Baklava Karteli (14)

Arkasından gelen sese doğru döndüğünde öksürmeye başlamıştı. Öksürmekten ciğerleri patlayacak gibi olmuştu. Toparlamaya çalışırken fark etti; nefes almayı unuttuğu için boğulmaktan son anda kurtulmuştu. Hatice Teyze’nin sözü daha beş dakika önce söylenmişti ‘’Allah sen korusun’.’ İşte korumuştu, boğulmamıştı. Şükür ederek sesin sahibine doğru konuşmak için hamle yapmaya hazırlanırken bir kez daha şaşırdı. Karşısındaki ajan gözlüklü adamdı. Evlerinin dibine kadar onu takip etmişti.

– “Buyurun efendim” cümlesi bir çocuğun balon makinesi oyuncağından çıkan balon küresi gibi havada bir müddet yüzer gibi dalgalanıp, taş gibi yere çakıldı. Evet, bütün korkusunu, kaçmak isteyen ifade tonlamasını içinde taşıyan bu cümle, suçlu oluşunu bütün çıplaklığıyla ortaya seriyor, örtemiyordu mahkumiyete doğru giden halini.

– “Adım Nejdet! Mit görevlisiyim. Sana birkaç soru soracağım” dedi. Aynı anda cebinden bir dosya çıkardı. Konuşmasında, bağlayıcı alternatifiniz olmadığını kesin kez anladığınız bir tarz vardı. Korkmak, kaçmak ya da başka bir eylem yapmak ihtimaliniz yoktu ve yapmanız gereken tek şey talimatlara uymak, sorulara cevap vermekti. Hata yapmak, yalan söylemek sizi bilinmezlere götürebilirdi. Bu düşüncelerle Samanyolu galaksisinde iki yüzyıllık kendi ekseni etrafında bir tur attıktan sonra,

-“Sorun efendim” dedi Can.

Ajan Gözlüklü Nejdet,

-“Öncelikle bu dosyaları al” diyerek cebinden çıkardığı dosyayı Can’a uzattı. Ürkek bir hareketle dosyaları alırken, göz ucuyla baktı; gazete kupürleri gibi görünüyordu. Haber başlığında Baklava kelimesini okuması ajanın neden onunla konuşmak istediği hakkında bir parça fikir sahibi olmasını sağladığı için biraz rahatlar gibi oldu ama korkusu devam ediyordu.

Nejdet,

– “Yarın Kadıköy’de, beni fark ettiğin kafede saat 14:00’da seni bekliyor olacağım. Verdiğim dosyayı tamamıyla okumanı istiyorum. Korktuğunu biliyorum, korkman gerektiğini de biliyorum ama henüz başın belada değil ve bu işten zarar görmeden kurtulmanın nasıl olacağını sana anlatacağım. Yarına kadar sakin ol ve kimseye bir şey söyleme. Bu işi araştıran sadece biz değiliz, Karteli’nde adamları var. Konuşman seni tehlikeye sokabilir, dikkatli olmalısın. Sana iyi akşamlar! Yarın bekleyeceğim seni” dedi ve arkasını dönüp gitti.

Can, bir süre elindeki dosyayla Ajan gözlüklü adamın arkasından baktı. Gerçekten ajanmış ve ben gerçekten takip ediliyormuşum filmlerdeki gibi. Heyecanını yenmek, bir an önce eve gitmek istiyordu. ellerinin titremesine engel olamıyordu,. Sokağın diğer tarafına doğru yürümeye, heyecanın bastırdıktan sonra eve gitmeye karar verdi.  Sokağın sonuna kadar derin derin nefes almaya çalışıyor, her seferinde kesik kesik alıyordu, karnına bir ağrı gibi saplanıyordu. Endişesinin ikinci turunda biraz rahatladığını fark edip evlerinin kapısında yöneldi. Kapıya alnını dayadıktan sonra cebinden anahtarı çıkarıp kapıyı açarken bütün korkularını dışarıda bırakıp içeri girmekten başka bir isteği yoktu. Öyle de yaptı. İçeri girdiğinde kendini daha iyi hissettiğini fark etti. Annesi, ağabeyi, babası… Onların yanında olmak güç veriyordu, bir kez daha sevindi bir ailesi olduğu için. Yemek faslı çoktan bitmişti. Yemekten önce bir azar yiyeceğini gösteriyordu bu durum. Önce azar, sonra yemek yiyecekti.

-“Anacığım nasılsın?” diye önce onun yanaklarından öptü.

Annesi,

-“Eşşek! Neredesin? Baban çok kızdı” dedi.

-“Merhaba Baba! Özür dilerim geç kaldığım için” deyip başını öne eğmişti. Başını öne eğmesi hatasını kabul ediyor olmasını, mahcubiyetini gösteriyor, babasının yumuşamasına neden oluyordu. Yüksek bir ses tonuyla,

-“Bir daha olmasın” dedi babası.

