Kim daha medeni?

Bugün enteresan bir gün oldu benim için. Günlerden cumartesi evde yalnızım. Kahvaltımı kendim hazırladım. Hazırlarken doyuyor insan, az bir şeyler atıştırıp kalktım.

Ya, yalnızlığın hüznü açlığa galip gelmiş iştahımı kesmişti. Ya da eşimin hazırladığı kahvaltı standardına ulaşamamıştım. Ağız tadım vardı da ağzımın tadı yoktu sanki. 

Telefonun müzik arama özelliğini kullanarak altmış yıl öncesine ait enstrümantal bir müzik kaydı buldum. Makamların anası rast makamında harika bir saz eseri. Ud sanatçısı resmen dökmüş döktürmüş. O nasıl bir duygudur öyle. Tekrar tuşunu aktif hale getirip aynı müziği saatlerce dinledim.  

Dinlerken hanımların kadri kıymetini dile getiren klişe bir iki cümle paylaştım. 

Gazete için köşe yazımı müziğin nağmelerinden esinlenerek hazırladım. Konu müziğin yol göstermesi ile tabi ki aşk. 

Öğlen iki gibi dışarı çıktım. Ara sokağı döner dönmez Alman malı, çok bilinen marka, son model, lüks bir otomobil gördüm. Ön camında kocaman bir yazı vardı. Yazı dikkat çeksin diye özellikle büyük harflerle yazılmıştı. 

Arabamı çizeni… diye başlayan, yakalarsam sorgusuz sualsiz çenesini kıracağım, diye biten, korkutan bir yazı vardı. 

Yürümeye, yürürken düşünmeye devam ettim. Adamın arabasını ne diye çizersiniz. Arabanın ağzı yok dili yok, kendini savunacak durumu yok. Hangi zihin, hangi zeka ile düşünüp, hangi dine hizmet bu davranışı gerçekleştirdin. Yazık değil mi? üretemediğini tüketmek, yok etmek kırmak, çizmek zarar vermekte nedir?  

Sonra arabanın sahibini düşündüm. O da arabasının çizilmesine karşı kısasa kısas yapacağını üstüne yemin ederek belirtmiş. Arabamı çizeni çizerim diyor yani. Araba sahibi, Alman’ın yaptığı araba ile Allah’ın yarattığı insanı aynı tutuyor. Zararını ödetmesini anlıyorum da, arabanın kaportasına karşılık olarak adamın yüzünü dağıtmak istemesi mantık hatası ve de orantısız güç kullanımı. Ayrıca herkes kendine yapılana ceza vermeye kalkarsa anarşi doğar, düzen bozulur.  

Medeni olmayı ne zaman başaracağız bilemiyorum. Ama medeni olmayı devlet meselesi haline getirip tümden seferberlik ilan edilmesi lazım. İstanbul kabalıktan geçilmiyor. 

Tarih ve kültür şehri İstanbul’un kalabalığı neyse de kabalığı çekilemez boyutlarda. Araba sahibinin oturduğu binada estetik namına hiç bi güzellik yok. Kaba, saba beton yığını. Mimar Sinan mezarından kalkıp gelse, İstanbul’u mahveden mimarlara, olanlara izin veren sorumlulara ne söylerdi acaba?

Arabanın yarısı yola, yarısı kaldırıma park edilmiş. Zira binanın park yeri yok. Son derece güzel dizayn edilmiş 800 bin liralık araba, her tarafından kabalık dökülen 300 bin liralık evin önünde, burun kırabilen adamın altında. Ne garip değil mi?

Aklıma arabaların yerine binek olarak atların kullanıldığı yıllar geldi. Atalarımız at alması gerektiği zaman önce atı bağlayacağı ahırı hazır eder sonra at satın alırlardı. Şimdilerde durum tam tersi. Altına arabayı çekiyor, ama arabayı çekecek yeri düşünmüyor. Sonra o güzelim araba çiziliyor. 

Onlar eskiden yaşamışlar, bizden kat be kat daha fazla medeniyet üretmişlerdi. Kaliteli arabaya binmekle kaliteli insan olunmuyormuş. Demek ki kaliteli olmak düşüncede, davranışlarda, başkalarının haklarına saygılı olmakla olunuyormuş. 

Sahi kim medeni, kim yobaz? Kim gerici, kim ilerici? 

H. İbrahim ÇORAKLI