Hepimiz oradaydık!

2010 yılının soğuk bir kış mevsimiydi. Sıcak insanların diyarı Batman ilimize bağlı Kozluk ilçesine öğretmen olarak atanmıştım. Kozluk, bir kartal yuvasını andıran Hazo kalesine sırtını dayamış, Pisyar çayının bereketli sularını kucaklamış küçük, şirin bir ilçeydi.  O zamanlar çiçeği burnunda genç bir öğretmendim.

Ara ara öğrenci velilerini evlerinde ziyaret eder, gönülden gönüle giden kapılar aralardık sohbetlerimizde. Aynı böyle bir ziyaret için Bekirhan kasabasına gitmiştim. Orada asırlık bir çınarla tanışmış ve o koca çınardan ruhumu titreten, benliğimi sarsan bir türkü işitmiştim. Bu türkü, daha önce hiçbir yerde duymadığım bir türküydü. Fakat beni etkileyen şey, bu türküyü daha önce dinlememiş olmam değildi; zira bu ezgi, Çanakkale’ye dönmemek üzere giden şanlı askerlerden kalan Kürtçe bir marştı.

O eser, Çanakkale Destanını kanıyla canıyla yazan atalarımızdan kalan kutsal bir emanetti bize; ama ne yazık ki bu kutsal emaneti o koca çınar dışında çok az kişi biliyordu. Sonradan o türküyü kayda almak için kasabaya tekrardan gitmiş ne yazık ki aldığım haber dünyamı başıma yıkmıştı. Zira o asırlık çınar hafızasındaki o kutsal emanetle birlikte bu dünyadan göçüp gitmişti. Koca bir hazineyi tam bulmuşken onu bir anda yitirmiş olmanın acısını uzun süre içimden atamadım.

Derken…

Bir 18 Mart günü televizyonu açtığımda daha önce o nur yüzlü dededen duyduğum Kürtçe marşla karşılaştım. Benim gibi tesadüfen bu marşı bilen yaşlılarla karşılaşan bir ekip, marşın izini sürüp tümüne ulaşmışlardı. Ulaşmakla da kalmamış çok güzel bir kliple o kutlu marşı, seslendirmişlerdi. Ruhumun nasıl titrediğini, o an neler hissettiğimi inanın anlatamam.

Evet, hepimiz oradaydık. Her zaman her yerde olduğumuz gibi.

Çanakkale, biz mirasyedi yaramaz çocuklar tarafından unutulan o ulvi kardeşliğin gerçek destanıdır.

Çanakkale; Türk’üyle, Kürt’üyle, Arap’ıyla, Laz’ıyla ve Çerkez’iyle koca bir ümmetin tek millet olup yedi düvele “Çanakkale geçilmez!” diye haykırdığı yerdir.

Çanakkale, bir hilal uğruna nice güneşlerin battığı yerdir.

Çanakkale, düğüne gider gibi ölüme giden onbeşlilerin mezarsız ve kefensiz yattığı yerdir.

Çanakkale, küffarın denize hüsranla battığı yerdir.

Çanakkale, Diyarbakır’ın, Ağrı’nın, Çankırı’nın, Bağdat’ın Halep’in kalbinin bir olarak attığı yerdir.

Çanakkale; Türkün, Kürt’ün, Arap’ın, Çerkez’in, Laz’ın omuz omuza çarpışıp yan yana yattığı yerdir.

Çanakkale, Alevi’si, Sünni’si tüm canların “Vatan!” deyi inleyip ağlaştığı yerdir.

Çanakkale, himmeti milleti olan ümmetin en kanlı ve şanlı zaferini tattığı yerdir.

Çanakkale, imanın imkana galebe çaldığı yerdir.

Yardan, candan serden geçilir de “ÇANAKKALE’DEN GEÇİLMEZ!” sevdasının hafızalara kazındığı yerdir.

Başta da dedim ya Çanakkale, bugünkü mirasyedi yaramaz çocukların elinde can çekişen o ulvi kardeşlik destanının yazıldığı yerdir.

Çanakkale; dün geçilmedi; bugün de yarın da asla geçilmeyecek İnşaallah. Yeter ki ecdadımız gibi kardeş olalım. Birbirimizin canını, malını, namusunu kendi canımız, malımız, namusumuz gibi koruyalım. Birbirimize sımsıkı sarılalım tıpkı Çanakkale’de destanlar yazarken sarıldığımız gibi.

Bu vesileyle başta Çanakkale’de imanlarıyla destan yazan kahraman ecdadımız olmak üzere; Rus harbinde Taşlıçay Dêrê’de Ruslarla yapılan harpte şehit düşen dedelerim Başimiyan alay komutanı  Miralay Nado Bey’i, kardeşi Bedo Bey’i, kuzenleri Hüseyin ve Yusuf Bey’i ve silah arkadaşlarını rahmet ve minnetle anıyorum. Ayrıca Rus ordusuna cephanelik taşıyan ikmal trenini bedeniyle durdurup imha ederek büyük bir kahramanlık örneği gösteren, anne tarafından dedem Gur Heso’yu (Kurt Hasan) ve tüm şehitlerimizi rahmet ve minnetle anıyorum. Onların torunu olmanın gururu ve onuruyla “Hepimiz Oradaydık!” diyerek kardeş ruhlarımıza not düşüyorum.

Bu vatan bizim, bu vatan hepimizindir.

İbrahim Altun