Toprak ile ateş

Hazreti Adem ile Şeytan arasındaki meseleyi bilirsiniz.

Şeytan’dan Hz. Adem’e secde (itaat) etmesi emredilmiş, ancak o etmemiştir. Bunun neticesinde Allah’ın huzurundan, cennetten kovulmuştur.

Malumunuz Adem (AS) topraktan, şeytan ise ateşten yaratılmışlardır.

Toprak, tüm canlılara (insan, hayvan, bitki) yaşama alanı sunan yerkürenin bir parçasıdır.

Canlıların büyümesi için en uygun, en ideal şekilde yaratılan dünyamızın zemini, adeta nefes alan derisidir.

Bu yüzden toprağa ana vasfı verilmiş, bağrına bastığı, yüreğinde taşıdığı her canlıyı koruyup kollayan, büyütüp besleyen, hiçbir canlıya zarar vermeyen özelliği ile anaya benzetilmiş ve “Toprak Ana” diye isimlendirilmiştir.

Toprak mütevazidir de. Üzerine basıp geçseniz de, ona her türlü kötülüğü etseniz de, bedenini tahrip etseniz de o yine size yer, yurt, sığınak, mutfak olmaya devam eder.

Toprak aynı zamanda bereketlidir de. Bir eker bin hasat edebilirsiniz.

Ateş ise; maddenin oksijenle bir takım formüllerle birleşmesi sonucunda ortaya çıkar. Dokunduğu maddelere büyük zarar veren, yakıcı ve hatta yok edici özelliği olan alev, şeklinde tanımlanır.

Görüldüğü üzere insan ile şeytanın eylemlerinde ham maddesinin tezahürü görülmekte, aslında her ikisi de aslına rücu etmekte, mayasını ortaya koymaktadır.

Toprak kodları gereği besleyip büyütmeye, ateş ise yok etmeye, küle çevirmeye dönük çalışmaktadır.

Toprak, canlıların hayat bulması için ayakları altına yayılmış, canlıların üzerinde yükselmesi adına yere serilmişken, ateş önüne gelen her şeyi yakıp yıkan ve kendini ortaya çıkarmak için dokunduğunu yok ederek onlara yaşama imkanı vermeyen acı ve elemin membaı, korkunç azabın kaynağıdır.

***

Dünya; Hak ile batılın, Adem ile Şeytanın, toprak ile ateşin mücadelesinin verildiği yer olarak yaratılmıştır.

Yani topraktan yaratılan Adem Aleyhisselam ile, alevden yaratılan şeytanın tam olarak yapmaya çalıştığı da budur.

Misyonları ile içeriğindeki özellikleri tıpatıp aynıdır.

Hazreti Âdem’in Allah’a teslimiyetine karşılık, Şeytan’ın isyanı üstünlük iddiasına dayanan kibir, böbürlenme olarak karşımıza çıkmaktadır.

Adem (AS) da hata etmiştir. Ancak hatasının ardından hemen pişman olup tövbe etmiş, kendini suçlamışken, şeytan itaatsizliğinden ötürü pişman olmak şöyle dursun haklı çıkmak için isyanını devam ettirmiş, delillendirme yoluna giderek inatla üste çıkmak için çalışmıştır.

Adem (AS) ile başlayan toprak ve ateşin tarihsel savaşı, Hazreti İbrahim’in Nemrut tarafından ateşe atılmasıyla devam etmiş, günümüzde bomba ve ateşli silahlarla insan ve insanlığın topyekun katledilmesine kadar gitmiştir.

Toprak tüm canlıları baş üstünde tutar, ölümlerinde dahi terk etmez. Onları bağrına basar. Ama ateş öyle değildir. Önce acımasızca yakar. Yakarken acı verir, can acıtır. İşi bitince de hemen terk edip kaçar.

Öyleyse insan, ateşin özelliklerini taklit etmemeli, ateş gibi olmamalıdır. Ateşe ait bir hayatı toprak üzerinde yaşamamalıdır.

Ateşin alevini toprak ile söndürme yoluna gitmeli, toprağa sığınmalı, toprağın kodları olan merhamet, sevgi, fedakârlık gibi onun bereketli mümbit alanında hayat bulmalıdır.

İnsan bilmelidir ki toprağı terk edip aleve yöneldiğinde yok olmaya, kaybetmeye, terkedilmeye acı ve keder görmeye mahkûmdur.

Toprak ile sembolleşmiş Ademilik, adamlık; hatalardan ders almayı, tövbe etmeyi, yanlışlara pişmanlık duymayı, hakikate teslim olmayı, tekamül ve tevazuu öncelerken,

Şeytan ve onun atası ateş ise; hatada inatlaşmayı, davranışta kibri, hakikate isyanı, böbürlenme ve üstünlük taslamayı öne alır.

Kurtuluşumuz için toprağın dilini bilmek, ateşe değil toprağa yönelmek, alevlere teslim olmak yerine, toprağın bağrına dönmek gerekir.

Bugün olmazsa bile bir gün mutlaka özümüze rücu edip, toprağa döneceğiz.

H. İbrahim ÇORAKLI