-“Tamam Baba” dedi Can ve hemen mutfağa gitti. Annesinin yemekleriyle karnını doyurup bir an önce dosyayı incelemek istiyordu. Odasına geçip dosyayı ders kitaplarıyla birlikte yatağının üzerinde koyup oturdu Ağabeyi göz ucuyla ona baktı ama bir şey söylemedi. Bir kitabının arasına yerleştirip dosyayı incelemeye başladı. Dosya üç bölüme ayrılmıştı, Türkiye-Avrupa- Ortadoğu olarak hazırlanmıştı. Dosyanın en başında bir harita vardı. Haritanın tam ortasında merkez adıyla işaretlenmiş yerden, İtalya Fransa, İngiltere, Ürdün, Libya, Mısır, Katar’a çizilmiş farklı renklerde yollar görünüyordu. Dosyada merkezden yapılan imalatın Avrupa ve Ortadoğu’ya sevkiyat bilgileri detaylarıyla anlatılıyordu. Her bölümde, ülkelerde yakalanan sevkiyatlarla, sevkiyatları gerçekleştiren kişiler isimleriyle veriyordu. Yüz binlerce insan aracılığıyla organize edilmiş kocaman bir işti Baklava Karteli. Dosyadan öğrendikleriyle tatlı, ballı, kaymaklı, fıstıklı harika şerbetli bu tatlıların dünyaya nasıl yayıldığını çok daha iyi anlamıştı Can. Ajan gözlüklü adam, dosyadaki bilgiler, Ajan Yerfıstığı’nın ‘bir hafta gelmeyeceksin’ ifadesi, Ajan Nejdet’in ‘yarın seni bekliyorum’ demesi, her şey yarın ortaya çıkacaktı. Hapse girersem annem çok üzülecek, kaçsam; beni merak etmekten üzülecek. Ben kendimi nasıl bir işin içine soktum, eyvahlar olsun derken ağzında bir kan tadı hissetti. Elini dudağına götürdüğünde eline kan bulaştı, korkudan dudağını ısırmıştı ve kanıyordu. Çaktırmadan banyoya gidip temizlendi. Döndüğünde ağabeyi uyumuştu. O da sessizce yatağına girip yarını düşünürken uykuya daldı.

Sabah kalkığında heyecanlı olmayışına, korkusundan eser kalmamış olmasına şaşırdı. Kahvaltı etti, tadını çıkararak çay içti. Saat 12 olduğunda evden çıktı. Kadıköy’e geldiğinde biraz heyecanla ve korkuyla karışık Ece’yle birlikte gittikleri kafeye doğru yürümeye başladı. İnsanlar telaşla bir yerlere koşturuyor, her işlerine bir acele katmaya çalışıyorlardı sanki. Bunu da anlayamadığını düşündü Can. ‘’Aşktan başka acele edilecek hiç bir şey yoktur’’ diyordu bir şair. Bu insanlar onu okumamışlardı herhalde. Kafenin griyle çerçevelenmiş mavi duvar boylarını gördüğünde bir heyecan dalgası, karnından beynine met cezir hareketlerine başlamıştı içinde. Kafenin merdivenlerine geldiğinde saat 13:45 i gösteriyordu. Çok yavaş çıkıyordu merdivenleri, her adımda kaçsam mı acaba diye düşünmeden edemiyordu. Son basamağı çıkıp terasa ulaştığında hiç şaşırmadı, Ajan gözlüklü adamın daha önceki masasında oturduğunu gördüğünde. Hemen fark etti Ajan onu, başıyla selamladı. AğIr adımlarla masasına ilerlerken ölmek istedi Can. Ama ölemezdi, bilmeliydi ne olacağını. Masaya geldi ve

-“Merhaba efendim dedi.

-“Merhaba delikanlı! Buyur otur” dedi Ajan.

Oturduğunda sırtından bir Ağrı Dağı da onunla birlikte çökmüştü sandalyesine. Hayatın acımasız ağırlığını ilk defa bu kadar omuzlarında hissetmişti Can.

Ajan gözlüklerini çıkarıp gazetesinin üzerine bıraktığında, çok insancıl ama bir o kadar kararlı ela gözlerini fark etti Ajan Nejdet’in. Bu gözlerden bir şeyin kaçması mümkün görünmüyordu. Ajan konuşmaya başladı.

-“Dosyayı okuduğunu düşünüyorum. Okudun değil mi?”

-“Evet efendim”

-“Nasıl bir iş olduğunu anlamışsındır. Senin teslimatçı olarak çalıştığını, teslimat yaptığın adreslere kadar biliyoruz. Elimizdeki bilgi ve belgelere dayanarak seni tutuklamamız gerekiyor. Sana bir seçenek sunacağız! Ya bizimle emniyete geleceksin ya da teklifimizi kabul edip evine döneceksin. Ne dersin teklif mi emniyet mi?” dedi Ajan Nejdet.

Muammer GECE

Telif hakkı yazara aittir [email protected]