Elma şekeri
Hepimizin korkuları vardır. Kimimiz hasta olmaktan, sağlıksız bir hayat yaşmaktan korkar, yememize içmemize dikkat ederiz. Sakat kalmaktan, elden ayaktan düşmekten korkarız. Kimimiz fakirlikten, yoksulluktan, parasızlıktan, ele güne muhtaç olmaktan korkarız.
Kimimiz yanlış anlaşılmaktan korkar, yanlış anlamaktan korkar. Hatta hiç anlaşılamamaktan korkup susanlar, az konuşanlar, pek konuşmayalar, hiç konuşmayanlar vardır.
Hülasa, herkesin mutlaka bir korkusu vardır.
Benim korkum da elma şekerindendir. Korkarım elma şekerinden, bakamam, elime alamam. Kimbilir belki de düşer bayılırım. Belki bayılır bir daha ayılmam. Ölmek sorun değil, korkum ölmekten değil. Benim korkum çocuklarımın annesiz büyümesidir.
* * *
Anneme ısrar edip dışarı çıkardım. Dışarı çıkarmak istememin sebebi köşede Ali Rıza amcanın sattığı elma şekeriydi. Öyle severdim ki onun sattığı elma şekerini, her sokağa çıkışımda mutlaka aldırırdım anneme. O gün de annemle Ali Rıza amcanın elma şekeri sattığı dükkanın önüne geldik. Mahalleden birkaç çocuk etrafına toplanmış elma şekeri alıyor, alanlar büyük bir iştahla yemeye çalışıyordu.
Ali Rıza amca çocukları gönderdikten sonra bana dönerek, bugün elma şekerin benden güzel kızım dedi. Annem teşekkür edip parasını ödedi. Özenle hazırlanmış, can alıcı görüntüsüyle nefis görünen elma şekerinin sapını bana uzattı.
– Buyur kızım afiyet olsun.
Eve gelince kızım sen ne kadar çok seviyorsun elma şekerini, sana ellerimle yapayım mı dediğinde sevinçle yerimden zıpladım. Annem, canım annem beni hiç kırmazdı. Sevincimi görünce hızla mutfağa girip hazırlıklara başladı.
Beni öptü, sevdi, kokladı, sıkı sıkı sarıldı. Geri dönüp bir daha sımsıkı sarıldı, sanki veda eder gibiydi. Şunun şurasında mutfak ile oturma odasının arasında ne kadar mesafe vardı ki. Ama o yanımda iken bile sanki evlat hasret çekiyor gibiydi. Başımı göğsüne bastırıp yavrum deyişini, sıcak nefesini hissederdim.
Mutfakta elma şekeri yaparken bir ara yanıma geldi. Kızım benim biraz uykum geldi, gidip azcık uyuyayım yavrum, sen uslu uslu otur tamam mı, dedi.
Televizyon başında ne kadar süre geçti bilemiyorum, bildiğim şey elimdeki elma şekerinin bittiği idi. Elma şekeri bitti, televizyonda ki en sevdiğim çizgi film bitti. Bana göre o an her şey bitti. Gidip anneme bakayım dedim. Baktığımda annem uyuyordu. Mutfağa gittim tekrar yatak odasına baktım, annem sessiz bir şekilde uyuyordu. Çok güzeldi benim annem, melek gibi görünüyordu. Dayanamadım, yanağına minicik bir öpücük kondurdum. Annem onu öpmemi çok severdi. Hangi anne sevmez ki? Ama benim annem daha bir çok severdi.
Öyleyse bir daha öpeyim diye yanağına dokunduğunda buz gibiydi. Demek üşümüştü annem. Hemen üzerini battaniye ile örttüm.
Odadan tam çıkacakken komidinin üzerinde bir kağıt gördüm, “kızıma” diye başlıyordu. İçime müthiş bir alev topu düştü sanki, direkt annemin eline uzandım yatağın kenarından sarktı tam tutmaya yeltenirken. Mektubu alıp odasından çıkarken kapıyı yavaşça kapattım. Mektubu okumadan babamı bekledim.
Anlamıştım da anlamamazlıktan gelmiştim elbette. Kendi kendime oyunlar yapıyordum işte. Bir ara seslendim hatta, “anne babam gelecek yemek hazırlamayacak mıyız, ben de çok acıktım “dedim. Bir umut işte belki uykudan kalkar, rüyaymış gibi olur her şey dedim.
Ses gelmeyince -çok yorulmuş herhalde, ben hazırlayım annem dinlensin, diyerek mutfağa gittim. Bir şeyler çıkardım koydum masaya. O arada babam geldi. Ben konuşamadım, içeri odaya girdi anneme seslendi mektuba baktı, o odadan ötekine odaya koştu. Delirmiş gibiydi.
Az önce yediğim elma şekerine baktım. Sadece sapı kalmış, elma şekeri bitmişti. Ve o gün orada biten sadece elma şekeri değil, benim çocukluğum da oracıkta bitmişti.
Aynada annemin alnımdan öptüğü izi ararcasına baktım. Bir kaç saat önceki çocukluğuma baktım. Hiç birinden eser kalmamıştı.
Ağladım mı sormayın ama bir daha elma sekeri almadım.
Betül USTA
Öğle Vakti 12:51
News
