Bir kırık nefes

Mahkeme salonunun soğuk duvarında öylece donmuştu bakışları. Buz kesen bir ayazın gölgesindeydi sanki.

Hakim genç kadına baktı: 

“Bak, kızım! Eşin, seni sevdiğini ve boşanmak istemediğini söylüyor. İyi düşün, öyle karar ver. Bir yuvayı yapmak zordur; fakat yıkmak çok kolaydır. Bundan sonra toplumda yaşayacaklarını asla göz ardı etme! Olur mu?”

Hâkimin dudaklarından dökülenler, daha önce nicesinden duyduğu sözlerin bir benzeriydi. Kulakları alışık olsa da ruhu bir türlü alışamamıştı bu sözlere. Kadın bu konularda ne zaman konuşacak olsa elleri titriyor, gözlerinden yaşlar ardı ardına yuvarlanıyordu.

Kendini toparladı, derin bir nefes aldı başladı konuşmaya;

“Hâkim Bey; ben de eşimi çok seviyordum. Ona olan en büyük kırgınlığım, benim sevgimi bitirmesidir. Ben, onu incitmeyeyim diye gözünün içine sevgiyle bakarken kalbim, ruhum, bedenim yara bere içinde kaldı. Öyle okumamış, içine dönük, sessiz birisi de değilim. Demek ki kadın olmak tüm bunları yaşamama yetiyor. Dağların bile taşımakta zorlanacağı bir yükün altında eziliyorum. Bedenim, ruhum, her şeyim değişti kendimle beraber. Üç kişilik bir hayat yaşamaya başladım. Bundan yakınmadım, sesimi hiç çıkarmadım. Ama gelin görün ki eşim, dışarı az çıktığından yakınır oldu. Evlilik, değişimdir Hâkim Bey! Aile olabilmek için değişmek gerek. Değişmeyen, aileye aykırı alışkanlıklarını değişmek istemeyen anlar mı hiç evliliğin gereklerinden?

Şimdi bir onun cüssesine, bir de benim bedenime bakın ve sonra yüzümdeki morlukları, vücudumdaki ağrıları lütfen ona göre hesaplayın. Sizce beni incitmesine karşı koyabilir miydim? Bedenimdeki ağrılarım ve tenimdeki ki yaralarım elbet bir şekilde geçer, iyileşir. Peki, kalbimi acıtan, içimi sızlatan, ruhumda açılan yaralar nasıl iyileşecek, benliğimde dolaşan bu ağrılar nasıl dinecek, söyler misiniz? Aynı ortamda olduğunuzda nefesinizin kesilmesine sebep olan biriyle yaşayabilir miydiniz? Sahi soruyorum size; Siz bir gün önce kendinizi kaybedecek kadar şiddet görüp ertesi gün size o şiddeti uygulayan kişinin gömleğini ütülemek zorunda olsaydınız ne yapardınız? Sizi acımasızca acıtan eşiniz akşam işten döndüğünde ona yemek hazırlamanın sofra kurmanın ne demek olduğunu hiç düşündünüz mü Hâkim Bey? Bu yaşadığımız bu karanlık dünyada, kadınlar olarak bizler, bunlarla baş etmeye çalışıyoruz. Onca hatadan sonra eşim çok pişmanmış. Bu pişmanlık; benden, yüreğimden kopup gidenleri asla geriye getiremez. Bakın eşime, kaybedeceğini düşündükçe kahroluyor siz de görüyorsunuz. Ama artık ben eski ben değilim.

Kimsenin omzunda ağlayamıyorum özgürce, birisine söyleyeyim desem “Olur öyle şeyler” deyip susturuluyorum hemen. Hâkim Bey, eğer kadınsanız ve bir de anasanız çocuğunuz etkilenmesin diye bir sürü acıya katlanırsınız…

Şimdi açık yüreklilikle söyleyin;

-Bedenini, neşeni, mutluluğunu, huzurunu, sağlığını, sosyalliğini alan birisiyle ömür geçirmeye devam et! Aksi halde toplum seni dışlar hatta belki eski kocan sana zarar verir- demek mi istiyorsunuz?

Acıdan ya da şiddetten öldürülünce mi beni anlayacaksınız. Ben biliyorum. Çocuklu olduğum için beni sevmekten vazgeçecek erkekler, oğullarıyla evlendirmek için türlü diller döken anneler artık oğullarına layık görmeyecekler beni ve kadınlar, eşlerinden uzak tutmaya çalışacaklar. Toplum dışlasın, başıma ölüm gelecekse de korunmayayım; ama nefes alayım istiyorum. Ne olur, Hâkim Bey! Bir gün de olsa çok ama çok özledim nefes almayı.

Ben yaralandığım yerden çiçekler açtırırım ruhumda.”

Betül USTA