Baklava Karteli (20)

Can, eve döndüğünde merakla dosyayı incelemeye başladı. Pek bir şey anlamıyordu dosya içeriğinden. Defalarca baktı, incelemeye, ezberlemeye çalıştı, kendi kendine tekrar etti;

Giriş kapısını fotoğrafla, güvenlik görevlisi kaç tane say, çıkış kapısını fotoğrafla, çıkışta güvenlik görevlisi var mı say, gizli çıkış kapıları var mı öğren, imalathanedeki çalışan sayısını ve depolama sistemini belirle fotoğrafla. Can, bunları tekrar tekrar okudu, gözden geçirdi, ezberledi. Filmlerde gördüğü maceralara benzetti içine girdiği durumu; genç  yakışıklı oyuncu, cesurca olayların içine dalar ve ülkesini, insanlığı kurtarmak için canını ortaya koyardı. Çok dokunaklı durumlardı bunlar. Kendi de böyle bir duruma girmişti sanki; bir kahramandı! Tebessüm ettiğini fark etti. Evet, kahraman olabilirdi. Ece, ona bayılırdı! Hayal dünyasında gezinirken uyuyakaldı. Sabah alarmıyla uyandı. Bir iki lokma bir şeyler yedikten sona merkeze yola çıktı. Metrobüse bindiğinde koridorun başında durup ‘’hey yaşayan ölü köleler’’ neden ölmüyorsunuz diye işitme seviyesine yakın bir tonda arkaya doğru seslendi, sadece otobüs şoförü onu duydu ve

-“Evlat, köleyi anladık da ölü köle ne ola ki?”

Can,

-“Bağımlılar, bağımlılar anlıyor musun?” diyerek arkaya doğru yürüdü. Kaptan, kabinden başını dışarı çıkararak arkasından baktı. Bulabilse bir şey söyleyecekti ama sadece bakakaldı.

En arka koltukta cam kenarında, korkularının en tepesinde, özleminin sinirlendiren yollarında merkeze olan yolcuğu başladı. Arzın merkezine gitmek kadar yorucu geliyordu bugünki yolculuğu. Endişelendiren bir süreç içine girdiği için böyle hissettiğine yordu, takılmamaya çalıştı. Akıl git-gelleri arasında merkeze ulaştı ‘fııss’ sesi ve içeri girişten sonra çanta suratlıdan önce davranarak,

-“Günaydın yürüyen çanta ne haber dedi?”

Güvenlik görevlisi,

-“Çaylak kuşu ötmeye başlamış, dikkatli olsun susturmasınlar. Sana da günaydın” dedi.

İçinde bir şey boğazından midesine, oradan ayak topuklarına kadar bütün damarlarında ve teninde bir elektrik şoku acısı bırakarak indi ve gitti. Korkularının vücudundan çıkma şekliydi yaşadıkları. Atlatabilmek için geriye döndü ve

-“Hey yürüyen çanta! Gülümse de bende bir hatıran kalsın” diyerek onun resmini çekti telefonuyla.

Güvenlik görevlisi, arkasından yumruğunu salladı. Ajan Yerfıstığı’nın odasına gelmişti bile. Tıklattı, ‘geel’ sesinden sonra adaya girdi, başını eğerek selam verdi. El hareketiyle sandalyeyi gösterince oturdu. Yerfıstığı’nın elinde telefon, tuşlamalar yaptı, çekmecesine koydu. Kraliyet selamı benzeri hareketle kapıya yönlendiğinde Ajan yerfıstığı,

-“Bu hafta çok dikkatli olmanı tavsiye ederim. Aldığımız istihbarat bilgilerine göre çok yakın takip ediliyoruz. Sen de dikkat et, kendine de malımıza da.”

