Umuttaki Dünya ve Zümrüt’ün aşkı (1)

Soğuk demirci ustası Şefik, iki odalı, briketten yapılmış küçük evinde istirahat eder. Üstü kilimle örtülü sedirin üzerinde uyumaya çalışır fakat yanıkların acısıyla bir türlü gözüne uyku girmez.

Karısı Zümrüt sorar: “Biraz daha salça süreyim mi?” Şefik, istemez. O sırada kahveci Kerim dışarıdan seslenir. “Şefik abi, evde misin?” Kerim, “Selamün aleyküm” deyip, içeri girer. “Ağabey, hem sana geçmiş olsun demeye hem de Almanya işini konuşmaya geldim. Dün traktörle Aza Suat, kasabaya gitti. Tüm millet, İşçi Bulma Kurumu’na Almanya’ya gitmek için yazılıyormuş. Gel be ağabey, biz de yazılalım. Bıktım bu kahvecilikten, neredeyse verem olacağım vallahi. Ben, karı koca gidip yazılacağım. Bizimki de elalemin bahçelerinde zeytin ve elma toplamaktan bıktı.”

Kerim’i dinleyen Şefik,

-“İyi, iyi de, daha yanık merhemi alacak paramız yok, nasıl gideriz el diyarlarına.”

-“Abi, bir şeyler yaparız elbet! Yeter ki karar verelim.” Zümrüt, söze girer.

-“Ne güzel haber getirdin Kerim Abi. Bu bizim için büyük bir istikbal. Gidelim Almanya’ya, bende küçük liralar var. Onları bozdururum, biraz da babamdan isterim.”

Daha sonra Kerim, “Eyvallah” deyip evden ayrılır. Zümrüt kocasına,

-“Gidelim Şefik, gidelim. Hem de İlyas’ı orada büyük doktorlara gösteririz. Nasıl olsa çok paramız olacak. Biliyorsun, benim terzilik mesleğim de var. Dayının oğlu İsviçre’de. Onun kadar cesaretin yok mu?”

Zümrüt ve Şefik ailesinin beş yaşlarında İlyas adında bir çocukları vardır. Çocuğun bir ayağı kısadır, topallayarak yürür. Sonunda Şefik ile Zümrüt, İş ve İşçi Bulma Kurumu’na yazılırlar. Tüm gerekli işlemler yapılır. Bundan sonra artık beklemek kalmıştır.

Haftada bir köye postacı gelir. Mektupları kahveye bırakır. Köyden aşağı yukarı Almanya’ya gitmek için herkes yazılmıştır. Bütün köylü, postacının getireceği mektupları heyecanla beklemektedir. 2 Nisan, başka bir gündür Karlıtepe köyü için. Bir sevinç dalgası sarar köylüleri. Hayaller, umutlar altın gibidir. Göz gözü görmez. Sanki köy yeniden kuruluyor gibi davullar çalar, zurnalar öter. Köy meydanındaki Çınaraltı, kaç senedir böyle bir sevinç yaşamamıştır. Yaşlılar, “Bir Çanakkale Savaşı’na gidip dönenler için böyle bir gün yaşanmıştı, bir de şimdi. Hadi hayırlısı Allah’tan” derler. Postacı, 15 kişinin Almanya kağıdını getirmiştir. Demirci Şefik ise biraz üzgün, biraz endişelidir. Çünkü kendisine değil, karısı Zümrüt’e kağıt gelmiştir. Şefik, karısı Zümrüt’ü göndermek istemez. Daha doğrusu pek karar veremez. Elinde oltu taşından yapılmış siyah tespihini çeker, durur. Karısı Zümrüt,

-“Bak Şefik! Beni Almanya, terzi olarak istiyor. Sonra yalnız ben değilim, Köse Yusuf’un ablası Fecriye, Lapari Hayri’nin karısı Zehra, Kinova İsmail’in kardeşi Güllü de var. Bu bizim için Allah’ın bir lütfu, bunu iyi kullanmalıyız. Yoksa burada adam olamayız. Muhtar Zeki Dayı dedi ki; sen gidersen Almanya’ya, bir kaç ay sonra kocanı da yanına aldırırsın, istek yaparsın. Böyle bir şey, yani istek yapılıyormuş.”

Şefik hiç cevap vermez. Dalgın gözleri pencereden ay ışığında parlayan ceviz ağacını ve altında havlayan köpekleri seyreder. Şefik, evin önünde oturur, işe gitmez. Gece de az uyumuştur. Bakar ki beklemekten bir şey çıkmayacak, zaman da geçmiyor; “Yalnız benim karım değil ya, nasıl olsa diğerleri de gidiyor. Varsın gitsin. Yeter be, kaç gündür düşünüyorum, içinden çıkamadım.” der. İçeri girerken kapıdan karısına seslenir,

-“Var git, ferman benden! Yolun açık ola.”

Zümrüt çocuk gibi sevinir. Kocasına sarılır, yarı anlaşılır yarı anlaşılmaz sesi ile bir şeyler söyler.

Hasret onlara şimdiden başlamıştır bile. Nefesleri ve sesleri karışır saatlerce. Ayrılmak istemezler ama ayrılık kapıdadır. Bir cuma günü sabahı, köyü hem sevinç hem üzüntü sarar. Veda günü gelmiştir… Kimi ardından su döker, kimi dua eder, kimi gözleri yaşlı ayrılmak istemez. Köyün en yaşlısı Galip dedenin konuşmasından sonra, Karlıtepe Köyü’nde on beş kişi uğurlanır; bilmedikleri, görmedikleri ama umut dedikleri Almanya’ya. Onlar gibi binlerce insanla dolan tren, kalkar İstanbul Sirkeci Garı’ndan Almanya’ya. Tren, Bulgaristan, Yugoslavya ve Avusturya’dan geçer. İki gece, üç gün süren yolculuk, nihayet Münih’te son bulur. Karlıtepe Köyü’nden Zümrüt’ün ineceği şehir burasıdır. Zümrüt ve nicelerinin büyük umutlarla geldiği Almanya ve işte Münih Tren İstasyonu Bahnhof. Şimdi Zümrüt’ün yapacağı ilk iş; kendisini karşılayacak olan firma temsilcisini görmektir.

Bahnhof, çok kalabalık, iğne atsan yere düşmez. Dakikada bir trenler kalkıyor, insanlar gelip geçiyor. Hotdogs satıcıları, Bahnhof’ un içinde ışıklı barlar, yürüyen merdivenler, hepsinden ilginci o kalabalığa hiç aldırmadan sevişenler, zorla yürüyen alkolikler, değişik kıyafetli insanlar. Bu manzaralar karşısında Zümrüt, şaşırır. Yüzü kıpkırmızı olur. Kınalı ellerinde tahtadan yapılmış çantası, bol çiçekli divitin mavi elbisesi, üstünde kendi ördüğü kırmızı bir hırka, ayağında siyah Beykoz marka ayakkabı, başında siyah eşarbı, yanakları al al, parlayan mavi gözleri ve gül gibi güzel yüzüyle Zümrüt, Bahnhof’ta bu halde bir köşede başlar beklemeye. Ona söylenilen söz, “Bahnhof’ta seni firma yetkilisi karşılayacak” şeklinde olmuştur.

O sırada bir barın önünde Türkçe konuşma seslerini duyar.

Devamı gelecek…

Aydın Akan