saçıyordu. Kalbine akan bu sıcacık sevgiyi her zerresinde hissediyor, şaşkın bir tebessümle ağlayacakmış gibi bakıyordu Ece’nin gözlerine. Dışarıdan bakıldığında birbirine aşık bir çifti sergileyen Yunan heykellerine benzediklerinin asla farkında olmadan belki de o şekilde bir yüzyıl geçirdiler. O anda onlar için kalplerinin, ruhlarının aynı duyguları paylaştığı bitmesini istemeyecekleri muhteşemden de öte unutamayacakları, benzersiz, zeminden ayrılıp atmosfere yükseldikleri, adeta bir astral seyahatti.
-“Bir tanemsin” diyerek güçlü bir duygu yoğunluyla göğsüne tekrar bastırdı Can.
Ece,
-“Can’ımsın benim” dedi. Bu aşkın gök kuşağı ışıkları altında birkaç yüzyıl daha geçirecekleri söylenebilirdi ki bir polis otosu sireniyle adeta zıpladılar oturdukları yerde. Peş peşe dört adet polis otosu hemen önlerindeki kafeye baskın yapıyorlardı. İki adam kafeden fırlayıp kaçmaya çalışırken polisin dur ateşiyle oldukları yerde adeta çakıldılar. İki polis memuru koşarak yanlarına geldi, hemen üst araması yapıp ters kelepçe taktılar. Kafeye giren polis memurlarının hemen hemen hepsinin yanında bir şüpheliyle çıktığı görülüyordu. Ters kelepçe taktıkları şüphelileri polis otolarına bindirdiler. Ece ve Can birbirlerine bakıp ne oluyor diye soramadılar bile. Polis otoları şüphelileri alıp hızlıca olay yerinden ayrılırken iki adet haber yayını için geldiği tavanlarındaki çanak antenden anlaşılan minübüs, kafenin önüne geldi. Kameramanlar çıktılar, bir anda yayına geçtiler ve sipikerin söyledikleri Can’ın korkudan ölmesine neden olacak türden bir haber içeriğini anlatıyordu.
-“Sevgili izleyiciler, Kadıköy Moda’da bir kafeye yapılan baskında uluslararası Baklava dağıtımı yapan Baklava Karteli’nin teslimatçılarının organize edildiği şüphesiyle sekiz kişi gözaltına alındı. Aldığımız bilgiye göre, teslimatçıların adres noktalarını, alıcılarını belirleyen ekip olduğu sanılan kişiler, sorgulanmak üzere polis merkezine götürüldüler, Uluslararası bir dağıtım ağına sahip olduğu düşünülen Baklava Karteli, Türkiye’deki Emniyet Teşkilatı, İstihbarat Servisi tarafından da izlendiği gibi birçok ülkenin de yakalamaya çalıştığı bir şebeke olarak biliniyor” diyordu.
Can,
-“Hemen gidelim buradan” diyerek oturdukları yerden sert bir şekilde kalkarken; Ece şaşkınlıkla yüzüne bakıyor anlam, veremiyordu olanlara. Elinden öyle sıkı tutup sürüklercesine götürüyordu ki Eceyi…
Ece, içinde ki mutluluğu anlamaya çalıştı. Böyle saçmasapan bir ortamda neden tebessüm ediyor, içi kıpır kıpır oluyordu ki! Can’ın elinin biraz gevşemesiyle anladı nedenini, sevdiği adam onu elinden kerpeten gibi tutmuş götürüyordu. Ona ait olduğunu hissetmişti. Götürülmek, peşinden sürüklenmek güzeldi. Ece de onun elini sıkıca tutmaya başladı. Sımsıkı olmuşlar, Moda’dan yukarıya uçmaya başlamışlardı. Her zaman gittikleri pizzacının önünden geçerken “acıktım” dedi Ece.
-“Karışık mı sınırsız mı?” dedi Can.
-“Sınırsız” dedi Ece. İçeriye girdiler. Siparişlerini verirken Ece,
-“Ne oldu, neden kaçtık oradan?” diye sordu.
-“Kaçmadık! Hayatın bizim dünyamıza girmesine izin vermek istemedim” dedi Can.
Gözlerini kısarak tebessüm etti. “Senin bu korumacı, maço eğilimli hallerinden endişe etmeli miyim acaba Can’ım” dedi Ece.
-“Endişe etmen gereken tek şey sensiz bir şey yapmam olmalı. Senin için yaptıklarım değil” dedi Can.
Ece,
-“Merak ediyorum, izlediğin Yeşilçam filmi sayısı kaç acaba beyefendi?” dedi.
-“Hanımefendi merak buyurmasınlar! Filmler değil gözleriniz hayatıma yön veren tek şey” derken sağ yumruğunu sıkarak çenesinin altına dirseğini de masaya dayayarak gözlerinin içine baktı Can. Birlikte kahkahalarla güldüler. Mutluluklarına diyecek yoktu. Pizzalar da gelmişti, şapırdatarak yediler bitirdiler. Ece saatine baktı,
-“Artık gitmem gerekiyor. Beni sokağın başına kadar götür lütfen beyefendi” dedi.
-“Tabi hanımefendi! Benim için bir zevk” dedi. Yine güldüler, el ele sıkıca tutuşup sokağın başına kadar hiç konuşmadan yürüdüler. Sokağın başında durdular. Ece sıkıca sarıldı, kulağına,
-“Artık beni asla bırakmayacaksın” dedi ve yanağına bir buse kondurup ayrıldı. Arkasından apartmana girene kadar baktı Can. Geriye dönüp yola koyuldu. Eve gidip hayatına kaldığı sıkıcı yerden devam etmeliydi.
Muammer GECE
Telif hakkı yazara aittir [email protected]
Akşam Vakti 19:53
News
Köşe Yazıları
