“AŞK” denince…

 “AŞK” denince çoğumuzun, özellikle de annelerin (burada biraz pozitif ayrımcılık yapmam gerekiyor) aklına çocukları geliyor desem hemfikir oluruz zannımca.

Bu öyle bir aşktır ki, hiçbir karşılık beklemeksizin sever,

giymez giydirir,

yemez yedirir,

korur kollarız bütün kötülüklerden…

Kaç yaşına gelirlerse gelsinler, hep çocukturlar gözümüzde.

Ama aynı zamanda büyümeleri için de sabırsızlanan yine bizlerizdir…

Sorumluluk bilincini aşılamak için daha küçücük yaşlarında yapabilecekleri işler vermemizi önerir psikologlar. Gel görelim çoğumuz kıyamaz; “ama daha çok küçük, biraz daha büyüsün” der, büyüdüğünde de alışkanlık kazanamayan çocuktan şikayetçi olan yine bizler oluruz…

Zaman zaman kızıp; “büyüdün artık, her şeyi bana sorma, araştır, oku, kendin karar ver” der, kendi kararlarını alan çocuklarımıza da, müdahale edip; tecrübeden, yaştan, yanlıştan bahsederiz…

Ah biz ebeveynler!

Anlamakta zorlanıyoruz sanırım onların artık inisiyatif alabilecek, kendi kararlarını verebilecek birer yetişkin olduklarını…

-bize göre- yanlış, -bize göre- eksik, hatalı kusurlu anlamsız düşüncelerine bile aslında varoluşsal anlamda saygı duymak zorundayız.

Çocuklara iyi ve kötü ile ilgili ahlaki düşünme becerisini zaten çok küçük yaşlarında aşılamıyor muyuz?

Onlarda bulduğumuz yanlışlarda aslında kendimizi görmüş olduğumuzu düşünebilir miyiz?

Rahatsız olduğumuz durumun daha fazlası bizde olabilir mi?

Biraz düşünelim mi, ne dersiniz?

Elbette ki fikirlerimizi söylemeli, -bize göre- doğruya yönlendirmeliyiz ama, yaşamlarını idame edecekleri, tercih ettikleri her konu/kararda, onlara motivasyon ve ilham kaynağı olmamız çocuklarımıza güç verecek ve başarı kalitesini arttıracaktır…

Bir başka açıdan ise; bakabiliyorsan gör, görebiliyorsan fark et, öğretisini aşılamaya çalışıp bazen de içlerindeki ışıltıya kulak kesilmelerini fark ettirir isek, kim bilir; belki de kubbede hoş bir seda bırakabilirler…

Aslında hayatımızın her bölümünde bir şeylere şartlandırılıyoruz. Okula git, iyi bir yer kazan, kaliteli bir üniversite ve prestijli bir iş…

“Güzel ve sağlam köklü” meslekler

Ânı yaşamak yerine bize dayatılan sisteme boyun eğiyoruz.

– Gelenek

– Onur

– Disiplin

– Mükemmellik

Peki ya çocukların isteklerini ve hayallerini düşünüyor muyuz?

Çocuklar, aileleri ve bazen de öğretmenleri aracılığıyla istekleri dışında bir kalıba sokuluyorlar ve istemedikleri bir hayata zorlanıyorlar.

Sonra belki başarılı, ancak mutsuz insanlar oluyor.

“Carpe diem” diye fısıldadı Bay Keating.

N.H.Kleinbaum’un “Ölü Ozanlar Derneği” kitabına konu olan, yeni İngiliz edebiyat hocası Bay Keating.

Zamanın Welton Akademisi dönem birincisi, rüştünü ispatlamış, idealist bir öğretmenin

öğrencilerine farkındalık yaratmak için söylediği manidar söz…

“Carpe diem”

“Anı yaşayın hayatlarınızı olağanüstü kılın “

Sanırım birçok kişi bunu sadece bugün yaşayıp yarını hiç düşünmeden amaçsız yaşamak olarak anlıyor ama benim anladığım bu değil.

Bana göre; anı yaşamak, ne istediğini bilip bunun için sınırları zorlamak, sana dayatılan mükemmeliyetçiliği kenara itip sevdiğin, çok istediğin şeyi yaparak mükemmel olmaktır…

Tıpkı Tolstoy’un dediği gibi “bir yabancı şehre gelir ve bu güzel hikaye böyle başlar.”

Sanırım hayatta en büyük şans, küçükken iyi bir öğretmene rastlamaktır…

Sağlam bir irade, belirlenmiş bir hedef, yenilmez bir azim, her şeyi başarabilir.

Sonra İnanarak, güvenerek, sabrederek sonucu beklemek…

Yağan yağmur bile anında yeşertmiyor ki toprağı. Bir-iki hafta sonra yeşermeye başlıyor, değil mi.

Hayatımızın aşkı çocuklarımızı bir kalıba sokmak yerine onların olmak istedikleri şeyleri fark etmelerini sağlasak daha güzel, daha verimli, daha mutlu, sevgi dolu olurlar düşüncesindeyim.

Küçük, büyük hepimizin yaşama, kendini tanımlama, kanıtlama ve değerli kılma hakkı vardır.

İster özel hayatımız, ister akademik kariyer, hayatımızın hangi alanında olursa olsun, özgün, özgür, mutlu ve başarılı olmak için kalıplaşmış yüz yıllık gelenek müktesebata ihtiyacımız yoktur aslında.

İhtiyacımız olan sadece İrade, hırs ve zekadır!

Bazen hayatı biraz da akışına bırakmak mı gerekir acaba?

Yol almak için koşmak değil, durmak da gerekir ya bazen…

Durmak, dinlenmek, düşünmek…

Sonuçta bir gün gelecek ve;

“Ben bu hayattan aldım payımı gidiyorum” şarkısını söyleyeceğiz.

“Öyleyse gidenin de, kalanın da gönlü hoş olsun” der, Serseri filminde Sadri Alışık.

Ruhu şâd olsun.

O hâlde soruyorum sizlere:

Şu hayat koşturmacasında, sizin ardınızda bırakacağınız mısra ne olacak sevgili okur?

Mehtap Toygun Aktüre/İsviçre