Can,

-“Tamam” dedi arkasında dönmeden ve çıktı kapıdan. Cep telefonuyla Ajan Yerfıstığı’nın odasının bulunduğu koridoru da görüntüledi. Koridorun sonunda acil çıkış kapısı görünüyordu, gidip kapıyı açtı. Otoparka çıkıyordu. Tam karşıda bir otomatik garaj kapısı görünüyordu. Onu da görüntüledi, acil çıkış kapısını da. Koridorlarda ve her yerde kameralar olduğundan yolunu kaybetmiş gibi davranıp telefonu bel hizasında tutarak resimliyordu. İçinden dualar da ediyordu yakalanmamak için. Neyse ki boksör eskisi, yürüyen kahkaha efektinin yanına geldi ve

-“Günaydın! Ben bağımlı olmayacağım tamam mı? Boşuna mercimek beynini yorma” dedi

Boksör eskisi, su motoru sesindeki kesik kahkahalarıyla gülmeye başladı ve gülmekle konuşmak arasında,

-“Gerçekten ne kadar çalıştın, bunu bana söyleyebilmek için lütfen söyle” diye hala bir su motoru gibi hor hor  hor kahkahalarına devam ediyordu.

-“İki şöbiyet, iki kadayıf paketlerine dikkat et, patlak olmasın şerbetleri akıyor” dedi Can.

Genç bir adam olarak çok sert bir tarzda ifade etmişti siparişini, içine meydan okuma karıştığının farkında değildi.

Boksör Eskisi,

-“Evlat otopark girişinde bir ringimiz var, ne zaman istersen seninle oraya çıkarız” dedi hor hor kahkahalarından birini daha atarak. Can, sert konuşmasıyla ona meydan okuduğunu aldığı bu cevapla fark ettiğinde erkekler arasında hemen her şeyin bir meydan okumaya doğru potansiyel bir ivme taşıdığını anladığı ilk gün olarak tarihe geçiyordu.

Sonrasında bir bakışın bile; “hayırdır ne bakıyorsun” ifadesiyle meydan okuma arenasına dönüştüğünü defalarca görecek ve yaşayacaktı. Kaşında, burnunda izler bırakması hiç unutturmayacaktı ona bunları.

Çok akıllıca bir cevabı yapıştırdı boksör eskisine,

-“Aynı kiloda olduğumuzda emin olabilirsin senin tozunu atacağıma” dedi. Poşete koyduğu malları Can’ın suratına fırlattı. Boksör eskisi, seni beklerim teslimatçı çaylağı diyerek onu aşağılamaya çalıştı. Can, havada kaptı poşeti, “Seni çok bekletmemeye çalışacağımdan emin olabilirsin” dedi arakasını dönüp giderken. Boksör eskisinin derin derin hırıltılarla karışık nefesler aldığını, öfkeden deli olduğunu biliyordu. 

-“Beni öyle korkuttun ki altıma etmek üzereyim. Tuvalate gitmeliyim” diyerek çıkış yönünün tersine giderek koridorun diğer tarafını da görüntüleme fırsatını elde etmiş oldu. Çünkü tuvaletler oradaydı, son tuvalet kabini içinde yan duvarda bir kapı olduğunu fark etti. Açtığında, otoparkın üst katındaki çıkış kapısına açıldığını gördü, resimledi. Gizli kaçış kapılarından biri bu olmalıydı diye düşündü. Ellerini yıkayıp, tuvalet eylemini ispat edeceği ıslaklığı da kazanmış oldu. Dışarı çıkıp çıkışa yöneldi. Boksör eskisi hala gözleriyle onu takip ediyor hatta yumrukluyordu. Aldırmadı ve  otobüs durağına çıktı. Rahatlamıştı, gergin bir ortamdı. Metrobüse geldi ve her zamanki gibi en arkaya oturdu. Biraz rahatlaması gerekiyordu. Bir yudum su içti çantasındaki şişeden, kitabını çıkarıp okumaya başladı. Sonuna gelmişti artık, bir çok şeyin sonuna geldiğini fark etmeden. Kitabının son bölümü efsaneydi. Ruth, Martin’i meşhur ve zengin bir yazar olacağı zamana kadar annesinin de etkisiyle onu terk etmişti. Aslında bu terk edilme, yazarın yazma kabiliyetini daha çok açığa çıkarmış diye düşündü Can. Belki de öyleydi çünkü Ruth, Martin meşhur olunca hemen ona dönmüş, seni çok özledim falan gibi samimi olmadığı, çamur gibi üstüne sıvanmış laflar etmişti. Martin, onu kibarca evine bırakmıştı ve beklenmeyen bir sonla bitmişti roman. Yol da bitmiş, Kadıköy’e gelmişti Can. Hemen teslimatları yapmak için yola çıktı. Br saat içinde teslimatları bitirmişti. Kafeye yöneldi. Yolda kendileri çocuk ama yüzleri ihtiyar çıraklardan birini gördü. Yanından geçerken resmi geçitlerdeki selamlaşma gibi gözlerini birbirinden ayıramadan bakmaya devam ederek geçtiler ikisi de. Çocuk, “imdat” der gibi bakıyordu. Acaba zor durumda mı diye düşündü Can çırağın bakışlarındaki

