Kalbe dokunmak

İnsan çok mükemmel yaratılışa sahip, canlılar arasında en önemli yeri olan bir varlık. Allah Teala’nın: “ben insanı en mükemmel şekilde yarattım”, diye buyurduğu eşrefi mahlûk. Öte yandan insanlar arasında kıymeti en az bilinen varlıkta yine insan. Mal, mülk, para, altın, mücevher gibi kıymetli madenleri insana değiştiğimiz bir gerçek.

Yeni taşındığım apartmanda komşumuz Ahmet Bey’in on yaşında, Nurullah isminde afacan bir oğlu vardı. Çocukluğu ergenliğe döndüğünde daha bir ele avuca sığmaz olmuştu. Mahallede herkes ondan şikâyetçi oluyordu. Kiminin penceresinin camını kırmış, bazı komşuların arabasının lastik havasını indirmişti. Hemen her gün vukuatı oluyor, herkese bir zarar veriyordu.

Sokağın başında Nurullah’ı biraz üzgün gördüm. Bayağı düşünceli bir hali vardı. O enerjik, yerinde duramayan çocuk gitmiş onun yerine süklüm püklüm duran bir çocuk gelmişti sanki. Gözlerinden akan yaş dinmiş ancak yanaklarında izi kalmıştı. Yanı başına koştum.

–          Merhaba Nurullah!

–          Merhaba Halil Amca.

–          Üzgün gördüm seni, hayırdır bir şey mi oldu?

–          Şey, evet şu araba var ya, onun farını kırdım. Akşam babam gelince bana çok kızacak.

Nurullah’ın babası temizlik işlerinde çalışan, dar geliriyle geçinmeye çalışan komşumuzdu. Nurullah kaygısında haklı idi. Adam asabi bir adamdı. Farın ücretini ödeme güçlüğü onu daha da sinirlendirecek, belki de Nurullah’ı adam akıllı dövecekti.

O gün far meselesini kimsenin haberi olmadan hallettim. Nurullah’ın aslında ne kadar ince düşünceli bir yüreği olduğunu fark ettim. Ve o hassas yüreğinde bana da bir yer olsun istedim. Hemen her gün mutlaka Nurullah’la ilgilendim. Selamlaşmanın ardından iki üç cümle ile mesajı net şekilde veren spot bir cümle ile mutlaka hal hatır ediyordum. Çok geçmeden Nurullah’ın tavırları çok farklı olmaya başlamıştı.

Bazen yapamadığı derslerinde yardımcı oluyor, bazen küçük bir hediye, bazen bir dondurma ısmarlayarak muhabbeti ilerletiyordum. Nurullah gerçekten son derece zeki çocuktu, söylenileni anında kapıyordu.

Yıllar su gibi gelip geçmiş, lise, üniversite derken şehrimizin hastanesine kalp doktoru olarak tayin olmuştu. O artık apartmanın yaramaz çocuğu Nurullah değil, eski apartmanımızın yeni medarı iftiharı Doktor Nurullah Bey olmuştu. Her şey gözümüzün önünde ne kadar hızlı olmuştu. Yıllar çocukları büyütürken, büyükleri de küçültüyordu. İhtiyarlık bir nevi çocukluk demek değil miydi? Yaşım ilerlemiş, biz de artık ihtiyar bir çocuktuk.

Gece ansızın göğsümde şiddetli ağrı oluştu. Sanki kocaman bir fil göğsümde oturuyor gibi hissettim. Hanım telefonla acili arayıp yardım istedi. Ambulansla hastaneye götürüldüm. Anjiyo işlemi yapılmasına karar verildi. Kaybedilecek vakit yoktu, beni acil olarak hazırlayıp anjiyo odasına aldılar.

Heyecanım, biraz da korkum vardı. Soğuk bekleme odasında yalnızdım. Kimsem yoktu. Hüzünlendim gözlerimden aşağı ılık bir şeyler aktı, ağlıyor muydum ne? Doktorlar kendi aralarında fısıltılı konuşuyor, nedense benimle hiç konuşmuyorlardı.

Nihayet vakit gelmiş, ameliyat masasına yatmış, operasyonun başlamasını bekliyordum. Başımda iki asistan doktor bir hemşire vardı. Onlar da benim gibi bekliyorlardı. Ne bekliyorlardı acaba? Durumum çok mu kötüydü? Bayılmamı mı bekliyorlar yoksa başka bir malzeme mi eksik onun gelmesini mi bekliyorlardı?

–          Doktor bey neyi bekliyorsunuz?

–          Hocamızı.

–          Siz doktor değil misiniz?

–          Biz de doktoruz, o bizim hocamız, Doçent Doktor Nurullah Bey’i bekliyoruz.

Hastaneye gittiğimi öğrenince nöbetçi olmamasına rağmen kalkıp gelmiş, bizzat anjiyo operasyonunu kendisi yönetmiş, bu sefer o benim yanı başıma koşmuştu. Onunla yine baş başaydık.

Ancak bu sefer roller farklıydı.

Bugün o benim yüreğime dokunuyordu.

H.İbrahim ÇORAKLI