Umut

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ben umudu insandan öğrenmedim.

Şöyle bir bak! Görüyor musun karlar içindeki şu tomurcuğu? Eğer görmeseydim onu; ya öldürür atardım en yüksek uçurumlardan ruhumu ya da içtiğim tüm kelimelerden bir yağlı urgan yapıp geçirirdim boynuma.

Kim bilir? Belki de kusardım mürekkebi, tükürürdüm ta içime!

İnsandan umut öğrenilmez!

Gösterme bana, başarı hikayelerini.

Bilmem kaç ödül almış yazarlar da nefret etmedi mi sanki?

Yalvarırım! Bana anlatma hayatından kesitleri.

Bir ormanın soğuk koynunda, son baharda büyümeye çalışan bir ağaç filizine tutundum ben. Kışa kafa tutup eğilmemeyi, ondan öğrendim.

Batan her güne inat yeniden doğan güneşten öğrendim, umudu. Tüm aydınlığı ve sıcaklığıyla hiç yılmadan, güzelliklerle gelip gitmesinden…

İnsandan öğrenseydim eğer umudu; yemin olsun ki ellerimle boğardım inancımı!

Kan kırmızı parmaklarıma bakıp hiç de utanmazdım hem.

Ben umudu, küçük bir kız çocuğuyken öğrendim; taç yapıp rengarenk kalbimin saçlarına taktım onu.

Hüzünlü bir umut olarak gözlerimden bakmasaydı şayet ayaklar altında ezecektim kalbimi.

Yer gök şahit ki!

Ben umudu, asla insanlardan öğrenmedim; her kıştan sonra ruhuma tomurcuk açan, soğuğun ayazına başkaldıran inadına yaşama tutunan o ağaçtan öğrendim.

Betül Usta