Duanın gücü

​Öğle namazı kılınmış, cami çay ocağı diye tabir edilen mekânda çaylar içiliyordu. Rüstem amcanın demlediği çayların rengi de tadı da başka oluyordu. Cemaat arasında abdestsiz çay demlemediği söylenirdi. Arıtılmış ve dinlendirilmiş su kullanırdı. Çayının berrak oluşunun sebebi buydu. Çay demlerken dudaklarında kimsenin duyamayacağı bir mırıltı vardı. Dua okuduğu söylenirdi. Çayın tadı da bundandı demek. Bir gerçek vardı ki o da, çayını bir içen tiryakisi oluyordu.

– Hocam çaylarınız…

– Rüstem şu karşımızdaki arsaya inşaat mı başlayacak?

– Evet hocam.

– Sahibi kim?

– Tanımazsınız hocam, adamın Cuma ile cami ile işi olmaz.

​Rüstem haklıydı. İnşaatın sahibi Kemal, paraya yakın, dine çok uzak bir adamdı. Bir kez olsun namaz kıldığını gören, duyan yoktu. Her fırsatta cami ve cemaati hor gören, aşağılayıcı espriler yapması çoğu kere gerginliklere sebep oluyordu.

Günler geçtikçe caminin tam karşısında başlayan inşaat iyice ortaya çıkıyordu. Acaba daireler kaç metrekare olacaktı. Caminin tam karşısından daire almanın namaz kılan birisi için cazip olduğu kadar sevap olacağı da söyleniyordu. Çaycı Rüstem’e en çok inşaatı soruyorlardı. Rüstem sorulardan değil ama soruların cevabını bilmemekten bunalmış, öğrenmek için inşaat sahibinin müsait bir zamanını kollamaya başlamıştı. Nihayet o fırsat gelmişti;

–  Selamün aleykum,

–  Rüstem bir derdin mi var?

Adam selamı almamış, ‘derdin mi var?’ diyerek karşılık vermişti. Hâlbuki İmam Uğur hoca selama ancak selamla karşılık verilmesi gerektiği üzerine Cuma Vaazı vermişti. Ama adam camiye gelmiyordu ki nerden bilecekti. Bilmediğinden diye düşündü Rüstem. Konunun üzerine şimdilik gitmedi.

– Daireler kaç lira Kemal Bey?

– Ne dairesi?

– Yapacağın inşaattaki daireler?

– Ben daire yapmıyorum ki, buraya meyhane yapıyorum. Ruhsatını da ona göre aldım.

Rüstem duyduklarına inanamadı. Caminin giriş kapısının tam karşısında meyhane. Nasıl olurdu böyle bir şey. Şaşkınlıktan elindeki boş çay bardağını kaldırıma düşürmüş, tıpkı kalbi gibi o da kırılmıştı. Hiçbir şey söyleyemedi. Söyleyecek sözler boğazında düğümlenmiş, nefesi kesilmiş gibi öylece kalakaldı.

​Uğur hoca bu haberi duyar duymaz çılgına dönmüştü. Her vaazının bir yerinde mutlaka meyhane yapımı ile ilgili ateşli konuşmalar yapıyordu. Cemaat ile birlik olup inşaat sahibi ile konuştular. Ancak adamı ikna etmek mümkün görünmüyordu. Ne söylenilse fayda vermiyor, adam Nuh diyor peygamber demiyordu.

– Ruhsatım var, buraya meyhane yapacağım, kimseyi ilgilendirmez.

​​Tüm cemaat bu inançsız adama bir karşılık vermek istiyordu. Uğur hocanın telkinleri kâr etmeyince, caminin dış duvarına bir hoparlör çekip beş vakit namazın sonunda beddua etme fikrinde karar kıldılar. 

– Ya Rabbi yapılan şu meyhaneyi, yapanların başına yık.

Ses inşaatın her yerinde çınlıyordu. Beddualar hemen her gün beş vakitte devam ediyordu. İmam beddua ediyor, tüm cemaat âmin çekiyordu. İnşaat sahibi hiç de aldırış etmiyordu. Öyle ya çimentosu, kumu, demiri standartlara uygundu. Neden yıkılacaktı ki binası. Hoparlörden çıkan sesi duymazlıktan geliyor ve inşaat hızla tamamlanıyordu. Aradan üç ay geçti. Bir sabah Rüstem’in sesi tüm sessizliği bozdu;

– Hocam, hocam meyhane inşaatı çökmüş…

Rüstem’i duyan herkes şaşırmıştı. Uğur hocanın yüzünde şaşkınlıklar ve gülücükler oluşmuştu. Çökmesi için dua etmiş, duası kabul edilmişti, sevinci bundandı. Duasının kabul olması ise şaşkınlık tarafıydı. Ölen ya da yaralanan olmaması ayrıca sevindirmişti. Zira inşaatın çökmesi için günlerce beddua etmişti.

Kemal Bey, Uğur hoca ve cemaat hakkında “maddi zarara sebebiyet vermek suçu” iddiasıyla mahkemeye dava açmıştı. İnşaatının çökmesinden hocayı ve cemaati sorumlu tutuyordu. Ruhsat ve proje dışına çıkmamış, yapım aşamasında denetimler de bir hata kusur bulunmamıştı. Geriye sadece tek sebep kalmıştı.

Hâkim davacı Kemal’e tekrar sordu:

– Binanızın yıkılması hocanın duası ile mi oldu yani?

– Evet, hâkim bey. Hoca dua etti, Binam yıkıldı. Maddi zararım var, mağdurum.

– İddiaya ne diyeceksin hocam?

– Efendim kesinlikle reddediyorum. Zira duayla bina mı yıkılırmış. Nerde görülmüş. Örneği var mıymış bunun? Bu adam şaşırmış, dua ile bina filan yıkılmaz, duanın bina yıkma gücüne inanmıyorum.

– Ben inanıyorum, diye atıldı davacı Kemal…

Yılların hâkimi şaştı kaldı. Öyle ya örneği şimdiye kadar görülmemiş bir olaydı bu. Üstelik bir yanda duanın gücüne inanan bir meyhaneci, diğer yanda duanın gücüne inanmayan bir imam vardı. 

​​Hâkim, menfaatleri söz konusu olunca ilkelerinden vazgeçen davalı ve davacıya acıyarak baktı;

– Menfaatlerinize dokunmadığı sürece değil, menfaatlerinizle çakışınca da inandığınız değerlerden vazgeçmeyin. Mahkeme Diyanet İşlerinden gelecek uzmanların vereceği bilirkişi raporuna kadar, ileri bir tarihe ertelenmiştir.