Mahkumun Düşündürdükleri (Haz ve hız)

Üsküdar, sadece İstanbul’un değil ülkemizin hatta dünyanın gözbebeği bir semt. Boğazı, doğası fotoğraflara konu olacak güzellikte, serinliğiyle derinliğiyle enginliğiyle gerçekten harika bir yer. Tarihe tanıklık etmiş, İstanbul’un fethini görmüş, tarih, medeniyet ve maneviyat kokan mimari yapısı ile üzerinde yaşarken üzerine basmaya kıyamadığımız kadim şehir.

Tarihten günümüze gelen cami, kilise, havra gibi ibadethaneleri, aşevleri, cemevleri, tasavvuf tekkeleri, musiki cemiyetleri, yüzlerce vakıf ve yardım dernekleriyle insana hizmet etmiş bir güzide semt. Hayvanları koruma dernekleriyle binlerce canlıya yurt olmuş bir ilçe.

Harem semtini, kız kulesini unuttum sanmayın onların destansı hikayelerini anlatmaya başlı başına ayrı bir yazı yazmak lazım. 

Ve belki de bu şehirle tek tezat yapı, Paşakapısı cezaevi. Ve o cezaevinde yırtılıp atılmış hayat sayfaları, söndürülmüş hayalleri, yıpranmış bedenleri, tükenmiş ömürlerin sessiz çığlıkları var.

Bir cezaevi vaizi dostum vasıtasıyla hürriyetsizliğe mahkum insanlara hepinizin soracağını tahmin ettiğim o klasik soruyu sordum. 

 –  Neden buradasın?

–   Ah ah,

diye başladı anlatmaya.  Öyle bir ah edişi, iç çekişi vardı ki ateşi dağları eritir.

–   Hocam ben bir an hızlı karar vermenin bir ömür cezasını çekiyorum.

–   Nasıl yani?

–   Sabırsızlık yüzünden, bir düşüncesizlik ettim, söylemeye utanıyorum.

–   Sebep sabırsızlık yani bekleyememe, duramama, kendini tutamama diyorsun öyle mi?

–    Evet aynen öyle. Acele davrandım, bir iki saniye durup beklesem on sene burada yatmazdım. Siz eğitimcisiniz çocuklara eylemden önce durmayı öğretin. Konuşmadan önce susmayı öğretin. Hocam kusura bakmayın daha fazla konuşamayacağım.

–   Geçmiş olsun, Allah kurtarsın.

                            *  *  *

Hemen hepimiz çağımızı haz ve hız çağı olarak tanımlıyoruz. Yukarıdaki örnek olay incelemesinden de anlaşıldığı üzere günümüz insanını hatalara, günahlara götüren en önemli sebep hız ve hazzın beraberinde getirdiği “doyumsuzluk” illetidir.

Hızın içerisinde dikkatsizliği barındırması, dolayısıyla kaybettirdiği detay ve derinliğin büyük kayıp olduğu görülmektedir.

Hazda ise lezzete, lükse, konfora doymayan sürekli yeni hazların arayışı insanı ruhen ve bedenen obezleştirmektedir.

İhtiyaçların değil, isteklerin tatmini insanı felakete götüren başlıca sebeplerden birincisidir.

İkincisi ise; durmayan, duramayan her şeye yetişmek isteyen, oradan oraya koşan insanın yaptığı bu baş döndürücü hız bir başka felaket sebebidir.

İnsan ve araç kazaları, yoğun tempo iş toplantıları, stres, hızlı tüketim maalesef insanı zamanından önce tüketmektedir. 

Hayatın her alanında sürekli hareket halinde olan, duracağı yeri bilmeyen insanların başına çeşitli kazalar gelmektedir. Kimi ağzından çıkan bir söz yüzünden, kimi bir anlık zevki yüzünden kimi bir anlık kendini tutamamaktan sebep, en kıymetli ömürlerini tutsak olarak geçirmektedir.

Sebep hep aynı: Bir anlık gaflet, haz alma hızıyla yapılan ani davranışlar. Hızın getirdiği kontrolsüz sözler, gerginlik ve maalesef görülemeyen derinlik, kaçırılan gençlik, kaybedilen can, mal, hürriyet veya ömür oluyor.

Hız ile zaman kazanılmaz, zaman kaybedilir. Anı yakalamak değil anı kaybetmektir.

Dostlar, maddi kayıpların telafisi mümkün olabilirse de manevi kayıplar asla.

Aman dikkat! 

H. İbrahim ÇORAKLI