El kirliyse, emek temizdir!

“El kirliyse emek temizdir” derdi mahir ellere sahip olan rahmetli Zahir dedem.

Eli kirli, emeği temiz fabrika işçisi bir babanın evladı olarak büyüdüm.

Kalorifer kazan ustasıydı babam.

Onu hep isli eller, kirli elbiseler ve kızarmış şiş gözlerle görürdüm. Parası olmadığı için güzel bir takım elbise giyinemiyor diye düşünürdüm hep.

Okuyup adam olmalıydım çok para kazanmalı ve babama en fiyakalısından bir takım elbise almalıydım. Okul yolunda yürüyen küçücük bir çocuktum o zamanlar. Çocuk adımlarımın en büyük gayesi babamın giyeceği günü hayal ettiğim o güzel takım elbisesiydi. Her adımda yüreğimde biraz daha büyüyen bir hayaldi benimkisi.

Derken o günlerin üstünden uzun yıllar geçti.

Büyüdüm; öyle ki koca cüsseli dev biri oldum hatta.

O adımladığım okul yollarında adam oldum mu bilmem ama okuyup öğretmen oldum en sonunda.

Artık hayalime kavuşma, o hayalle kucaklaşma zamanı gelip çatmıştı.

İki takım elbise almıştım en fiyakalı mağazadan; biri kendime, diğeri eli nasırlı üstü başı kirli paslı o güzel adama, biricik babama…

Çocukluğumun en büyük hayali nihayet elimdeki çantadaydı. Mutluluğumun tarifi imkansızdı. Zira bir ömür ardından koştuğum hayallerim, ellerimdeydi. Sahi insanın hayallerinin ellerinde olması nasıl tuhaf bir şeydi. Değil mi ki  yaşadığımız şu gök kubbenin altında ne çok hayalsiz insan vardı. Bu koca dünyaya küçücük bir hayal bile sığdıramayan insanlara inat; çocuk ruhumda büyüttüğüm kocaman bir hayalim vardı benim ve o büyük hayal elimde sımsıkı tuttuğum o küçük çantadaydı. Bir tuhaflık ülkesiydi bu dünya ve bu tuhaf şeyler ülkesinde bazen büyük bir hayal, küçük bir çantaya sığabiliyordu işte.

Dün hayalime giden yolları aşındıran ayaklarım, bugün hayalimi taşıyordu artık. O çocuk ruhumu da yanıma alarak gurur ve mutlulukla evin yolunu tutmuştum ve dört nala koşan yağız bir tay misali babama doğru koşmuştum.

Daha önce de dedim ya, bir takım elbise için çıkmıştım yola! Şimdi o takım elbiseyi sahibine giydirmek için ilerliyordum yolun sonuna. Ne var ki babama giydirmeden önce ben giyinmiştim o takım elbiseyi.

Beni o takımların içinde gören babamın gözleri ışıl ışıl olmuş sevincin buğusuyla dolmuştu. Bana gururla bakan o gözlerden o gün çok iyi anladım ki;

Takım elbiseler giysin diye evlatlar;

Kirli elbiseler giyermiş emekçi babalar…

Başta beni o nasırlı elleriyle, o tertemiz emeği ve helal ekmeğiyle bugünlere getiren muhterem babam olmak üzere tüm emekçi babaların ve annelerin o güzel ellerinden hürmetle öpüyorum.

Bugün 1 Mayıs.

Her ne kadar onlar için değişen bir şey olmasa da kadını erkeğiyle bütün işçi ve emekçilerimizin 1 Mayıs İşçi ve Emekçiler Bayramını en kalbi duygularımla kutluyor, ekmek parası için kömürün karasında can veren maden işçilerimizi, pamuğun beyazına koşarken ölümün ayazına yakalanan mevsimlik işçilerimizi, gözü yükseklerde insanlığı yerlerde olan godemanların gökdelenlerinden ölüme çakılan emek vererek ekmek kazanmaya çalışırken canından olan bütün işçilerimizi canlarına sebep olanları  yüce yaratıcıya havale ederek saygı ve rahmetle anıyorum.

Dünyanın bütün emekçilerine selam olsun!

1 Mayıs işçi bayramı kutlu olsun!

İbrahim ALTUN