Sahi biz ne zaman bu kadar kötü olduk?

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Dünya kurulalı beri cevabı aranan sorudur: İnsan iyi midir, kötü müdür?

Şahsi fikrim insanın kötü olduğu, şartlar müsait olduğunda da o kötülüğün anında ortaya çıktığıdır. İnsan mecbur olduğu için iyidir, yakalanmayacağını bilse her türlü kötülüğü yapabilir diye de devam ederim fikrime.

Ama tabi bu bilimselliği kanıtlanmış, yüzde yüz doğru bir önerme değil. Sadece benim fikrim.

Ancak, Türkiye’nin yaşadığı son 1 hafta içimizdeki kötülüğün başkaldırmak için küçücük bir fırsat kolladığını gözler önüne serdi.

Diyeceğim odur ki, deprem oldu, binlerce kişi o enkazın altında kaldı ama enkazın altında aynı zamanda insanlığımız da kaldı.

Neler yaşadık bu süreçte de bu yargıya vardım ben?

Enkaz altında can çekişenler varken, yanlış ihbarlarla ekipleri olmadık yerlere gönderenleri gördük.

Sosyal medyadan yardım isteyen depremzedeyi arayıp dalga geçenini gördük.

Bölgede sahipsiz kalan dükkanların en son ürününe kadar yağmalandığını gördük.

Dükkanları geçtik, enkaz içinde bulunan para, ziynet eşyası hatta giyeceklerin bile alındığını gördük.

1 liralık ürününü 100 liraya satılmaya çalışıldığını gördük.

Bir tas çorbaya olmadık etiketler koyulduğunu gördük.

Yaşanan bir felaket yokmuş gibi normal hayatına, sosyal medyada “Laylaylom” paylaşımlarına devam edenleri gördük.

Enkazın altında biricik kızının can verdiğini öğrenen ve kendi elleriyle toprağa veren bir baba olan tiyatro sanatçısı Orhan Aydın’ın acısını sırf politik görüşleri aynı olmadığı için görmeyen, görmek istemeyen hatta “Komünist değil miydi bu, ateistti de, şimdi gömsün kızını kendisi” yorumu gördük, kanımız dondu. Bu nasıl bir acımasızlık ve nasıl bir empati yoksunluğudur diye…

Malatya’daki bir tekstil fabrikasının yönetiminin, deprem nedeniyle işe gidemeyen işçileri iş akitlerinin derhal ve tazminatsız olarak feshedileceği bildirerek tehdit ettiğini okuduk, bu kadar da olmaz diyerek.

Arama kurtarma çalışmalarına katılmak isteyen madencilere, işverenlerinin izin vermediğini ancak yıllık izinlerinden kullanırlarsa gidebileceklerinin söylendiğini duyduk, yanlış duymuş olmayı umarak…

Her şeyden önemlisi paranın geçmediği, 1 haftalık süreçte barınma telaşına düşen insanlara fahiş fiyatlarla ev kiralamaya çalışıldığını gördük.

İnsanoğlunu diğer canlılardan ayıran özellik vicdanıdır ama son 1 haftada vicdanın da rafa kalktığını gördük.

Evi başına yıkılmış, canını zor kurtarmış, belki en sevdiğini enkazın altında bırakmış, ya da toprağa vermiş acılı insanlar üzerinden para kazanmaya çalışmanın tanımını kim yapabilir?

Bu yazıya başlamadan hemen önce bir haber okudum Ankara’da kimse depremzedelere evini kiralamak istememiş. Kiralamak isteyenler ise rayicin iki kat üzerinde kira istemiş. Evlerini vermek istemeyenlerin gerekçesi ise “İlerleyen süreçte depremzedelerin kira ödemekte zorlanabilecek olmaları.”

Diyecek bir kelime bile yok bu düşüncenin karşısında.

Her şeyin “Bir an”lık olduğunu kanıtlayan deprem gibi bir felakete rağmen, yarınını her şeyden çok düşünerek, kendi başına bir felaket gelse ne yapacağını düşünmeyen insanoğlu doymak bilmez iştahını kabartan fırsatı görmezden gelemedi.

Evet hepsi bir istisna, bu saydıklarımızın karşısında milyonlarca insanımız depremzedelere yardım etmek için tek yürek oldu. Evindeki iki battaniyesinden birini yolladı, market raflarını bölgeye göndermek için boşalttı, yardım kampanyalarına ceplerindeki son paralarını gönderdi.

Ama bizim aklımızda kumbarasında oyuncak almak için para biriktiren çocuğun bağışından önce ne yazık ki acıdan nemalanan fırsatçılar kaldı.

Şimdi bir kere daha tekrarlıyorum yazımızın başlığındaki soruyu: “Sahi biz ne ara bu kadar kötü olabildik.”