Vahid Amca (Baba Duası)

İyice yaşlanmış, elden ayaktan düşmüştü. Eski gücü kuvveti gitmiş, malını mülkünü kaybetmişti. Yaşlı hanımı ile taş toprak yapımı köy evinde baş başa kalmıştı. 

Vahit amcanın üç oğlu iki kızı vardı var olmasına da hiçbiri yanında yoktu. Üç oğlun büyüğü ile küçüğü okumuş hatırı sayılır mevkilerde yüksek memur olmuşlardı. Makam ve mevkileri kendilerine ekonomik güç getirmiş hali vakti yerinde itibarlı ve lüks yaşam sunmuştu. 

Ortanca oğlu ise gündelik işlerde çalışan işçiydi. Alkole müptela olduğu söyleniyor bu yüzden maddi zorluklar yaşıyordu. 

Vahid Amca gün görmüş geçirmiş birisi olarak bilindiğinden kendisini sık sık ziyaret edip hayat tecrübelerinden yararlanıyordum. Öyle özet sözler söylüyordu ki, o kısa cümleyi kurabilmek için ciltler dolusu ansiklopedi okumak gerektiğine inanıyordum. 

Bir gün bir çocuk Vahid Amcanın rahatsızlandığı haberini getirdi. 

– Hocam Vahid Amca çok hasta yetişin, belki de hastaneye yetişmez…

Haberi duyar duymaz hızlıca evden çıkıp yanına gittim. Konuşacak durumda değildi. Arabama alıp şehrin en büyük hastanesine götürdüm. Derhal acile aldılar. 

O zamanlar devlet hastanelerinde ücretsiz muayene yoktu. Ya memur, ya da memur yakını (anne-baba) veya bizzat kendisinin sigortalı olması gerekiyordu. Ya da ücreti ödemeniz gerekiyordu. 

Vahid Amcanın ne ödeyecek hali, ne memuriyeti ne de sağlık sigortası vardı. 

İki oğlunun memur olduğunu hatırlayıp hastane görevlisine söyledim. Görevli; o zaman oğlunun sigorta numarasını versin, ücret ödemesin dediler. 

Muayene ücreti neyse de MR, tahlil, film vs derken ücretin fazla olacağı düşüncesiyle memur olan büyük oğlunu aradım. Babasının hasta olduğunu parası olmadığını söyledim. Muayene ücretini ödediğimi diğer masraflar için sigorta numaranızı vermeniz yeterli olur diye ekledim. 

Şu an çok meşgulüm. Veremem, deyip telefonu yüzüme kapattı. Şok olmuştum. Bir evlat babasına bunu nasıl yapar diye düşünüyordum. 

Vahid Amcaya belli etmeden küçük oğlunu aradım. Ve maalesef benzer bir cevap da ondan aldım. Geriye bir tek ortanca oğlu kalmıştı. Lakin onu arasam ne olacaktı ki, hem sigortalı değildi. Hem de hastane masraflarını karşılayacak maddi durumu yoktu. 

Vahid Amca acil servise alınmıştı. İşlemlerini yapma sözünü vererek hastane görevlisinden süre talep ettim. 

Belki bir bildiği vardır ve de sağlık durumu hakkında bilgi vermek üzere ortanca oğlu Nazım’ı aradım.  

– Nazım Bey,

– Buyur benim hocam, emret

– Estağfirullah, baban rahatsızlandı, hastaneye getirdim. Bilgin olsun. 

– Hocam şimdi onun parası da yoktur. Siz ne gerekiyorsa ödeyin, çalışır kuruşuna kadar ben size öderim. 

Nazım’ın bu sözleri o kadar samimi geldi ki, duygulanmıştım. Onun bu yok haliyle babasının masraflarını sahiplenişi, ister istemez varlıklı diğer kardeşlerinin sözleri ile yan yana geldi. Şaşırmış ve içim dolmuş, duygulanmış bir haldeyim. Vahid Amcanın tüm masraflarını karşılamak üzere bir karar aldım. Oğluna durumu belli etmeden geçiştirdim. 

