Hayallere açılan kapı

Bileşik iki kelime ve dört heceden oluşan, sonsuz bir bilmecenin adıdır kütüphane.

Kiminin en tatlı hayalhanesi, kiminin en büyük hazinesi olan, kiminin ise deli divanesi olduğu kutsal ve büyülü bir yerin adıdır bu hayal dolu yer.

Kütüphane deyince iki güzel yer gelip konuverir aklıma.

Birincisi; orta bölmesi kütüphane olan, koyu kahve, lale oymalı, yan bölmeleri cam kapaklı dedemin o çok sevdiği vitrinidir. O vitrinin orta bölmesi, benim için sanki minik bir cennetti. Eskiden hemen hemen her evde olan ansiklopediler, dedemin bu mütevazı kütüphanesinde yerini almıştı. Dedem, en çok tarihi severdi. Bu yüzden rafların çoğu tarih kitaplarıyla doluydu. Haliyle ben de onlardan bayağı nasiplenirdim. Sabahları kimse uyanmadan kalkıp bir bir ansiklopedileri okur, kelimelerin ana dünyalarına dalıverirdim.

İkincisi yaşadığım küçük dünyamdaki tek Halk Kütüphanesi’ydi.

Lisede, benim için en güzel manzaralı yeri içinde barındırdığı için cam kenarında otururdum. Her gün büyük bir tutkuyla kütüphaneli manzarama tekrar tekrar bakar, öyle devam ederdim güne. O manzara olmadan dersler bile eksik kalıyordu. Öyle bir sevdaydı ki bu bendeki tarifi imkansız. Adeta onun orada olduğunu bilmek, ders bitiminde kavuşma heyecanı, kalbimin ritmini değiştirmeye yetiyordu. Bir nevi hayatımı canlandıran müthiş bir aksiyondu ve kesinlikle büyük bir aşktı benim için.

Bir gün gene ders arasında penceremden o kütüphaneye bakarken çevresinde bir hareketliliğin olduğunu fark etmiştim. Kamyonetlerle birtakım ekipmanlar getirip bırakıyorlar etrafında dolanıp keşif yapıyorlardı. Öğle arası olunca hemen oraya koşup “Hayırdır, bir şey mi oldu?” diye sormuştum, kütüphane müdürüne. O da bana dönüp “Tadilat var, on, on beş gün kapalıyız ” diye cevap vermişti. Ufak çaplı bir çığlık attığımı hatırlıyorum. Bir kütüphaneden on beş gün ayrı kalmak ne demekti haberi var mıydı acaba? Ben o zamanlar kütüphaneden aldığım bir kitabı, ya o gün ya da en geç ertesi gün bitirirdim. Kütüphane çalışanları, beni öyle tanımışlardı ki bazen iki tane kitap almama bile göz yumuyorlardı. Hatta ricam üzerine beni kırmayıp gelen yeni kitap kolilerini onlarla birlikte açmama dahi izin veriyorlardı. Bu öyle sonsuz bir mutluluk ve  öyle tatlı bir heyecan veriyordu ki bana, inanın tarifi mümkün değil. Hele o kitap kokusu yok mu! Kutudan çıkar çıkmaz kokusu tüm odaya yayılırdı ki anlatamam bu muazzam güzelliği. Keşke o günlerimi kurumuş bir yaprak gibi kitap arasında saklayabilseydim. O hasretiyle yandığım on beş günün üzerinden uzun yıllar geçti; ama o hasretin acısı yıllardır geçmedi içimden. O güzel günlerimi hala hissederim yüreğimde. Şimdiki gibi kolay ulaşılamadığı için bu sevdaya, hangisi olursa olsun sanırım daha değerliydi ve baş tacıydı. Hâlâ başımın üzerindedir kendilerinin yeri. O yaşlarda hayalim, büyük bir kütüphanem olmasıydı. Aradan yıllar geçse de bu hayalimden hiç vazgeçmedim . Her ay heyecanla kendi kütüphaneme yeni sevdaları ekleyip duruyorum. Hala da ekliyorum. “Benim de büyük bir kütüphanem var” diyorum. Yeni hedefim bir odayı kütüphaneye çevirmek. Artık bir kitabın nasıl büyük bir emekle ortaya çıktığını da yaşadım ve gördüm ve kendi öykülerimin de kütüphanemde olmasının güzelliğini tattım. Ben tüm güzellikleri, emekleri, hayalleri, yüreğime büyük heyecanla diziyorum. Yenilerini ekliyorum daima tutkuyla. O halde tüm kütüphaneciler ile birlikte benim de kütüphaneciler haftam kutlu olsun 🙂 Sevgiyle kucaklıyorum tüm kitap severleri.

Kütüphaneler Haftamız kutlu olsun.

Betül USTA