Ekşi yoğurt

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Odanın penceresinden içeri sızarak yüzüne akan güneş ışıklarının sıcacık okşamasıyla uyandı Nazife Teyze. “Kerahat vaktinde yine nasıl da uyumuşum!” diye kızdı kendi kendine. Bu üzüntüyle kalktı yatağından. Yürek ateşine eş bir ateş yaktı, ocağa koyduğu çay suyunun altına. Ardından yumurta, peynir, zeytin ve ev yapımı reçelleri bir bir getirdi, bıraktı sofraya. Sonra her bir şeyi güzelce dizip seslendi, Ali Amcaya. Sabah namazından sonra uyumaz, çokça Kuran okur, bol bol dua ederdi, Ali Amca. Nazife Teyze de dayanabilseydi şayet güneş vaktine kadar uyumayıp okuyacaktı, o çok sevdiği Kuran’ı. Ne var ki gözleri öylece kapanıveriyordu işte. Bir türlü dayanamıyordu uykusuzluğa. Karı-koca birlikte kahvaltı yaptılar. Keyif çayını tam yudumlarken sütçünün düdüğü çalındı kulaklarına.

“5 kilo süt alıver, yoğurdumuz azaldı” dedi, Ali Amcaya. Her hafta 5 kilo süt alır, yoğurdunu kendi mayalardı. Hatta komşuları bile mayalık yoğurdu var mı diye ona sorarlardı. Organik diyorlardı apartmandakiler, nohuttan yapılmış özel bir mayaydı onunkisi. Öyle ki apartmanda bulunan yeni evli genç çiftler hep ona gelirlerdi mayalık almaya. Sofrayı topladı, sütü pişirdi. Süt ılıyıncaya kadar evi süpürüp silerdi.

Her bekleyişinde evlatları aklına gelirdi. Yine öyle oldu. Hasretini çektiği evlatları geldi aklına. “Ahmet’i arayayım” dedi vazgeçti birden. Servet zaten nerdeyse ayda bir arardı. Gelin desen hiç oralı olmaz, aramaz, bir kez bile olsun “Anne” demezdi, kendisine. “Etliye sütlüye karışmam Ali nedir bunların derdi?” der ağlayarak anlatırdı, kocasına yürek acısını. Zaten iki erkek evladı vardı. Bazen iç geçirir, “Ah, bir de kızım olsaydı, böyle yalnız olmazdım” derdi…

Bahar temizliğini, kapıcı Nesrin yapmıştı. Bu yıl ramazana içi rahat girecekti. Kurban Bayramı’nda kimseler gelmezdi. “Bu yılki tatil de ne uzunmuş! Gelmezler kesinlikle” diyerek söylendi, kendi kendine. Hem komşusu Selvinaz Hanım’a da çok kırgındı. Ne zamandır hastaydı; ama komşu olarak bir kez olsun kapısını çalmamıştı. Gözleri, dolu doluydu. Hele içinde biriken kırgınlıklar bugün bir başkaydı sanki.

Akşama Ali Amca’ya, “Hünkarbeğendi” yapmak geldi içinden. Öyle ya! Kimi vardı ki ondan başka? “Allah’ım onu başımdan eksik etmesin!” diyerek dua etti. Yoğurdunu mayaladı, ütüsünü yaptı, her şeyi yerli yerine kaldırdı. Ardından kasap Salih Efendiye doğru yola çıktı. Yolda bir taraftan ilerlerken bir taraftan da içten içe söylendi yine. “Ne olurdu ki gelinlerim ve torunlarım da gelseydi!” diye. Oysa gelselerdi; onlara da yapardı, o güzel yemeklerini hatta sarma bile yapardı onlara parmaklarındaki romatizmanın ağrısını dinlemeden. Salih Efendi’nin dükkanı yolun karşısında olmasa işi nasıl kolaylaşırdı. Küçük torun da burnunda tütüyordu, “Biz geldik!” diye çat kapı gelinmez miydi hiç, illaki gelinmesi için bayram mı olmalıydı?

Derken tam o sırada acı bir fren sesi duydu, gözü karardı, sesler, bağrışmalar birbirine karıştı. Toplanan kalabalığın içinden birisi, “Ben tanıyorum. Nazife Teyze bu” dedi. Çok geçmeden bütün sesler bir bir uzaklaştı. İlkin Ali Amca’yı düşündü; sonrasında yavrularını kucakladı bir bir… Sanki her şey yıllar öncesinde olduğu gibiydi. Onlar okuldan dönmüş de öyle sarılmışcasına sarılmıştı evlatlarına. Mis kokulu tarçınlı kekini servis etti, öptü kuzularını, doya doya kokladı Nazife Teyze…

Yoğurdu, mayaladığı yerde ekşidi, kalbi kırıktı…

Oysa ertesi gün, Ayşe Hanım’a kıyafet almaya gidecekti, görümcesinin torununun düğünü için. Ali Amca’yı çok seviyordu. Ona, hünkârbeğendinin yanına güzel bir salata da yapacaktı. Ali Amca’nın en sevdiği takımı kuru temizlemeye verdirecekti hem. Gününü doldurmuş muydu? Bilinmez; ama cebinde unutmamak için yazdığı yapılacaklar listesi vardı. Akşama hazırladığı  yoğurdu, kalbinde sevgisiyle, içinde biriken kırgınlıklarıyla kimselere söyleyemeden gitti. Ertesi gün evlatları, torunları, hatta gelinleri bile geldi… Artık her şey Nazife Teyze’nin istediği gibiydi, hepsi bir aradalardı; ama büyük bir eksiklikle…

Betül USTA