Sabri Amca

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Caminin karşısında güzel bir ev vardı. Sütlü kahve rengi duvarlar, koyu kahve cam kenarlıkları ile iyice belirgin hale gelmişti. Dört omuzlu çatı, kiremitler kaplanarak kompozisyon tamamlamıştı. Yontma taş ile çevrili bahçesi, bahçenin siyah demir kapısı vardı.

–             Galip abi şu ev kimin?

–             Hocam onu hiç sorma.

–             Neden?

–             Hocam o ev, Sabri’nin. Ona gavur Sabri derler.

–             Aman Galip abi, deme öyle.

–             Altmış yaşına geldi. Daha bir gün ne Cuma’da ne camide gören olmadı.

Bulunduğum köyde Müslüman olmayan yoktu. Sabri Amcanın bir kere bile camiye gitmemesinin sebebi ne olabilirdi acaba? İmam olarak merak ettim.

–             Müsaitseniz ikindiden sonra çay içemeye gelmek istiyorum, misafir kabul ediyor musun?

–             Hocam misafir kim?

–             Benim, başka kimse yok.

–             Hocam ne misafiri sen bizim evladımızsın, buyur gel.

İkindi namazından sonra Sabri Amcanın evine gittim. Aslında cemaatten çekinerek gitmiştim. Adı gavura çıkmış, ömründe bir defa camiye gitmemiş üstelik aşağı mahalleden bir adamın evine gitmek dedikoduya sebep olabilirdi.

Sabri Amca babam yaşında adam. Kapıda karşılayıp, içeri buyur etti.

Pencere kenarına ahşaptan yapılmış, yerden yarım metre yüksekliğinde, bir metre eninde, divan denilen yere geçtik. Eliyle baş köşeyi işaret etti. Ve ben oturmadan o oturmadı.

Çaylarla birlikte sohbet de demlenmişti. Tam fırsatıydı. Camiye neden gelmediğini sorsa mıydım acaba?

Yok olmaz, alışveriş gibi olur, adam cevap veremezse mahcup olurdu. Onun kadar ben de mahcup olurum diye düşünüp vaz geçtim.

–             İlk defa evimize bir hoca geldi.

Sabri Amca söze böyle başladı. Ve devam etti:

–             Biliyorum, benim için gavur Sabri demişlerdir. Cami, Cuma, namaz bilmez demişlerdir. Şimdi sen de merak edip -bu adam neden namaza gelmez, diye soracaksın değil mi?

–             Aman Sabri amca, ben sizi ziyaret etmeye geldim.

–             Hocam ben hiç camiye gitmedim, doğrudur. Gençlikte hata bendeydi. İhmal ettim, gitmedim. Daha sonra yaş ilerleyince gitmek istedim bu sefer de adımı gavura çıkardılar. Bir defa gideyim dedim, benimle dalga geçtiler, ben de bir daha gitmedim.

–             Sen camiye gelmek istiyorsan ben bir formül bulurum.

–             Nasıl?

–             Sabah cemaatle namaz kılınıyor ya, o zaman sen gelme bekle. Pencereden gözetle, herkes camiden çıkıp gittikten sonra gel. Ben gitmem cami kapısında seni beklerim. Olur mu?

–             Bilmem olur mu?

–             Sabri Amca, ben caminin hocasıyım, olur diyorsam olur.

Bir ay Sabri Amcaya özel imamlık yaptım. Abdesti, namazı öğrettim. Herkes gittikten sonra kimseye görünmeden geliyor, namazını kılıp gidiyordu. Gide gele ayağı iyice alışınca cemaate katılmaya karar verdi.

Sabri Amcayı camide gören cemaat önce şaka olduğunu zannedip takıldı. Cemaate mani olmaya çalıştım. O ise takılmalara hiç aldırış etmedi.

Onun namazda huşusunu gören cemaat, ciddiyetine inanmaya, yavaş yavaş onu kabullenmeye başladılar.

Bir gün, sabah namazı için erkenden abdestimi alıp camiye gitmek üzere yola çıktım. Kar yağmış, yollar tutulmuştu. Bata çıka gidip caminin kapısına vardım. Fakat o da ne?

Kurtlarla göz göze geldim. Sivri dişlerinin arasından akan salyaların bir kısmı yere inmeden buz tutmuştu. Korkudan ne yapacağımı bilemedim. Vahşi kurtlara yem olmak üzereydim.

Penceresinden cami ışıklarının yanmasını gözleyen Sabri Amca kurtların beni sıkıştırdığını görmüş.

Bir sabah vakti kendisini cami kapısında bekleyen hocasını yine bir sabah vakti cami kapısına gelerek canı pahasına kurtlardan kurtarmıştı.