-“Ben çocuğum ve hiç oyun parkında oynamadım. Benim oyun oynamaya ihtiyacım var” ifadesi taşıdığının çocuğun kendisinin de fark etmediğini anlayamıyordu. Muamma bir durumdu. Adeta yapacak bir şey yoktu. Devam etti Can. Kafeye geldiğinde Ajan Necdet oradaydı. Yanına oturdu,

-“Merhaba, soğuk gazoz lütfen” dedi

Ajan Necdet,

-“Merhaba Can, yorulmuşa benziyorsun” dedi.

Can,

-“Yorulmadım ama verdiğinizi işler, endişe verici olduğundan biraz hararet yapıyor tabi ki” dedi. Ajan Necdet, çoktan gazoz siparişini vermişti. Gazozu içmeden önce resimleri ve bilgileri Ajan Necdet’in telefonuna gönderdi Can.

Ajan, resimleri incelerken soğuk gazozunu içmeye başladı, nasıl da güzel geldi. Gazoz harikaydı.

Ajan Necdet,

-“Aferin, bunlar çok ciddi önemli bilgiler. Yarın toplu sevkiyat tarihini öğrenmeni istiyorum. Büyük ihtimalle Yerfıstığı’nın masasının üzerindeki fax kağıdında yazılı olacaktır. Çünkü bir önceki gün talimat geçiliyor ve sonrasında sevkiyat yola çıkıyor. Senin orada olduğun saatlerde talimat gelmiş olacaktır ve sen de güzergahı bizim için öğrenmiş olacaksın” dedi.

Can,

-“Tamam efendim. Gidebilir miyim, çok yorgunum” dedi.

Ajan Necdet,

-“Tabi ki, sana iyi şanslar delikanlı” dedi.

Can, eve döndü. Endişelerini gizlemek için elinden geleni yaptı. Evdekiler, onun korkularını anlamadılar. Ertesi gün merkeze gitti. Gerçekten de Yerfıstığı’nın masasında, güzergah kağıdı orada öylece duruyordu. Edirne, Makedonya, İtalya güzergahını gördü Can. Tahsilatı bırakıp teslimat bilgilerini alarak boksör eskisinin yanına gitti. Mallarını alıp dışarı çıktı. Her şey korkutacak şekilde çok kolay gidiyordu. Kadıköy’e geldi, teslimatlarını  tamamladı.  Ajan Necdet’le buluştu, güzergah bilgisini verdi.

Ajan Necdet,

-“Tamamdır! Artık senin görevin kısmi olarak tamamlandı. Son iki gün de işine git, her şeye normal şekilde devam et” dedi.

Can,

-“Tamam” dedi ve ayrıldı oradan. Yolda sadece Ece’yi düşünüyordu.

Ajan Necdet, Balkotik Masası ekiplerini bir araya toplayıp, operasyon detaylarını anlattı. Cumartesi, harekat başlatılacaktı.

Muammer Gece

Telif hakkı yazara aittir [email protected]