Gelin o annelerin evlatları biz olalım

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bugün anneler günü.

Ne de güzel bir gün aslında.
Peki ya o ciğeri kendisinden koparılan ve bir ömürdür evlat ateşiyle yanıp kül olan, o bağrı yanık, eli öpülesi annelerin günü ne olacak?
Onların gününü kim kutlayacak?
“Günün kutlu olsun anneciğim” diyerek onlara kim koşacak?
Onları hasretle, sevgiyle kim kucaklayacak?
eki, ya onlar kime şefkatle “Yavrum, kuzum” diyerek sarılacak?
Kimi bağrına basıp sevgisini, mutluluğunu haykıracak?
Evet, bugün anneler günü; ama asla unutmayalım ki “Anne” denince yere bakanlar var içimizde.
Kimler mi var?
Taze bir mezarın kuru toprağına “Evlât” diye sarılan, bağrına taş basılı, yüreği dağlı şehit anneleri var, mesela!
Berfo Ana gibi yavrusuna sarılacağı bir mezar olmadığı için “bari yavrumun bir mezarı olsun” diye oğlunun kemiklerini arayarak ömür tüketen ve o hasretin ateşiyle göçüp giden annelerimiz var aramızda.
Yüreğinin bülbülü Eren’ini kahpe bir kurşuna kurban veren ve daha kokusuna bile doyamadan Eren’ini toprağa gömen Ayşe annelerimiz var!
Gül kızı Cemile’sinin solan bedenini bozulmasın diye buzdolabında dondurarak sakladığı günden beridir bir daha asla ısınamayan ve her gün acının ayazında donarak yaşayan Emine analarımız var!
Bir bayram gününde içindeki çocuk sevinciyle kurban eti dağıtırken karanlık bir nefretin eliyle vahşetin surlarından aşağı atılarak kurban edilen Yasin Börü’süne yanan, kan ağlayan Hatice annelerimiz var!
Çakı gibi delikanlıyken kör bir çakı darbesiyle gençliğinin baharında hayallerinden koparılan Fırat Yılmaz Çakıroğlu’nun ardından kalan acıyla onun özlemiyle boğulan, adı bile özlem olan annelerimiz var!
Umudunun yurdu olan üniversite kampüsünde kin taşıyan ucuz bir kurşunun yarasıyla umutlarından olan biricik oğlu Şerzan Kurt’un acısıyla kavrulan ve o acıyla “Artık yeter yandığımız, son olsun bu yananımız” diye haykıran Nejla annelerimiz var!
Taşlaşan kalplerin yüzünden kana boyanmış taştan döşeğinde yatan ve cansız bedeni günlerce sokak ortasında kalan Taybet analarımız mesela
Ey acıya duyarsız kirli mutlulukların sahibi olan insan kardeşlerim!
Daha sayayım mı?
Hatırlatayım mı dünya anneler gününü kutladığımız bugünde dünya annelerinin acınası halini?
Çocukları açlıktan kıvranarak ölürken onların küçük bedenlerini saran ölüm meleğini çaresiz yaşlı gözlerle izleyen Yemenli annelerden biraz konuşalım isterseniz!

Yahut Kızları, köle pazarlarında satıldığı günden beridir her gün bin kez ölen Ezidi annelerden biraz bahsedelim!
Çocuklarının canını korumak için namlusu anlına dayalı silahların karşısında korkusuzca duran direnişin anneleri olan Filistinli annelerden dem vuralım mesela!
Veyahut zulüm çizmesi altında her gün namusu çiğnenen ciğeri acıyla doldurulmuş Doğu Türkistanlı anneler var onları konuşalım biraz!
Ne dersiniz bir bir soralım mı hepsine “anneler gününüz nasıl geçiyor?” diye.
Buna ne gücümüz var ne de yüzümüz.
Şöyle elimizi vicdanımıza götürünce anlıyoruz ki ne çok yaralamışız annelerimizi ve ne büyük ateşlere atmışız anne yüreklerimizi…
Hiçbir ananın ağlamadığı/ağlatılmadığı bir dünyaya “merhaba” diyerek uyanacağımız sabahlara kavuşalım inşallah.
Herkes ilk kendi annesinin anneler gününü kutluyor ya ben öyle yapmayacağım. Zira acıya duyarsız her mutluluk kirlidir bunu biliyorum. O yüzden bugün ilk olarak evladını yitirmiş bağrı yanık analara sarılmak istiyorum çünkü bugün en çok onların evladıyım ben.
Gelin bugün o annelerin evlatları olalım!
Onlara sarılalım, onlarla ağlayıp yürek dağlayalım.
Ey bağrı yanık yüreği kırık annelerimiz!
Anneler gününüz kutlu olsun!
Bu acıları yaşamanıza engel olamadığımız için utanç doluyuz. Biliyorum siz merhamet abidelerisiniz her şeye rağmen af edenlersiniz. Ama ne olur ne olur affetmeyin bizi. Affetmeyin ki her dem bu utanç yaksın içimizi yaksın ki bir daha incitmeyelim hiçbir annemizi…

İbrahim Altun