Yalan dünya

6 Şubat akşamı hayat normal akışında devam ediyor, herkes evinde yemeğini yemiş ve yeni hafta için hazırlık yapıyordu. Çalışanlar yarın yapacağı işleri, belki ödemeleri, anneler yarına hangi yemeği yapacağını düşündü, çocuklar ise ödevlerini… Kısaca her yuvada bir plan her yuvada yeni haftanın telaşı vardı. Kimi günün son saatlerini sosyal medyaya bakarak geçirdi, kimi tv başında. Kimse o akşam başını yastığa koyduğunda o felaketi yaşayacağını bilmiyordu. Deprem saati yaklaştığında birçok kişi en derin uykusundaydı. Ve saatler 04.17’yi gösterdiğinde, felaket 10 ilin kapısını aynı anda çaldı. Binaların bir çoğu domino taşı gibi devrildi, un ufak oldu. Korku, panik, dehşet, kulakları sağır eden bir gürültü, acı, çığlık, “anneee, babaaaa, evladım!” haykırışları, “imdat!” nidaları ve sonrasında toz, toprak, duman, acı ve hayata son bakış, hepsi 1-2 dakikada oldu bitti…. Asrın en büyük deprem faciası bir sürü can kaybı ve acı hikayeler bıraktı geriye.  

Biz hayatta kalanlar ise bugün en çok duaya sığınıyor, deprem yardımları için koşturuyor, elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz. İnsan bir yanda da suçlu aramadan duramıyor, “Deprem bölgesindeki ülkemizde binalar bu depreme nasıl dayanamadı?” demekten kendimizi alamıyoruz. “Kim bu durumun sorumlusu” diyen çok.

Enkaz görüntüleri dehşet verici. Bir mahalle komple yıkılmış, bir de bakıyoruz yanındaki mahalle ayakta. Caddenin sağ tarafı komple yıkılmış sol tarafı ayakta. Akıllara durgunluk veriyor bu görüntüler, bu nasıl bir deprem! Devlet bu faciada payı olanların peşine düştü bile. Malzemeden çalan, eksik, yanlış yapılan ne varsa elbet ortaya çıkacak.

Aslında Marmara Depremi sonrası bize ders olan şeylerin başında fay hattı üzerine bina inşa etmemek olmuştu. Akıllandık sandık. Ama demek ki bazı yerlerde belirsiz kalmış bu fay hattı konusu. Fay hattı geçen yerler imara kapatılsa, yeşil alan olsa bu kadar bina yıkılır mıydı? Sormadan edemiyor insan.

N’olur bu felaketi diğer felaketler gibi bir kaç ayda unutmayalım, hafızalarımızı balık hafızasına dönüştürmeyelim. Bizler bu ülkenin hafıza kartları olmazsak sonumuz hep böyle hüsran olur. Her şey para değil, yalan dünya üzerine kurmayalım hayallerimizi.

10 ilde aynı anda yaşandı deprem. Anında müdahale mümkün olmadı/olamadı… Sadece yıkılan bir binaya 20 kişilik kurtarma ekibi, kepçe vinç ve bir takım aletler gerek. Ortalama 5 bin gibi yıkılan bir binaya toplam 500 bin kişi ve o kadar da araç ve gereç lazım. Tüm bu organizasyonu tabiki ilk gün kurgulamak zor. Deprem alanına ilk anda 500 bin kişiye ulaşım bile sağlanması mümkün değil.

Bizim harika çalışan bir itfaiye, polis ve asker teşkilatımız var; çok şükür. Ama tam da bu teşkilatlar gibi işlevi olan ve deprem, sel, yangınlar gibi doğal afetler için çalışan afet kolordu merkezleri kurabilir… 30-40-50 bin personel buralarda istihdam edilebilir. AFAD ya da AKUT’tan farklı bir yapılanma. Her il için nasıl bir itfaiye birimi varsa bu durumlar için 24 saat vardiya sistemiyle çalışacak bir devlet kurumu olabilir. Çalışanları da devletin kadrolu elemanı olabilir.

Tabi bunlar bundan sonra atılacak adımlar çünkü ülkemiz deprem bölgesi ve biz bunu asla unutmamalıyız. Düşünüyorum da bugün bu 10 ilimizde böyle bir kuvvet birimimiz olsaydı ve bu personel anında müdahale etseydi ekipmanlarıyla çevre illerden gelecek yardımlara kadar en azından kurtarılan can sayısı fazla olacaktı ve aynı anda diğer illere de müdahale yapılacaktı.

Dileğimiz, dünyanın hiçbir yerinde insanlık bird aha böyle bir felaket yaşamasın. Allah, bu büyük felaketi yaşayan Türkiye’min yardımcısı olsun!

Tamer Arslan/İstanbul