Bizim Hasan Hoca’nın düşündürdükleri

Nedense zor gelir bize…

Sevgiyle bakmak, baktığına sevgisini akıtmak, nedense zor gelir bize. 

Biz katılığı mülayemete, kavgayı sulha tercih ederiz nedense…

Yapılanı takdir etmek, yapmaya teşvik etmek zor gelir bize; yapmayız, yapamayız. 

Ağzıyla kuş tutsa, bağlantıyı başka yerlerde arar, sebebi kuşa bağlarız.  

Aferin çok güzel olmuş diyemeyiz, ağır gelir bünyeye kaldıramayız. 

Lakin eleştirmek hoş gelir, eleştiride kalsak iyi, bazen nahoş ifadelere hatta hakarete kadar gideriz. 

Lafta istediğimiz kadar ileri gideriz de söz konusu üretim, gelişim olunca bir türlü ileri gidemeyiz. 

Eksiği tamamlamak, daha iyisini yapmak yerine, yıkmayı tercih ederiz nedense…

Bende yok, onda da olmasın yoksulluk sarmalına daha yatkınız nedense. 

Kimbilir belki kolayı odur da onu seçeriz çok zaman. Kimbilir öyle eğitiliyoruz yada kültürel olarak o şekilde yetişiyoruz. İnanın henüz cevabını bilemiyorum. 

İçimizde olana karanlık, dışımızda olana hayranlık duyarız. 

Elde değilse, evden(!) değilse ulaşılamaz sanır, uzakta olanı ulaşılmazlara katarız.  

Kadir kıymet bilmenin öneminden dem vurur, en yakınımızdaki değerlere gem vururuz nedense. 

Hele içimizden biri bir şey üretmeye, bir yere gelmeye dursun. İstemsizce istemeyiz, görmek istemeyiz hatta görmeyiz bile. 

Bu duruma öylesine alıştık ki artık anormali olağan sayar, normali olağanüstü kabul eder hale geldik. 

*   *   *

Bir zamanlar Hasan isimli bir futbolcu yakınır dururdu:

– “Benim adım Hasan değil de Hans olsa şimdikinden daha çok önem verilir, daha çok para teklif edilirdi” derdi. 

Hasan demişken, yakın dostum Hasan hoca da eski futbolcu Hasan kadar bahtsız aslında. 

Zira çok usta bir okuyucu, çağıl çağıl çağlayan sesi, yüzlerce bestesi, güftesi musiki alanında üretilmiş binlerce eser. Hele hüzzam bir parçası var ki şah eser. 

İltifattan uzak, marifetiniz olsa ne olur olmasa ne olur. 

Pardon, ne mi olur? 

El-cevap: Zayi olur.  

Geçen gün son kitabım Kalemin Kelamı’nı kendisine imzalamakla müşerref oldum. Bizi takdir ve teşvik etmek babından iltifatkar bir paylaşımda bulunmuş. Sağolsun. 

Aslında çok şaşırdım. Benim bünye de sanırım bu tür görmelere alışık değil. Benim diye demiyorum, 

Beni düşündürdüğü için bu satırları yazıyorum. 

Ne kadar zarif, ne kadar olması gereken bir durum aslında.  

Ama olmayınca! Olmuyor işte. 

Yazara, yazılan kitaba değer veren bu üslup, bu iltifat paylaşımı, şahsımı memnun ettiği kadar aslında bu yorumu yazana daha çok yakıştığını düşündüğüm için daha çok sevindiğimi ifade etmeliyim. 

Eğer benim de ilim, irfan, hak, hakikat yolunda üretilmiş emeklerini görmediğim, göremediğim, ihmal ettiğim, takdir edemediğim kimseler varsa hakikaten utanmalıyım. 

Kendi kendime düşündüm ve etrafıma en yakınımdan en uzağa iyi (!) bakmalıyım dedim. 

Belki de pek çok kimseden şimdiden özür dilemeliyim. 

H. İbrahim ÇORAKLI