– Siz merak etmeyin. Onun parası var. Hastaneye ödenecek herhangi bir paraya ihtiyacı yok. Ben bilgi vermek için aramıştım. 

Gözlerimi yaşartan Nazım’la olan diyaloğa daha fazla devam edemedim, telefonu kapattım. Babamın meşhur sözünü hatırladım. Rahmetli derdi ki: “Oğlum Allah insanı kimseye düşürmesin. Düşürürse de mert insana düşürsün.” 

Mert insan olma fırsatını kaçırmak olmazdı. 

Hastane masraflarını cebimden ödeyip Vahid Amcayı çıkardım. Arabama alıp evine götürdüm. Bir kaç gün evde yatak istirahati yapmasını söyledim. Ağrısı sızısı biraz olsun geçmiş, yüzü biraz olsun gülmüştü. 

Yanından ayrılırken yüzüme manalı manalı baktı. Tabi adam gün görmüş geçirmiş, sormadan edemedi.  

– Hoca hastane masraflarını ne yaptın. 

– Onu düşünme onu hallettik. 

– Nasıl hallettin? Kim halletti?

Durumu anlatıp adamı büsbütün üzmemek için gerçeği söyleyemedim. Bana da borçlu hissetmesin diye hallettik diye geçiştirdim. Ama o asil adamdı. Borçlu kalmak istemiyordu. 

– Kim ödedi, diye ısrar etti. 

– Oğlun verdi, diye beyaz bir yalan söz söyledim. İçi rahat etsin istedim. 

– O büyük oğlanla küçüğü vermemiştir. Verse verse ortanca olan, O sarhoş vermiştir diye söze devam etti.

-Öyle oldu.  Sen bunları düşünme deyip teselli etmeye çalıştım. 

İşte ne olduysa o zaman oldu. Vahid Amca sarhoşa bir dua etmeye başladı. Aman Allahım. O nasıl bir yakarıştı öyle. 

Her bir harfi, her kelimesi yağmur gibi yağıyordu. Sözleri de gözleri de yeryüzünde kuru yer bırakmadan her yeri ıslatıyordu. 

Sanki Allah ile konuşuyordu. Neler söyledi, neler sıraladı, neler istedi anlatamam.  

Duasında olumlu da olumsuz da istekler vardı. Dilim damağım kurudu. 

Böyle samimi içten bir dua ile  Hak Teala arasında perde kalmaz kabul olur diye düşünüp amin amin inşallah deyip Vahid Amcanın yanından ayrıldım. Bir kaç gün bu hadisenin etkisinden çıkamadım. 

Günler günleri, aylar yılları kovaladı. Derken aradan yıllar bir çırpıda geldi geçti. 

Keser döner sap döner misali dünya ile birlikte pek çok şey de dönmüş, değişmişti.  

Vahid Amca rahmetli oldu. Oğulları ise tam ibretlik, derslik bir durum oluşturmuştu. 

Babalarının hastalığıyla ilgilenmeyen iki oğlu da yaşanan darbe sonrası bir bir görevlerinden alınmıştı. Makam, mevki, itibarları ters yüz olmuş, ailevi durumları bozulmuş, perişan olmuşlardı. 

Alkol batağındaki Nazım’a gelince; O nasuh bir tövbe ile önce günahlarından sonra da dünyalık sıkıntılarından kurtulmuştu. 

Bir cuma günü cami tıklım tıklımdı. Nazım en ön safta tam arkamda namaza durmuştu. İster istemez zammı sure olarak İsra Suresi 23. Ayeti “Onlardan (anne-baba) biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine sakın “Öf!” bile deme; onları azarlama; kendilerine güzel sözler söyle! ayetini okudum. 

İmam olarak peşimde namaza duran Nazım’ı görünce tüm bu yaşananlar gözümün önünden film şeridi gibi gelip geçti. 

Gözlerim çok uzaklara daldı. Cemaat arasında Vahid Amcayı aradı. Emin değildim ama durumu biliyordur diye düşünüyordum. 

Emin olduğum ise tüm olup bitenleri Hz. Allah biliyordu.  

H. İbrahim ÇORAKLI

2023, Cleveland, OHİO