Çocukluk mirası

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Güneş, aynı güneşti; ama herkesin üzerine başka başka doğardı. Kimini tatlı uykusunda, kimini yetişmeye çalıştığı işinin telaşında, kimini pişen aşının yanı başında yakalardı. Güneşin uykuda yakalayamadığı insanların yaşadığı yerdi bizim köy. Burada hayat, gün doğmadan başlardı soluk almaya.  Gün doğumuyla gelen sabahlar genelde puslu olurdu bizim köyümüzde  Yazı, kısaydı zaten. Ancak bir iki ay yaşardık sıcak yaz mevsimini.

Annem ellerini ovuşturarak giderdi hayvanların yemini vermeye. Sonrasında da ahırı temizlemeye başlardı. Bütün evin işi annemin sırtındaydı öyle ki neredeyse her iş ona bakardı. Ekmeği de o yapardı, sobayı da o yakardı. Tabiİ ben küçük olduğumdan yapabildiğim iş sayısı sınırlıydı. Bir köşeden izlerdim onu soğuk evlerde çabalarken.

Benim kendime ait ufak bir dünyam vardı. O dünyanın küçük penceresinden koca gökyüzünün türlü hallerini izlerdim. Güneşini, yıldızını, ayını ayrı ayrı izlerdim. Hepsi, bu dünyada elle tutulmayacak bir şeyler vadederdi bana. Bir de annem geçerdi penceremin önünden. Günün belirli saatlerinde bana arada bir gülümserdi, o yorgun soğuk günlerde bile. Bu küçük dünyamın içerisinde bana en güzel gelen annemin gülümsemesiydi. “Kış günlerinin baharı olur mu?” diye sorsanız hiç düşünmeden “Olur” derdim size. Değil mi ki annemin her gülümsemesi benim için bir bahardı.

Mutfağımızda sergenimiz vardı. Annem, kenarları demirden olan lale kabartmalı tabaklar almıştı Rus pazarından. Özene özene yıkadıktan sonra tek tek dizerdi onları. Çiçek annem, güzel olan her şeyi severdi ama imkânsızlıklar bir türlü bırakmazdı yakasını. En büyük sıkıntısı suyumuzun olmamasıydı. Babam dışarıdaki kuyuya su motoru bağlamış, uzun bir hortumla eve kadar getirmişti suyu. İlkin tuvalet ve banyodaki suyu depolardık sonra mutfaktaki mavi büyük bidonu doldururduk.

Her tarafa su sıçrardı. Ipıslak olurdu her yer. Islak betonun kokusunu alırdık sonra.

Öyle nemli, öyle küflü, öyle rutubetli… 

Tıpkı beklentilerimiz gibi…

Bir gün kulak misafiri olmuştum birileri evimizin az ötesinde ekip biçilen tarladan yol geçeceğini ve oradan da su borusunun döşeneceğini söylüyorlardı. Tabi ki o boru geçerse bize de su verirdi belediye. Öyle umutlanmıştım ki size anlatamam. “Hemen değil ama bir kaç seneye geçer” derdi ve öyle heyecanla beklerdi babam. Yol, yaklaşık 25 sene sonra geçti o tarladan. Su, yoldan biraz daha önce geldi tabi ki!

Anlayacağınız umutla beklemek, o yaşlarda başladı bende.

Sabrettim, umudumu öyle öyle diri tuttum. Şayet biriniz umutlarıma laf edecek olursa cevabım hazırdır ona;

Umut etmek, çocukluktan miras bana. Her zaman tutunurum ben ona.

Betül USTA