Almanya Hikayeleri-Kır İsmail ile Maria’nın aşkı (2)

Ektiği Mor Salkım çiçeği de yavaş yavaş büyümeye başlar. Aradan 1 yıl geçer, Mor Salkım çiçeği bir hayli uzar ve çiçek açmaya başlar. Kır İsmail ise hep o Mor Salkım çiçeğinin yanındadır. Kimse ile konuşmaz, Pehlivan Yolu’nda bir aşağı bir yukarı yürür. Maria için türküler, maniler yakar.

Üvezpınar ve Gökçedere köylüleri de Kır İsmail için “o aklını yitirdi, aşık oldu, kara sevdaya düştü” diye konuşurlar ve bu yola köylüler “Aşıklar Yolu” demeye başlar. Artık o yola kimse Pehlivan Yolu demez.

Fakat Kır İsmail’in vücudu böyle yaşamaya fazla dayanamaz, ince bir hastalığa yakalanır ve ölür. Üvezpınar Köyü Mezarlığı’na defnedilir ve mezarında o gün bu gündür Mor Salkım çiçekleri her nisan ayı başında açar ve bu mor salkımın çiçek açmaları haziran aylarına kadar sürer. O Mor Salkım çiçeklerini mezarın üstüne kimin koyduğu ise bilinmez. Nisan, mayıs, haziran aylarında Kır İsmail’in mezarının üstü tamamen mor salkım çiçekleriyle kapanır, toprak hiç gözükmez.

Bir gün Kaplıcalara gelen İstanbul Radyosu şarkıcılarından Melahat adında bir bayan, köylülerden Kır İsmail’in en çok söylediği Maria türküsünü öğrenir. Bu şarkıcı, İstanbul Pera Palas Oteli’nde bu türküyü söyler, zamanla bu türkü bütün Türkiye’ye yayılır.

Aşıklar Yolu’nda ise Mor Salkımlar açtığında, cumartesi akşamları, Kır İsmail ile Maria’nın orada beraber dolaştıklarını görenler olur. Ve bugün de hala Maria ile Kır İsmail’i Aşıklar Yolu’nda gördüğünü söyleyenler vardır. Bu iki sevgiliyi biz de görebiliriz diye özellikle cumartesi akşamları Aşıklar Yolu’na çok gelenler olur.

Birbirini sevenler, aşıklar, yeni evlenenler, o yola gidip oradaki kanepelerde oturur dilek tutarlar ve de kaplıcaları seyrederler.

II. BÖLÜM

İstanbul Haydarpaşa’dan trene binen Maria annesi ve babası uzun bir yolculuktan sonra Almanya’nın Heidelberg şehrine gelirler. Trende istihbarat elemanları, mafya gurupları ve hırsızlar yüzünden yolculukları hiç de iyi geçmemiştir. Maria ve ailesini, Heidelberg tren istasyonunda otel ve gazino sahibi Müller’in şoförü Veber karşılar. Onları kalacakları eve götürür. Evde WC dışarıdadır, su da yoktur. Sokakta yalnız bir çeşme vardır. Bir hafta sonra Maria’nın babası Dimitri Usta, otelde aşçı olarak işe başlar. Maria da yavaş yavaş şehre alışmaya çalışır.

Almanya’da o yıllar ekonomik durum çok kötüdür. Buna sebep, askeri harcamalar ve ağır koşullar içeren “Versay Barış Anlaşması” ve tazminatların olduğu söylenir. Halk işsiz ve perişan bir haldedir. Her tarafta dilenciler, yoksul insanlar göze çarpar. Fırınlarda ekmek, karne ile satılmaktadır. Hayvanat bahçesinde bazı hayvanlar açlıktan ölür. Geceleri fuhuş ve kumar ayrı bir problemdir. Fiyatlar üç gün de bir değişmektedir, hiper enflasyon vardır. Halk, ümitsiz, günü birlik yaşamaya gayret etmektedir. Bir de salgın hastalık ortaya çıkmıştır, herkes korku içindedir. Şehrin her tarafına kireçler dökülmektedir. Belediye, insanların toplu alanlardan kaçınması için devamlı anonslar yapar, gazino, cafe ve barlar geçici bir müddet için kapatılır. Bilet parası bulabilen, Hamburg’dan gemilere binerek kurtuluş için Amerika’ya göç etmektedir. Maria, Heidelberg şehrini kısa bir zamanda öğrenir. Gündüzleri bisikletiyle dolaşır. Şehrin tam ortasından geçen Neckar Nehri şehri ikiye böler. En işlek ana caddesi Hauptstrasse’dir. Bu cadde üzerinde çeşitli restorantlar, cafeler, barlar, dükkanlar bulunur. Her taraf rengarenk çiçekler içindedir. Neckar Nehri üzerinde çok sayıda köprü vardır. Bu köprülerin en ünlüsü Carl-Theodor köprüsüdür; 7 metre genişliğinde ve 200 metre uzunluğundadır. Köprülerin başında da sokak müzisyenleri vardır. Akşamları köprübaşları müzik sesleri içindedir ve etrafında dinleyenler şehre ayrı bir güzellik verir. Heidelberg, aynı zamanda bir üniversite şehridir. Tıp dalında Avrupa’nın en önemli üniversitesi buradadır. İstanbul’dan dönen Müller, Maria ile görüşür. Salgın hastalık nedeniyle gazinonun kapalı olacağını söyler. Maria, akşamları köprü başlarındaki müzisyenleri sırayla dinler. Bir köprü başında gitar, diğer köprü başında keman, öbür köprü başında saksafon çalan değişik müzisyenler vardır. Carl-Theodor köprüsü başında keman çalan orta yaşlı sakallı müzisyenin çaldığı şarkı, Maria’nın kulağına yabancı gelmez. Bu şarkı Anadolu’da çok söylenen “Karadağlar” şarkısıdır. Maria, kemancı ile konuşur. İlginç olan kemancı Türk’tür adı da Fikret’tir. Maria, kendisinin de akordeon çaldığını söyler. Maria’nın hocası Beyaz Rus olan pastacı Medved’tir. Medved, İstanbul’da Galata’da Muhacir evinde kalırken romatizma hastalığı nedeniyle doktor Bedros’un tavsiyesi üzerine Termal kaplıcalarına gelir. Bu arada Termal kaplıcaları işletmecisi Tevfik Baş, pastacılığı bildiği için Medved’i işe alır ve Medved Termal kaplıcalarında Dimitri Usta’nın yanındaki lojmana yerleşir. Medved, Maria’ya yıllarca akordeon dersi vermiştir. Medved, Rusya’da iken müzik öğretmenidir. Bolşevik İhtilalinde ülkesinden kaçmıştır. Kemancı Fikret, İstanbullu’dur, üniversite öğrenimi için buraya gelmiş, evlenmiş daha sonra boşanmış, hayatında inişli çıkışlı olaylar yaşamış, özü sözü düzgün iyi bir insandır. Onu, orada Figo diye tanırlar. Kemancı Fikret’in babası İstanbul’da Amele-Perver cemiyetinde yönetici iken tersane işçilerini üye kaydeder ve işçilerle yaptığı bir toplantıda “eşit işe eşit ücret, yaşasın işçilerin birliği” sözleri yüzünden Sultan Abdülhamit döneminde kendisine soruşturma açılır ve takibe alınır. Figo’nun babası “oğlum, sen buralardan git, buralarda hava iyi değil” diyerek, oğlunu Almanya’ya gönderir.

Devamı gelecek…

Aydın Akan